Ένας μικρός μεγάλος Θεός

Ο Morgan Freeman είναι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα μας. Το διάβασα σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. Όντως. Γεννιέται μαζί σου την ώρα που αντικρίζεις για πρώτη φορά αυτόν τον κόσμο. Και μεγαλώνει μαζί σου. Και τρέφεται από σένα. Υπάρχει τη στιγμή που πρωτοείπες «θες να κάνουμε παρέα;», σε εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο. Στις πρώτες σημαντικές εξετάσεις που έδωσες στη ζωή σου και σε εκείνες που σε έπεισαν ότι είναι οι πιο σημαντικές στη ζωή και την καριέρα σου. Στις κρίσιμες εξετάσεις που έπρεπε να παραμείνεις ψύχραιμος και προσηλωμένος, σε αυτές που εξολοθρεύτηκε κάθε εξωτερικός ήχος. Και ξέρεις ποιον ήχο σού φώναζε ο θεός σου και ήταν ο μοναδικός που άκουγες; Αυτόν της επιτυχίας. Γιατί πέτυχες στο τέλος.

Υπάρχει στις άπειρες στιγμές σιωπής και σε άλλες τόσες μηδαμινότητας, έλλειψης, απουσίας. Σε αυτές που το χάος σου, σού φαίνεται πράγματι άχρονο, άμορφο και ατελείωτο. Σε όσες ακόμα η απώλεια, σου προκάλεσε τρόμο και σε άλλες τόσες που η απογοήτευση γιγαντώθηκε. Υπάρχει σε εκείνες τις μέρες που οι άνθρωποι αγρίεψαν και σε έδιωξαν, που σου γύρισαν την πλάτη και σε πρόδωσαν, που σε έπνιξαν με ένα σκασμό από αδιαφορία και απόρριψη.

Στις προσδοκίες που ανακάλυψες ότι αμφισβητούνται, στα δευτερόλεπτα που περνούν και επικεντρώνεσαι στη φωνή που έρχεται από την άλλη άκρη της γραμμής και ακυρώνει το έργο που παράγεις. Σε όλες τις στιγμές που χρειάστηκε να συμβιβαστείς, εσωτερικέ θεέ, πού βρίσκεις τη δύναμη και το αντέχεις;

Ίσως γιατί αυτός ο θεός υπάρχει και αντέχει και τις ώρες της ανείπωτης ευτυχίας, που άγγιξες την κορυφή. Εμφανίζεται και στις στιγμές που συνειδητοποιείς ότι είσαι ελεύθερος, μ’ αυτή την ελευθερία που εξακολουθείς να διατηρείς από τα γενοφάσκια σου και σε εκείνες που αγαπάς και αγαπιέσαι έτσι αβίαστα και χωρίς δισταγμούς. Στις στιγμές των μαγικών συναντήσεων. Των συναντήσεων των βλεμμάτων, των σωμάτων. Αυτών που αναγεννιούνται και υποτάσσονται στη μοίρα αυτών των συναντήσεων. Υπάρχει σε όλα τα στάδια της ολοκλήρωσης. Στη στιγμή που ολοκληρώθηκες σαν άνθρωπος, σαν φύλο, που στάθηκες σαν φίλος, αδερφός, σαν σύντροφος, σαν μητέρα και πατέρας, σταθερός και αιώνιος στην ακεραιότητά σου.

Στη στιγμή που ορκίστηκες μέσα σου μα και έξω σου σε αυτή σου την ακεραιότητα ατόφια και γνήσια. Δεν ξέρω αν είναι μικρός ή μεγάλος αυτός ο θεός. Ό,τι κι αν είναι πάντως, σε ορίζει, σε καθορίζει και σε ακολουθεί. Κινείται πάντα εκεί που αναφερόταν ο Eliot στους «Κούφιους Ανθρώπους», «μεταξύ πόθου και σπασμού, μεταξύ ουσίας και πτώσης» και εκεί που «πέφτει η σκιά». Εκεί που μαθαίνεις ότι «δικό σου είναι το βασίλειο, δική σου η ζωή», ότι « η ζωή σου είναι δική σου».