Fake news ή απλώς μια κοινωνία που παίρνει αυτό που της αξίζει;

Την Κυριακή το πρωί, βρέφος 11 μηνών διακομίζεται από τον πατέρα του στο παίδων αναίσθητο. Το βρέφος καταλήγει. Ξεκινά ιατροδικαστική έρευνα. Και μαζί με αυτήν και το πανηγύρι.

Ιατροδικαστές που κάνουν ανακοινώσεις περί σεξουαλικής κακοποίησης στα κανάλια πριν καν ολοκληρωθεί ή έρευνα, σύλληψη του πρόσφυγα πατέρα του βρέφους, εκτενή ρεπορτάζ σε δελτία και μεσημεριανάδικα χωρίς καν να έχει τεκμηριωθεί ακόμη κάτι, και φυσικά, τα αγαπημένα μας δημόσια δικαστήρια σε παράθυρα καναλιών και μέσα δικτύωσης. Κάποιες ώρες μετά αποδεικνύεται πως το βρέφος είχε πάρει απλώς επείγουσα ποσότητα φαρμακευτικής αγωγής σε υπόθετα (όπως είχαν συστήσει οι γιατροί στην οικογένεια) για τις επιληπτικές κρίσης που πάθαινε λόγω της ασθένειας με την οποία γεννήθηκε.

Είναι λογικό μια κοινωνία να σοκάρεται όταν μιλάμε για κακοποίηση βρέφους. Είναι λογικό να αντιδρά. Μόνο που εδώ (ή δυστυχώς και εδώ, γιατί έχουν υπάρξει κι άλλα τέτοια παραδείγματα) δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.

Η ευκολία με την οποία και από πλευράς νοσοκομείου, και από πλευράς αρχών αλλά και από πλευράς κοινωνίας βγήκαν τόσο εύκολα συμπεράσματα και στήθηκαν τόσο εύκολα δικαστήρια καταδεικνύει ένα και μόνο πράγμα.

Δεν πρόκειται για λάθος. Δεν πρόκειται για βιαστική κρίση. Πρόκειται για έναν οχετό που απλά βγήκε στη φόρα όταν το παραμύθι δεν έκατσε όπως βόλευε.

Μιλάμε για μια κοινωνία κενή και ανεύθυνη; Μιλάμε για μια κοινωνία που τελικά δεν σοκάρεται αλλά μάλλον ιντριγκάρεται από τέτοια θέματα; Μια κοινωνία που απλώς ψάχνει αφορμή να βγάλει τα πιο χυδαία της ένστικτα;

Μιλάμε για μια κοινωνία αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα υγείας και δικαιοσύνης που όσο κι αν θέλει να το κρύψει κινείται απλά με το συλλογισμό «οι λαθρομετανάστες που βιάζουν τα παιδιά τους». Μιλάμε για την ίδια κοινωνία που κακά τα ψέματα το αυτί της δεν ίδρωσε αντίστοιχα πολύ όταν ιερέας αθώωσε ευθαρσώς την παιδοφιλία (α, ναι συγχωρέστε με ήταν μακριά από την Ελλαδίτσα άρα δεν μετράει τόσο). Πρόκειται για την ίδια κοινωνία που αντιδρά στα περιστατικά ενδοοικογενειακής κακοποίησης με το «μην ανακατεύεσαι θα βρεις το μπελά σου» και συγκινείται και θυμάται να αντιδράσει μόνο όταν πρόκειται για ρωμά και πρόσφυγες. Την ίδια κοινωνία που στους βιασμούς γυναικών απαντά πως κάπου φταίει και το θύμα. Την κοινωνία που αδιαφορεί παντελώς όταν η κακοποίηση αφορά τρανς μαθήτρια. Που δεν κάνει και πολύ θέμα τα σεξιστικά σχόλια καθηγητών στα σχολεία της σε μαθήτριες. Την κοινωνία που δεν σκάει και πολύ με το να σε σκοτώνουν νοικοκυραίοι μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας γιατί είσαι lgbt – άρα περιθώριο. Την κοινωνία που σε «σκοτώνουν για το ποδόσφαιρο». Την κοινωνία που όταν δολοφονούν τα παιδιά της, ρωτάει τι ήθελαν τέτοια ώρα στα Εξάρχεια.

Δεν είναι να μας κάνει και πολύ εντύπωση, λοιπόν, που αυτή η κοινωνία δεν θα απολογηθεί στην οικογένεια του βρέφους για τίποτα. Που δεν θα ζητήσει καν μια συγνώμη που έσπευσε να διαβάλλει με τέτοιο τρόπο έναν άνθρωπο που πέρασε τα μύρια όσα για να έρθει με το άρρωστο παιδί του εδώ, για να βαφτιστεί τέρας όταν πήγε να το σώσει. Τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση πια. Σαν κοινωνία, είμαστε αυτό ακριβώς που επιλέξαμε να είμαστε.