Εγκλωβισμένοι «συμβασιούχοι» εκπαιδευτικών ιδρυμάτων διεκδικούν το αυτονόητο

Τα τελευταία 15 χρόνια, στα ελληνικά Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Ελλάδας έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο νομικό, εργασιακό, διοικητικό, καθώς και ηθικό πρόβλημα. Εκατοντάδες άνθρωποι εργάζονται εδώ και χρόνια στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, με συμβάσεις έργου ή εργασίας, αλλά στην πραγματικότητα εργάζονται ως κανονικοί υπάλληλοι σε θέσεις και αντικείμενα, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Ιδρυμάτων. Σύμφωνα με πρόχειρη απογραφή που πραγματοποιήθηκε από τους ίδιους τους συμβασιούχους των Ιδρυμάτων πρόκειται -κατά προσέγγιση- το θέμα αφορά περίπου 2000 με 2500 συμβασιούχους αλλά ενδεχομένως να είναι πολλοί περισσότεροι.

Οι «συμβασιούχοι», όπως έχει πλέον καθιερωθεί να αποκαλούνται αυτοί οι εργαζόμενοι, στελεχώνουν διοικητικές και τεχνικές υπηρεσίες και παρότι παρέχουν υπηρεσίες με υποχρεωτική παρουσία σαν υπάλληλοι με συγκεκριμένο ωράριο (σε πολλές περιπτώσεις ανεπίσημο και μη καταγεγραμμένο), δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα, δεν καλύπτονται από υπαλληλικούς κώδικες, συλλογικές συμβάσεις και μισθολόγιο, δεν μπορούν να προσδοκούν σε καμία επαγγελματική εξέλιξη, κίνητρα και κοινωνικές παροχές και δεν έχουν δικαίωμα λόγου ή εκπροσώπησης σε συλλογικά όργανα των ιδρυμάτων. Επιπλέον αντιμετωπίζονται στις περισσότερες των περιπτώσεων φορολογικά και ασφαλιστικά ως «ελεύθεροι επαγγελματίες», με αποτέλεσμα να εργάζονται υπό καθεστώς διαρκούς ανασφάλειας για το εργασιακό τους μέλλον, αποδεχόμενοι ένα μίζερο εργασιακό πλαίσιο.

Όλα τα παραπάνω οδήγησαν «συμβασιούχους», από μια σειρά Ανώτατων και Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε όλη τη χώρα, μέσω του Συντονιστικού τους Οργάνου το οποίο συγκρότησαν (από 21 ΑΕΙ και ΤΕΙ), να καταθέσουν πριν λίγο καιρό υπόμνημα στον υπουργό παιδείας με στόχο το αυτονόητο. Την αναγνώριση και αποκατάσταση της πραγματικής εργασιακής τους σχέσης. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με το υπόμνημα αυτό, εκφράζουν τη δέσμευση στον αγώνα, με όλες τους τις δυνάμεις για την αποκατάσταση της εις βάρος τους αδικίας, ώστε η Πολιτεία και τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας να αποτινάξουν νοοτροπίες «βαρίδια», οι οποίες κρατάνε «πίσω» την, ούτως ή  άλλως, υποχρηματοδοτούμενη και υποστελεχωμένη τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Τα ιδρύματα ως μοχλός πίεσης στην πολιτεία για να βρεθεί άμεσα λύση

Με βάση το παραπάνω πλαίσιο οι συμβασιούχοι» καλούν την Πολιτεία και τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας, στο αμέσως επόμενο διάστημα, να αναγνωρίσουν άμεσα το πρόβλημα, με σαφή δημόσια διατύπωσή του από μέρους τους και δέσμευση για λύση του, και ζητούν, με ευθύνη της Πολιτείας, των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, να γίνει άμεσα καταγραφή από τις υπηρεσίες των Ιδρυμάτων όλων των συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ώστε να τεκμηριωθεί το πρόβλημα και να αναδειχθούν οι πραγματικές του διαστάσεις.

Το παραπάνω υπόμνημα έχει κατατεθεί επίσης στους Πρυτάνεις και στις Συγκλήτους των ΑΕΙ – ΤΕΙ, καθώς και στη Γραμματεία της Συνόδου των Πρυτάνεων που θα πραγματοποιηθεί 11 – 14 Ιουλίου στα Ιωάννινα, και στην οποία οι συμβασιούχοι κατάφεραν και πήραν λόγο για τοποθέτηση.

Ο σύλλογος συμβασιούχων του Πανεπιστημίου Πατρών επίσης έχει ενημερώσει σχετικά την Πρύτανι, Βενετσιάνα Κυριαζοπούλου, η οποία τάχθηκε ευνοϊκά διακείμενη στις εργασιακές διεκδικήσεις με τις οποίες συμφωνεί. Το ίδιο εκφράστηκε και επισήμως στη συνεδρίαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου (14/6/2018), όπου το Κοινό Υπόμνημα και οι διεκδικήσεις των συμβασιούχων συζητήθηκαν στην ημερήσια διάταξη.

Η στάση της κυβέρνησης

Το Κοινό Υπόμνημα έχει επίσης κατατεθεί στα Υπουργεία Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Εργασίας, στα οποία αντιπροσωπεία του Συντονιστικού των «συμβασιούχων» έχει εκθέσει σε αντίστοιχες συναντήσεις τις διεκδικήσεις στα κυβερνητικά στελέχη. Η μέχρι τώρα στάση της κυβέρνησης είναι η «δέσμευση» του άρθρου 103 του Συντάγματος που απαγορεύει τη μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Χωρίς να υπάρχει σαφής απάντηση ούτε καν για προθέσεις μονιμοποίησης, η αίσθηση είναι πως αν τελικά γίνει κάτι τέτοιο θα γίνει με τα κριτήρια του ΑΣΕΠ. Κάτι που οι δεν καλύπτει τους συμβασιούχους σε καμιά περίπτωση αφού τότε πολλοί από αυτούς θα χάσουν τη δουλειά του, παρόλο που κάποιοι από αυτούς εργάζονται ήδη 10 και 15 χρόνια στα ιδρύματα. Αυτό που ζητούν είναι αυτόματη μετατροπή της εργασιακής σχέσης και προς αυτή την κατεύθυνση πιέζουν να βρεθεί πολιτική λύση.

Η ανάγκη της διεκδίκησης του αυτονόητου

Με το πισωγύρισμα που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στους εργασιακούς χώρους, φτάσαμε στη σημείο να συνηθίσουμε σαν κοινωνία, την εικόνα των άθλιων εργασιακών συνθηκών αλλά και σε πολλές περιπτώσεις των θανάτων – δολοφονιών εργαζομένων. Από την άλλη, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας έχουν φτάσει εργαζόμενους να ανέχονται οποιαδήποτε εργασιακή συνθήκη. Όσο και αν βαθαίνει όμως η κρίση, όσο και αν το πισωγύρισμα γίνεται όλο και πιο διακριτό, για να μπορούμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε για κάτι καλύτερο δεν θα πρέπει να κάνουμε «εκπτώσεις» στις διεκδικήσεις μας. Οι διεκδικήσεις των εργασιακών δικαιωμάτων δεν μπορούν να ακολουθούν τη λογική του μη χείρον βέλτιστον και οι «συμβασιούχοι» των Πανεπιστημιακών και Τεχνολογικών ιδρυμάτων παλεύουν για το αυτονόητο. Παλεύουν για εργασιακή δικαιοσύνη σε ένα χώρο που θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο αξιοκρατίας και κοινωνικής ευαισθησίας, και αντ’ αυτού, έχει εργαζόμενους που αποτελούν προϊόν εκμετάλλευσης από μια Πολιτεία που δεν σέβεται τα δικαιώματά τους και τους αφήνει στη μόνιμη ανασφάλεια.

Οι «συμβασιούχοι» των ΑΕΙ και ΤΕΙ, διεκδικούν το αυτονόητο, παλεύοντας για δικαιώματα που εδώ και χρόνια έχουν κατακτηθεί από τους εργαζόμενους και η μη ικανοποίηση των αιτημάτων τους είναι ένα ακόμα πισωγύρισμα.