Είναι όσοι μένουν

Σήμερα είναι μια καλή στιγμή να μιλήσουμε για όσα μας είναι ξένα, δηλαδή για αυτά που κρατάμε κλειστά και σφραγισμένα μέσα μας και εξωτερικεύουμε μέσω της ομιλίας. Για τις απώλειες. Για αυτές που πόνεσαν και μας διαμόρφωσαν και για άλλες τόσες που πέρασαν σαν τα βαγόνια και είπαμε ότι πάντα συμβαίνουν και αυτά στη ζωή.  Γιατί συμβαίνουν και αυτά στη ζωή. Ίσως πρέπει να χάσεις κάτι για να αποκτήσεις ύψος στην πορεία σου, σε αυτή τη μοναδική και ολόδική σου στιγμή, την πορεία σου στο χρόνο. Ίσως πρέπει «να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου», είχε πει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Ναι. Έτσι είχε πει.

Και ίσως τελικά να είχε δίκιο. Ίσως πρέπει να βιώσεις απώλειες, να αναθεματίσεις την τύχη σου για να επιλέξεις αν θα βγεις απ’ το καβούκι σου και ανακαλύψεις τον κόσμο. Και ίσως αυτή η ανακάλυψη να αλλάξει έστω και το μικρόκοσμο που ζεις ή και να επηρεάσει ευρύτερα την κοινωνία. Να οδηγήσει σε ρίσκα, στο να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τους συνανθρώπους σου καλύτερα.

Πολλοί είναι αυτοί που φεύγουν. Άλλοι αναζητούν την τύχη τους, τα όνειρά τους, τη ζωή που δεν έζησαν, την καθημερινότητα που ανασύρει τα ταλέντα τους, τη φλόγα που έχουν και τα μέρη που επέλεξαν τα οποία δεν ευνοούν για να την ανάψουν. Είναι οι νέοι που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή. Είναι αυτοί οι τρελοί παθιασμένοι που σκίζουν το φόβο τους, που σε καιρούς επικίνδυνους επιχειρούν το ακατόρθωτο και διεκδικούν την ευτυχία. Είναι αυτοί που φεύγουν απογοητευμένοι και κουρασμένοι μα και οι άλλοι που κουβαλούν την απώλεια μέσα τους και το φόβο. Αυτοί που έχουν την ελευθερία μέσα τους και όσοι χρειάζεται να δραπετεύσουν για να τη βρουν. Όσοι δε βλέπουν σύνορα και αναγνωρίζουν ότι η ευτυχία δεν είναι άπιαστη, δεν ανήκει στους βασιλιάδες και τους πρίγκιπες ούτε στους εφοπλιστές και τους πλεονέκτες αλλά ξέρουν ότι είναι γήινη,  ότι μπορεί να βρίσκεται σε απίθανα μέρη και απίθανους ανθρώπους που απέρριψαν ή αμφισβήτησαν ή έκριναν.

Είναι και όσοι μένουν πίσω. Είναι όσοι βιώνουν το μεγαλείο της απώλειας και ξέρουν να αναμετρούνται με το χρόνο, τα δευτερόλεπτα που περνούν για να αποχαιρετήσουν έναν άνθρωπο που φεύγει και πολλές φορές χωρίς επιστροφή. Έναν άνθρωπο αγαπημένο και πολύτιμο. Γιατί ίσως η ευτυχία και η ελευθερία είναι όταν βρεις τον άλλο σου εαυτό. Έναν άνθρωπο, μια δραστηριότητα, μια καινοτομία, ένα απωθημένο όνειρο – για τον καθένα κάτι προσωπικό και απαράβατο. Και ίσως πρέπει να βιώσεις την απώλεια για να ολοκληρωθείς. Να καείς πρώτα στη φωτιά για να χορέψεις στη βροχή.