«Ευτυχισμένη απομόνωση»

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Μου λείπουνε πολύ εκείνες οι βόλτες με τους φίλους στην γειτονιά. Όταν περιδιαβαίναμε αγόρια και κορίτσια όλα εκείνα τα σοκάκια, προτού μετακομίσω απ΄την πόλη μου στην Αθήνα.

Ανάμνηση μοιάζουνε οι συζητήσεις, οι έρωτες, και οι μυρωδιές των λουλουδιών στις μικρές αυλές.

Το εγκαταλειμμένο σπίτι, που το είχαμε διαμορφώσει στην «Ευτυχισμένη απομόνωση» με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα χώρο όπου θα στεγάζαμε τις συναντήσεις μας.

Είχαμε διακοσμήσει τους ετοιμόρροπους τοίχους με μικρά κάδρα όπου αντίκριζες τις απόπειρες να ζωγραφίσουμε την έμπνευση μας.

Ένα μικρό ραδιόφωνο, ήταν ο δέκτης ειδικότερα των εκπομπών απ΄τους πειρατικούς σταθμούς της «μπάντας» των fm.

Κάθε Σάββατο βράδυ, στήναμε αυτοσχέδια πάρτι όπου πρωτογνωρίσαμε το αλκοόλ, το τσιγάρο, τον έρωτα και τον χορό.

Δυστυχώς όλες οι ωραίες στιγμές στη ζωή έχουνε σύντομη διάρκεια και άδοξο συνήθως τέλος. Οι γονείς λόγω της νέας επαγγελματικής στέγης του πατέρα μου μετακομίσαμε, και πλέον εδώ και 25 χρόνια είμαι κάτοικος Αθηνών.

Η «Ευτυχισμένη απομόνωση» πληροφορήθηκα, ότι γκρεμίστηκε λίγο αφότου έφυγα και μετατράπηκε σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης.

Θα τη θυμάμαι…