Εκείνοι οι άνθρωποι που αξίζει να μας ξεβολέψουν

Πάντα με προβλημάτιζαν ή ακόμα ακόμα και με «φόβιζαν» οι πολύ «εύκολοι» άνθρωποι.

Δεν αναφέρομαι στους ευγενείς – «μεταξωτούς». Μιλώ για εκείνους που δεν παραπονιούνται σχεδόν ποτέ, που δεν νευριάζουν σχεδόν ποτέ, που βρίσκουν λύσεις για τα πάντα στο άψε σβήσε. Για εκείνους που είναι συγκαταβατικοί, που επιλέγουν να «μείνουν νηστικοί αντί να σπάσουν μερικά αυγά για να φτιάξουν την ομελέτα». Δεν είναι όλα τόσο εύκολα στη ζωή ώστε να βρίσκουμε λύσεις για τα πάντα χωρίς κόπο ή προσπάθεια. Δεν μπορούμε να ζήσουμε και να δραστηριοποιηθούμε αποφεύγοντας την τριβή. Αυτό είναι ουσιαστικά νομοτελειακό! Ποτέ δεν συντελέστηκε κάποια πρόοδος στο οτιδήποτε χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς έστω και μικρές συγκρούσεις. Η συγκατάβαση και η ουδετερότητα σε μεγάλο βαθμό, ουσιαστικά «νομιμοποιεί» τα παράλογα ή ακόμα και τα παράνομα.

Από την άλλη, οι άνθρωποι που μας «δυσκόλεψαν» ή μας «δυσκολεύουν», μας βοηθούν τρόπον τινά στο να γίνουμε καλύτεροι· είτε άμεσα είτε έμμεσα. Μην παρερμηνεύσετε, δεν εννοώ τους αρνητικούς ή τους «ξινούς». Μιλώ για εκείνους που θα μας προσφέρουν τροφή για σκέψη αλλά δεν θα μας δώσουν το φαγητό «μασημένο».

Μιλώ για εκείνους που δεν «νίπτουν τα χείρας τους» διαρκώς. Μιλώ για εκείνους που είναι δύσκολοι αλλά πραγματικά αξίζουν. Εκείνοι που ναι μεν θα μας «αναγκάσουν» να αντιμετωπίσουμε ακόμα και τους χειρότερους φόβους μας, αλλά θα είναι εκεί. Ουσιώδεις συμπαραστάτες. Θα αναζητήσουν και θα προτείνουν λύσεις, όχι με βάση την ευκολία ή τη βολή αλλά με βάση του τι συνίσταται ανά περίπτωση σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Εκείνους που προτού μας κρίνουν, έχουν κάνει ενδελεχή και οξύτατη αυτοκριτική σε βαθμό «αυτομαστιγώματος».

Αυτοί πραγματικά αξίζουν να δεχθούμε να μας «στήσουν στον τοίχο» γιατί, πολύ απλά, σκοπεύουν να μας κάμουν καλύτερους «ξεβολεύοντάς» μας. Οι δυσκολοπρόσιτοι και όχι οι απρόσιτοι.

Οι ανά περίπτωση και όχι οι για κάθε περίσταση.

Εκείνοι που μπορούν να αντιληφθούν πως το να δείχνεις την εκτίμησή σου για τα όσα σου έχουν ή ακόμα σου προσφέρουν, δεν σημαίνει να είσαι υποτακτικός. Που αποζητούν επί του πρακτέου τη θετική αμφισβήτηση και όχι τη στείρα κριτική. Που θα σε υποστηρίξουν ακόμα και όταν όλοι είναι εναντίον σου εφόσον έχεις δίκιο αλλά όταν έχεις άδικο θα κάνουν τα πάντα για να σου υποδείξουν τον σωστό δρόμο/επιλογή. Εκείνοι που απαιτούν θυσίες και προσπάθεια για να τους κερδίσεις, αλλά εφόσον το καταφέρεις, δεν θα διστάσουν να κάνουν οι ίδιοι θυσίες και προσπάθεια· όχι ως ανταπόδοση, ούτε επειδή προσβλέπεις σε κάτι τέτοιο.

Εκείνοι που όταν λένε «προβληματίζομαι για εκείνο ή το άλλο» το κάνουν πραγματικά!

Αναζητούν αιτίες, λύσεις και δεν στέκονται μόνο στην επιφάνεια· κάνουν «βουτιά» στα μέσα τους και δίνουν από την ψυχή τους.

Εκείνοι που ο αλτρουισμός και η ανιδιοτέλεια είναι κομμάτι της ζωής τους.

Εκείνοι που νοούν τον ηρωισμό ως ενδόμυχη ανάγκη να «υπηρετήσουν» τον άλλο -άνθρωπο- και όχι ως την ανάγκη αυτοπροβολής και ανταγωνισμού.

Εκείνοι…

Άραγε υπάρχουν, ή αποτελούν ένα αποκύημα της φαντασίας μου;