Δολοφονία Αλέξη Γρηγορόπουλου. Δέκα χρόνια μετά, ε… και;

Φωτογραφία: Alexandros Michailidis / SOOC

Δέκα χρόνια μετά, λοιπόν, τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από το όπλο της κρατικής εξουσιαστικής καταστολής, που σήκωσε ρίχνοντας σε ευθεία βολή ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας, αναρωτιέται κάποιος -αφήνοντας έξω το συναισθηματικό κομμάτι εκείνης την εποχής- αν σήμερα βρισκόμαστε στο τέλος ενός ιστορικού κύκλου στον πολιτικό χρόνο που σημαδεύτηκε ως η εξεγερτική αναλαμπή ενός καλά κρυμμένου μίσους και συσσωρευμένης οργής απέναντι στην κρατική τρομοκρατία.

Σίγουρα τα δέκα χρόνια είναι όχι μόνο λίγα, αλλά αποδείχθηκαν ταυτόχρονα και ελάχιστα για να αντιληφθούμε το χρονικό ορόσημο που άφησε πίσω του η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, καθώς ξεπέρασε την ταχύτητα φωτός η μετάβαση από τη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης, στη διαδικασία ενσωμάτωσης του μεγαλύτερου κομματιού που συμμετείχε τις λίγες μέρες του Δεκέμβρη, όταν καίγονταν η Αθήνα και οι πόλεις της χώρας.

Από την άλλη, η μνήμη παραμένει ζωντανή και ανέγγιχτη αλλά με όρους ανώδυνους -συναισθηματικού και επετειακού περιεχομένου- μακριά από το αντίστοιχο ιδεολογικό και πολιτικό βάρος, εργαλειοποιώντας ορθολογιστικά και ερμηνευτικά το κινηματικό επίδικο, άλλοτε από τα γερασμένα «τσιτάχ» της «ντεμέκ» αριστερής διανόησης και άλλοτε από τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά των στελεχών που αναδείχθηκαν πάνω στις στάχτες της Αθήνας και του νεκρού Αλέξη, όταν άνοιξαν οι πόρτες στις κομματικές επετηρίδες της συστημικής «αριστερής» αδελφότητας, εξαργυρώνοντας τα «κινηματικά ένσημα» του Δεκέμβρη, εντός του θεσμικού πλαισίου της αστικοδημοκρατικής νομιμότητας.

Μεσούσης της δίκης, σε δεύτερο βαθμό, των δολοφόνων του Αλέξη Γρηγορόπουλου η προσπάθεια αποριζοσπαστικοποίησης συνεχίζεται από τους προηγούμενους ενώ και «κάθε λογής προοδευτικοί, αριστεροί, κοινοβουλευτικοί και μη, κάθε λογής προοδευτικοί, ακαδημαϊκοί, εγκληματολόγοι, ψυχολόγοι και λοιποί απολογητές του δημοκρατικού καθεστώτος» συμμετέχουν ενεργά στο αφήγημα αυτό.

Γράφτηκαν βιβλία, πονήματα, άρθρα, δόθηκαν διαλέξεις, έγιναν συνελεύσεις, πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις για εκείνον τον Δεκέμβρη και όλα αυτά συνεχίζονται με ακατάσχετη και ανούσια πολυλογία, χωρίς την πολίτικη και κοινωνική παρουσία και συμπαράσταση των «κινηματικά ευαίσθητων» στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Λαμίας, του δολοφόνου Κορκονέα και του συνεργού του Σαραλιώτη, την ώρα που ενοχοποιείται ο νεκρός Αλέξης από τους υπερασπιστές συνηγόρους τους.

Ο «Δεκέμβρης της οργής» έκλεισε όπως έκλεισε ο «Νοέμβρης της οργής» του Μιχάλη Καλτεζά, όπως κλείνει κάθε κρατική δολοφονία, ανοίγοντας θέσεις εργασίας στην «Αριστερά», που καμωνόταν τη ρήξη και την ανατροπή, μηρυκάζοντας τσιτάτα, επαναστατική γυμναστική, ανέξοδες ρητορικές, συνθήματα και ευκολίες «επί πιστώσει», χωρίς να ακουστεί «κιχ» για τα λάθη, χωρίς να ανοίξει μύτη από όσα θα έπρεπε να διδαχθούν, χωρίς αυτοκριτική από όσα έφεραν τη σημερινή ήττα και συντριβή.

Ναι, το κράτος εξακολουθεί να δολοφονεί και θα εξακολουθήσει.

Στο χέρι μας είναι να σταματήσουμε τη κρατική τρομοκρατία. Στο χέρι μας είναι να τσακίσουμε κάθε φασιστικό χέρι που σηκώνεται να τρομοκρατήσει, να δολοφονήσει. Στο χέρι μας είναι να ξεφορτωθούμε κάθε μορφή εξουσίας. Κι αν αποτύχαμε μια φορά, ας προσπαθήσουμε χίλιες ακόμα.

Αγώνας ενάντια στη λήθη, αγώνας ενάντια στο θάνατο, αγώνας ενάντια στο κράτος και τους αυτοκόλλητους συστημικούς προστάτες του είναι να συναντηθούμε στους δρόμους και όχι στα φουαγιέ της νομιμοφροσύνης.

Απλώς να γνωρίζουμε ότι το τίμημα είναι αυτό που πληρώνουν οι φίλοι και αληθινοί σύντροφοι του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Αυτοί που βρίσκονται στις φυλακές και επιδεικτικά σιωπούν, απέναντι στη φλυαρία των ημερών της επετείου και όσους το ίδιο φλύαρα τη χρησιμοποιούν για να μας θυμίζουν το πολιτικό κενό τους ως το παράδοξο επιβράβευσης τής επιτυχίας τους.

Λυπάμαι αν σας το χαλάω, άλλα οι επιτυχημένοι και δικαιωμένοι είναι ακόμα στις φυλακές.

Καλή λευτεριά σε όλους αυτούς και αυτές που έστειλαν το εξεγερτικό τους μήνυμα συνεχίζοντας τον αγώνα απέναντι στη κρατική τρομοκρατία και σήμερα βρίσκονται μέσα στα κελιά, καλή λευτεριά στη ψυχή του Αλέξη που τους συνοδεύει.

Αντί επιλόγου…

Αξίζει το κόπο να διαβαστεί εκ νέου το «Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή» του Νίκου Ρωμανού και «ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ» του Παναγιώτη Αργυρού, για τους ακόμα αμετανόητους αλλά και τους… «μετανοημένους».