Χριστούγεννα σε μια πόλη που αλλάζει;

Οι εφηµερίδες έβριθαν από χριστουγεννιάτικα διηγήµατα, θρησκευτικά κηρύγµατα για την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού, ηθογραφίες αποτυχηµένες, βουκολικές διηγήσεις και «φιλοσοφίες» για το νόηµα του χρόνου που έφυγε κι αυτού που είναι να ‘ρθει.

Παραδίπλα οι στήλες για τη διακύµανση της τιµής της σταφίδας, γκρίνιες για την έλλειψη καθαριότητος. Οι λάµπες φωταερίου δεν λειτουργούσαν και «σκοτεινή φωταψία» είχε αφήσει τους δρόµους να φωτίζονται µόνο από το αχαµνό φως των αστεριών.

Τα χαµίνια στην παραλιακή οδό κρύβονταν στις σκιές ξεπαγιασµένα απ’ το κρύο, να αποφύγουν τους αστυνόµους. Όποτε τους δινόταν η ευκαιρία ζητούσαν από τους λιγοστούς περαστικούς κανένα σιγαρέττο να φουµάρουν, να χορτάσουν την πείνα τους.

Τόσοι γερο-Χρόνοι µνηµονεύτηκαν στις ευχές των κατοίκων της πόλης. Συχνά πυκνά, από τις αρχές του 20ού αιώνα κάποιοι διαµαρτύρονταν για τη διείσδυση ξενόφερτων εθίµων. Ακούνε, έλεγε ο συντάκτης, τη θεία λειτουργία από την πλάκα του γραµµοφώνου πια.

Είχε και οπερέτες στο δηµοτικό θέατρο, κριτικές στις εφηµερίδες για το λιµπρέττο που δεν ικανοποίησε το απαιτητικό κοινό της πόλης. Αργότερα στον κινηµατογράφο παίζονταν συνταρακτικά δράµατα µε κάποια σπουδαία και περικαλλή πρωταγωνίστρια.

Πέρασαν οι δεκαετίες, ξεπαγιασµένα χαµίνια και σήµερα, θεατρικές παραστάσεις, το χρηµατιστήριο, η συµφωνική της Βιέννης σε απευθείας αναµετάδοση, καµένες λάµπες στους δρόµους.

Η πόλη συνεχίζει.