Έλα να πετάξουμε χαρταετό
Οι χαρταετοί ποτέ δεν είχαν μπέσα, γι’ αυτό και αργότερα άλλαξαν τ’ όνομά τους σε μυγδαλιές. Όπως η κάμπια μεταμορφώνεται κάποια στιγμή σε όμορφη πεταλούδα, οι άνθρωποι, επειδή κουράστηκαμε να χιλιοπαρακαλάμε τους χαρταετούς για να πετάξουν, αποφασίσαμε να αγαπήσουμε παραπάνω την πρόωρη εκσπερμάτωση του θέρους, τις αμυγδαλιές. Πάντα κάτι πρόχειρες κατασκευές οι χαρταετοί, που σου υπόσχονταν «ότι δεν θα σε πάνε από το σπίτι, στον Θεό θα σε πάν’» κι αθετούσαν κάθε Καθαρά Δευτέρα τον σκοπό τους. Η ανάγκη να (επί) κοινωνήσεις θεϊκότητα έπρεπε πρώτα να περάσει με τρίπλα μουντιαλική από τα εμπόδια της ΔΕΗ κι ύστερα, αν στεκόταν τυχερή, μπορεί να κέρδιζε κάτι δευτερόλεπτα επουράνιας κλεφτής ματιάς. Θα ξεκινούσες από το σπίτι με μια πελώρια χαρά κι αυτή άτιμα θα συρρικνωνόταν. Κάθε φορά που θα ξεκινούσες ένα Ολυμπιακών προδιαγραφών σπριντ με τον «αετό» στα χεριά κι αυτή την ανυπόμονη ανάσα ελευθερίας στο κεφάλι, το αποκαρδιωτικό αίσθημα του παιχνιδιού που δεν δουλεύει θα σου χαλούσε όλη την ημέρα που ένα χρόνο τώρα σχεδίαζες να πας στο Φεγγάρι. Ύστερα θα έκλαιγες, θα θύμωνες πολύ, και με το αίσθημα ανικανότητας να ίπταται στα μηνίγγια όσο ο χαρταετός δεν μπορούσε, θα ορκιζόσουν πως του χρόνου δεν θα αγόραζες χαρταετό και πως θα έβρισκες μια άλλη αγάπη μεγάλη.
Advertisement
Με μαθηματική αναπόδραστη αστοχία, η μοίρα κάθε παιδικού χαρταετού, με ακριβώς εκείνη τη αντιπάθεια των Μαθηματικών που τρέφουν τα παιδιά στο σχολείο και με την θρησκευτική εξήγηση του κόσμου που αποτινάσσουν όταν μεγαλώνουν, μόνο για λίγο θα κρατάει. Και τα παιδιά το ξέρουν, γι’ αυτό υπάρχουν οι χαρταετοί με τις ομάδες, ο Κόκκινος, ο Πράσινος, ο Κίτρινος, ο Μπλε θεός αναπληρώνουν τη χαρά την οποία ο άκαμπτος άνεμος τις περισσότερες φορές δεν θα τους δώσει.
Και οι μεγάλοι αντιπαθούμε τους χαρταετούς, αφότου ανακαλύψαμε ότι στα πρώτα ανθάκια της αμυγδαλιάς ξετυλίγεται σιγά σιγά η αφή και πως εκείνα τα κλαράκια, τελικά, στέκονται περισσότερη ώρα μαζί σου από τον ανυπότακτο χαρταετό, ακόμα κι αν πετάξει.
Η μυρωδιά της Άνοιξης ποτέ δεν σε απογοητεύει. Ποτέ δεν θα γυρίσεις σπίτι σου κατσούφης, έχοντας εκείνο το ολοφυρόμενο αίσθημα της ήττας εξαιτίας του «αετού» που λιγοψύχησε στο χώμα. Οι μυγδαλιές δεν θα σ’ αφήνουν να πας σπίτι αλλά μεθυσμένος από άναρθρη χαρά θα κάνεις τόσους κύκλους που θα τετραγωνίσεις τελικά τα οικοδομικά τετράγωνα της πόλης. Αργότερα, πολύ αργότερα θα καταλάβεις πως στο τέλος νικήσαν οι χαρταετοί που δεν σηκώθηκαν για να πετάξουν αλλά απολάμβαναν τη ζεστή αφή, όπως ο πρώτος σπόρος που τεντώνεται σπαργανικά απάνω στο κλαράκι και σμίγουν τ’ ανοιξιάτικα πρωινά δύο παλάμες σ’ ένα χέρι.
Advertisement
Advertisement