Έρωτας «μελλοθάνατος»!

Φτάνει η στιγμή που δεν μπορείς να διαχωρίσεις πια, την πραγματικότητα από τη φαντασία. Τον ρεαλισμό από την ουτοπία. Όχι για όλους. Κάποιοι μπορεί να τα διαχωρίζουν. Κάποιοι να ζουν παράλληλα και τα δυο.

Όταν κυριαρχεί η φαντασία ή καλύτερα η φαντασίωση, ο διαχωρισμός δεν είναι εφικτός. Τότε αρχίζεις ίσως, να ακροβατείς ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελες και αυτό που μπορεί να γίνει. Τότε τα σύμπαντα δεν είναι παράλληλα, αλλά διαπλέκονται όπως τα νήματα μιας επιδέξιας κεντήστρας. Το εργόχειρο εξωτερικά, φαίνεται ελκυστικό και παραμυθένιο. Στο μικροσκόπιο του νου όμως, είναι πολύπλοκο και χαοτικό.

Αυτή είναι μια από τις πολλές διαστάσεις. Μου έλειψε η καθημερινή μυρωδιά της εφημερίδας και η μουτζούρα που αφήνει στα χέρια μου. «Μα σου αρέσει η μουτζούρα;». Ναι, γιατί αυτή είναι το αποτέλεσμα μιας γοητευτικής αμφίδρομης δράσης ανάμεσα στη γοητεία των γεμάτων από μελάνι λέξεις, και της σκέψης σου που είναι σε εγρήγορση. Στον δικό μου κόσμο, αυτή η μουτζούρα είναι τα αποτυπώματα μιας γοητευτικής ανάγνωσης.

Δεν ανήκω σε αυτούς που μπορούν να τιθασεύσουν τα πάθη τους. Ή δεν θα καπνίζω ή θα καπνίζω πολύ. Κι επειδή δεν μπορώ το πρώτο, το δεύτερο είναι μονόδρομος.

Μου έλειψε η αργόσυρτη βόλτα στο βουνό, στη θάλασσα, στους δρόμους της πόλης, με συντροφιά τη σκέψη και τον προβληματισμό. Οι ψευδεπίγραφες απεικονίσεις και καταστάσεις της οθόνης με εξαντλούν πλέον. Συναισθηματικά και νοητικά.

Η εικονική όπως λένε πραγματικότητα, από ελκυστική και ενδιαφέρουσα (;), άρχισε να γίνεται βασανιστική και εξαντλητική. Οπότε φτάνεις κάποτε στο σταυροδρόμι της επιλογής. Και πριν αρχίσω να δυσκολεύομαι και να παραμυθιάζομαι, επιλέγω αβασάνιστα, το μονοπάτι της πραγματικότητας. Όχι! Δεν είναι αποστροφή στο νέο και σαγήνη για το παλιό.

Είπαμε!… Δεν είμαι από αυτούς που μπορώ να ζω παράλληλα με την εικόνα και τον ζωγραφικό πίνακα. Επιλέγω τον πίνακα. Μπορεί να είναι πιο «αργό» στη σύλληψη και στην πραγμάτωσή του, αλλά είναι πιο δημιουργικό και αληθινό.

Όσο και αν δεν «φαίνεται», όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά εκδοχές, εκφάνσεις, και βασανιστικές εικόνες του έρωτα. Σκληρές; Ίσως!

«Ο έρωτας στις σχέσεις των ανθρώπων έχει ένα βαθύ ανατρεπτικό χαρακτήρα. Τίποτα δεν ήταν ίδιο πριν, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά. Για αυτό και ο ερωτευμένος είναι μελλοθάνατος. Για αυτό και οι εναπομείναντες ποιητές – και – όχι αναγκαστικά αυτοί που γράφουν στίχους [κάνοντας μια προβολή σε καθρέφτη, θα τολμούσα να βάλω σε αυτούς και την μουτσούνα μου!] εξακολουθούν να ερωτεύονται ξέροντας την κατάληξη. Τους συναντάς αργά, τις πιο σκληρές ώρες της νύχτας στα μπαρ να επιταχύνουν τον θάνατο τους με αλκοόλ και στριφτά τσιγάρα. Κανείς δεν τους αγάπησε πραγματικά, όσο κι αν αυτοί ερωτεύτηκαν…!» [1]

Μπορεί όταν κάποτε, και αν, καταφέρω να τιθασεύσω τα πάθη μου, μπορέσω να τα κοιτάξω όλα, ίσα στα μάτια και στη σκέψη. Τώρα δεν μπορώ!

[1]. Απόσπασμα τροποποιημένο, από: Π.Κροβέσης, «Μ’ εξακόσιες λέξεις»