Χιονισμένο πρωινό

Κοίτα τώρα που βγαίνει ο ήλιος,
τι όμορφα που δείχνει το χιόνι.
Σαν άσπρο όνειρο στον μεθυσμένο νου.
Σαν τη λευκή πλάνη που γιατρεύει για στιγμές τους πονεμένους πόθους μας.
Κοίτα τι γλυκά που φωτίζει ο ορίζοντας.
Τι όμορφα που αντανακλά στις φυλλωσιές των δρόμων η αυγή.
Όλο χρώματα.
Πορφύρα και ώχρα.

Περιμένω πως και πως να φωτιστεί η όψη σου.
Να δω βαθιά μέσα στα μάτια σου, να χαζέψω τις βλεφαρίδες σου, χρυσές.
Τις ρυτίδες στο μέτωπο σου σαν θα σουφρώνεις το βλέμμα.
Ήρεμα κύματα σε ταραγμένες λίμνες.
Ροές μικροσκοπικών ποταμών.

Μην ταραχτείς αν τυχόν νιώσεις πως σε αγναντεύω έτσι για ώρα..
Μην ντραπείς και πάψεις να λογίζεσαι, να χάνεσαι στην χειμωνιάτικη λιακάδα.

Μα κι αν ντραπείς και με κοιτάξεις πλάγια και ξαφνιασμένα.
Με τις κόρες τις μελιές να ξεπροβάλλουν πίσω από τα κόκκινα μάγουλα..
Πως εγώ να κρατηθώ, να κλειδώσω τα χείλη μου να μην σε χιλιοφιλήσω;
Πως να αντισταθώ στην σπίθα της ματιάς σου;
Πως να μην σε θελήσω ξανά και ξανά;