ευλογητός ει κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά μου

ένα κείμενο δικό. χωρίς το μου. με απαλοιφή αντωνυμιών που είναι για μένα και για σένα αυτονόητες. ένα κείμενο δικό. για το σώμα και το μυαλό που γεννήθηκαν πάνω μου, που ζούνε μέσα μου, που θα με θάψουνε μαζί τους όταν ξαναγίνω χώμα. κάτι πολύ προσωπικό. ένα χέρι που περνάει πάνω στις γραμμές του κορμιού μου, πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα, ανάμεσα στα λεκτέα μιας δικογραφίας, ανάμεσα σε μια έκθεση ιατροδικαστή. λόγια πολύ προσωπικά για σένα και για μένα. και μια παραίνεση από μένα την άτεκνη σε όλες και όλους όσοι τίκτετε τη νέα της χώρας σας γενιά. ένα κείμενο έμφυλο αλλά χωρίς φύλο.

πώς θα πρέπει να περιγράψουμε πάλι από την αρχή τη γένεση του κόσμου; την αξία της ελευθερίας; το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης; ποιοι είσαστε εσείς που ζητάτε των λαών αυτοδιάθεση αλλά λησμονήσατε του κορμιού μας την αυτοδιάθεση, όπου, όποτε, με όποιους και αν θέλουμε; να τα ξαναπάρουμε όλα από την αρχή γιατί κάτι πήγε πολύ λάθος στη δόμηση του κόσμου μας. όλα κείνα που τα κορίτσια της γενιάς μου θεωρήσαμε δεδομένα, κερδισμένα με αγώνα από γυναίκες που ήρθαν εδώ πριν από μας και πια κατοχυρωμένα όχι μόνο σε νόμους και κανόνες αλλά στα μυαλά των τριγύρω μας ζώντων, πολύ φοβάμαι ότι δεν γίνανε ένα με τον κόσμο μας τελικά.

κι άλλη μια παραίνεση από μία της γραμματικής ταπεινή χρήστρια. να καταργήσουμε τη φράση έδωσε δικαιώματα. τι είναι το δικαίωμα για να το δώσω; και τι είναι ένα δικαίωμα για να μου το πάρουν; τι σημαίνει δεν έχω δώσει δικαιώματα στην κοινωνία; τα δικαιώματά μου είναι ολόδικά μου, όποιο φύλο κι αν εκπροσωπώ. κάθε πρωί που ξυπνάω ξυπνάνε μαζί μου και τα ανθρώπινα δικαιώματά μου. κάθε μέρα δίνω λόγους στις γειτονιές του κόσμου όπου έχω ζήσει για να με λογοκρίνουν. ντύνομαι. εργάζομαι. ερωτεύομαι. αγαπιέμαι. αντιπαθώ. κάνω έρωτα. αντιδρώ. αφήνομαι στις ορμόνες μου. επικυριαρχώ στα ένστικτά μου. καυγαδίζω. φιλάω και παραφυλάω. κάθε μέρα είμαι ένας κινούμενος στόχος. κάθε νύχτα στο κρεβάτι μου ξαπλώνουν μαζί με μένα και οι γάμπες μου. και τα ζυγωματικά μου. και το στήθος μου. και οι σκέψεις μου. και όποιος άλλος επιλέγω εγώ.

το στήθος μιας γυναίκας. που τόσο υμνείται από τους άντρες και που τόσο πάθος έχει γεννήσει. μα φευ, αλίμονο αν αυτό το στήθος δεν αγγιχτεί από όποιον το επιθυμήσει. τότε γίνεται εχθρός, πεσμένο, ρυτιδιασμένο, ανεπιθύμητο, αόρατο. και συ που τολμάς και το κουβαλάς ένα πλάσμα χυδαίο, μια εύκολη, μια του δρόμου.

είμαι μια γυναίκα του δρόμου. γιατί στο δρόμο βγαίνω κάθε πρωί, στο δρόμο μου έλεγε το σύνθημα της νιότης μου ότι θα σπάσει ο τρόμος, στο δρόμο αυτόν περπάτησα και θα περπατάω μέχρι να πεθάνω, στον δρόμο αυτόν του αγώνα και της επιβίωσης θα περπατάει μαζί με μένα και το στήθος μου, και οι ιδέες μου, και η οργή μου, και οι γλουτοί μου, και τα ποιήματα που ακόμα δεν έγραψα, και οι εραστές μου και οι εξουσιαστές της ζωής μου. αλλά να, νόμιζα πως στον δρόμο αυτόν θα περπατήσω και θα δώσω τη μάχη δίπλα δίπλα με σένα, που σε γέννησε το χρωματόσωμα χ και ψ ως άνδρα φέροντα φαλλό, χωρίς τούτο να σημαίνει άλλο τίποτα παρά μια τύχη και μια συνένωση ισότιμη, πολύτιμη και από καταβολής του κόσμου συγκινητική.

είμαι μια γυναίκα του δρόμου. και θέλω δίπλα μου στο δρόμο όλες εσάς. αλλά και όλους εσάς. να κάνουμε τα δικαιώματά μας τείχος απέναντι σε όλων των λογιών τις εξουσίες και τις αδικίες. σαν κουβέρτα να σκεπάσουν με ασφάλεια γυναίκες, άνδρες, παιδιά, μωρά, μετανάστες, ομοφυλόφιλους. να υπάρχει μόνο μία πια μειοψηφία. αυτή των δυναστών μας.

που ολότελα θα νικηθεί.

* Ο τίτλος του κειμένου «ευλογητός ει κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά μου» είναι παράφραση αποσπάσματος της νεκρώσιμης ακολουθίας της ορθόδοξης εκκλησίας, η οποία αποδίδεται στον Μαρίνο Αντύπα.