Ένας άλλος Σεπτέμβρης

Το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να πάρεις μια βαθιά ανάσα. Όχι βέβαια. Μην τολμήσεις να διαγράψεις ό,τι έζησε ο νους και το κορμί σου το καλοκαίρι που μόλις έφυγε αλλά διοχέτευσέ τα όλα αυτά σε μια πνοή και κάνε τα ενέργεια για το φθινόπωρο που έφτασε. Ξέρω, ήρθε άτσαλα και εισβάλλει χαιρέκακα στις ζωές μας. Μάλλον θέλει να μας ειρωνευτεί για τους ήλιους, την αρμύρα, τις βόλτες και την ξεγνοιασιά, τα φουστάνια και τους καλοκαιρινούς αέρηδες που μας κληροδότησε το θέρος.

Κι αν όλα αυτά ακούγονται κάπως ρομαντικά μην τολμήσεις να αρνηθείς ότι το καλοκαίρι είναι η εποχή που θα θέλαμε να υπάρχει για πάντα. Ακόμα και αν ο τρόπος με τον οποίο ανοίγουν οι επιθυμίες και οι καρδιές την εποχή αυτή, έχουν πλέον λησμονηθεί. Ας είναι.

Όμως δεν ξέρω αν θα μας έκανε καλό ένας ακόμα Αύγουστος. Εξηγούμαι. Τα καλοκαίρια που θυμάσαι και έμοιαζαν όλα υπέροχα, είναι το στάδιο για τη μετάβασή μας προς την πραγματικά ενήλικη ζωή. Αυτήν που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως τίποτα δε χαρίζεται μα όλα κερδίζονται. Πως οι δυνατές θερινές επιθυμίες μετατρέπονται σε βαθιές αγάπες, πως η ανάγκη γίνεται αγώνας για το εφικτό και το ανέφικτο, πως όσα ονειρεύτηκες παίρνουν σχήμα και μορφή και πως ακόμα ο ήλιος δε λάμπει πάντα αλλά υπάρχουν και οι βροχερές μέρες. Και υπάρχουν για να υπενθυμίζουν ότι είναι γοητευτικό να βρέχεσαι όταν δεν έχει λιακάδα και ότι η εμπειρία σου σε έμαθε να προστατεύεσαι από τις μπόρες και σε καταδίκασε να χτίζεις τη ζωή σου 365 μέρες, ολόκληρες, καθάριες, απόλυτες.

Ίσως τελικά δεν έχει σημασία τι μήνα διανύουμε αλλά περισσότερο η συνειδητοποίηση ότι αντί για μερικά υπέροχα καλοκαίρια μπορείς να περηφανεύεσαι για την υπέροχη ζωή που έφτιαξες εσύ και είναι δική σου ανεξάρτητα από την εποχή ή το μέρος ή όσα σε έφεραν ως το τώρα σου. Μάζεψε, λοιπόν, όλα τα καλοκαίρια σου και κάνε τα ζωή. Σαν αυτό που καταλαβαίνω ότι ήθελε να πει ο αγαπημένος Καζαντζάκης για την ελευθερία. Τα καλοκαίρια σου εκείνα ήταν στην πραγματικότητα μαθήματα. Έμαθες να μην περιμένεις κανέναν Αύγουστο για να ευτυχήσεις και έγινες πραγματικά ελεύθερος να τολμήσεις χωρίς εκπτώσεις για αυτά που ελπίζεις, γι’ αυτά που φοβάσαι και όσα σε ξεβολεύουν, για τα σύνορα που δε σε χωρούν και τη «βαθιά αγωνία αιματηρά να τη ζήσεις» τη ζωή.

Μετέτρεψες το χρέος απέναντι στη ζωή σε χρόνια ενήλικα με την ευθύνη να τα συντηρείς όχι με τη μουντάδα του Σεπτέμβρη ούτε με την καλοκαιρινή ανεμελιά, αλλά με δημιουργία και γνώση, με καρδιά ανοιχτή και σφιχτές αγκαλιές απέναντι στους ανθρώπους όλο το χρόνο, με μυαλό κοφτερό και βλέμμα καθαρό. Όπως αρμόζει στην ευτυχία κάθε Αύγουστο και κάθε Σεπτέμβρη. Εμμονικά, πεισματάρικα και αναρχικά.