Για να βγεις… πρέπει πρώτα να μπεις!

Όλοι θυμόμαστε την αναταραχή που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα πριν περίπου έναν χρόνο σχετικά με το GRexit, δηλαδή την πιθανότητα αποχώρησης της Ελλάδας από τη νομισματική ή/και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σήμερα το πρωί, δυο γεγονότα με έβαλαν σε σκέψη και περισυλλογή, σχετικά με το εάν τελικά η Ελλάδα ήταν ποτέ ουσιαστικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι στο κατά πόσο ο κοινός Έλληνας ήταν και είναι διατεθειμένος να ενστερνιστεί την λεγόμενη Ευρωπαϊκή κουλτούρα και να συμμορφωθεί με αντίστοιχους κοινωνικούς κανόνες. Εάν όχι, τότε το GRexit σαν όρος, δεν έχει νόημα ούτε ουσία.

01.04.2016, ΚΤΕΛ Ν. Αχαΐας, ώρα 06:05. Νυσταγμένος στο πούλμαν Πατρών-Αθηνών, αναρωτιέμαι γιατί η αναχώρηση έχει καθυστερήσει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, μια μεσήλικη κυρία εμφανίζεται στο μπροστινό τμήμα του πούλμαν, η οποία με διαπεραστική φωνή, αδιαφορώντας τόσο για την καθυστέρηση που είχε προκαλέσει, όσο και για την διατάραξη της κοινής ησυχίας –ένα μεγάλο μέρος των επιβατών είχαν ήδη αποκοιμηθεί, δεδομένης της ώρας–, αναζητά ονομαστικά τον συνταξιδιώτη της, προκειμένου να πληροφορηθεί εάν είχε πληρώσει και το εισιτήριό της. Η απάντηση ήταν αρνητική και, χωρίς να ζητήσει συγνώμη, εξήλθε του λεωφορείου και κατευθύνθηκε προς τα εκδοτήρια. Το δρομολόγιο είχε ήδη καθυστερήσει δέκα λεπτά εξαιτίας της αλλά προφανώς για την εν λόγω κυρία δεν ήταν άξιο λόγου, καθώς μπήκε στο λεωφορείο και αναζήτησε την θέση της, χωρίς να ζητήσει συγνώμη από κανέναν.

06:20. Στο λεωφορείο επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ήμουν κι εγώ έτοιμος να παραδοθώ στα χέρια του Μορφέα, αλλά ένας περίεργος θόρυβος από τα απέναντι καθίσματα ενοχλούσε πεισματικά τα προβατάκια μου, που με τόσο κόπο είχα βάλει σε μια σειρά και είχα ξεκινήσει να μετράω. Ήταν και πάλι η ίδια κυρία, η οποία είχε ξεκινήσει έναν έντονο, σιγανόφωνο αλλά άκρως ενοχλητικό διάλογο-μονόλογο με τον Ανδρέα, τον συνταξιδιώτη της.

Αρχικά σκέφτηκα να προσφύγω σε παραγλωσσικά μέσα επικοινωνίας, ρίχνοντάς τους τακτά βλέμματα, ευελπιστώντας μάταια πως θα ανταποκριθούν στο ευγενικό μου κάλεσμα να βγάλουν τον σκασμό. Στη συνέχεια σκέφτηκα την μάνα μου. Ο συνειρμός σαφώς δεν είχε να κάνει με συναφείς συμπεριφορές της μητέρας μου. Φαντασιώθηκα ότι με πήρε τηλέφωνο στο κινητό για να δει αν μπήκα στο λεωφορείο και εγώ της έλεγα ότι νύσταζα αλλά δεν κατάφερνα να αποκοιμηθώ, διότι κάποιοι δίπλα μου είχαν λογόρροια. Η μητέρα μου με έχει πάρει τηλέφωνο τις πιο άκυρες στιγμές αλλά δυστυχώς όχι εκείνη τη στιγμή που το αναζητούσα απελπισμένα. Και ήταν λογικό, αφού στις 06:20 οι άνθρωποι που δεν εργάζονται κοιμούνται, δεν αποφασίζουν να επιδοθούν σε ατέρμονες συζητήσεις.

07:30. Ξημέρωσε. Ο Μορφέας έχει απελπιστεί με το άτομό μου και έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια εδώ και πολλή ώρα! Το μάτι, λαϊκιστί, γαρίδα! Και τότε συμβαίνει το απροσδόκητο, το αναπάντεχο αλλά συνάμα εξοργιστικό: η κυρία κάνει απότομα παύση και βγάζει από το τσαντάκι του Σπορτ Μπίλλυ ένα μαξιλαράκι ταξιδιού, το οποίο τοποθετεί πίσω από τον αυχένα της και σε δευτερόλεπτα βυθίζεται σε βαθύ ύπνο!

Οι Ευρωπαϊκοί μου τρόποι και αρχές δεν μου επιτρέπουν να εκφράσω σε αυτό το άρθρο επακριβώς τις σκέψεις αντιποίνων που διαπέρασαν το μυαλό μου. Θεωρώ πως ήμουν κύριος με “Κ” κεφάλαιο!

12:00. Η επιβίβαση της EasyJet με προορισμό το Λονδίνο έχει ξεκινήσει. Βρίσκομαι ήδη στο αεροπλάνο και καθώς τακτοποιώ τα πράγματά μου, μια Ελληνίδα συνεπιβάτης στο βάθος προσπαθεί, με άπταιστα Ελληνικά, να εξηγήσει στην Αγγλίδα αεροσυνοδό, πως επιθυμεί να χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια της πτήσης το ηλεκτρονικό της τσιγάρο, καθότι κατ’ αυτήν, δεν είναι τσιγάρο.

Είναι η στιγμή που ένα απίστευτο, σουρεαλιστικό σκηνικό εκτυλίσσεται μπροστά μου. Εγώ να αρπάζω από το μαλλί την συνεπιβάτη μου και να την πετάω έξαλλος έξω από το αεροπλάνο, καθώς στο πρόσωπό της βλέπω εναλλάξ το δικό της και αυτό της κυρίας του πούλμαν. Εννοείται πως αυτό δεν συνέβη ποτέ, καθώς τέτοιου είδους φαντασιώσεις έχουν συνήθως το τέλος των αντίστοιχων ερωτικών. Δεν πραγματοποιούνται σχεδόν ποτέ αλλά προκαλούν στιγμιαία ευχαρίστηση και ηδονή.

Ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο και η συμμόρφωση με κοινωνικούς κανόνες αρμονικής συμβίωσης, είναι κατά τη γνώμη μου απαραίτητο στοιχείο του Ευρωπαίου πολίτη. Είμαστε από τις λίγες χώρες της Ευρώπης, ίσως και η μόνη, όπου η απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους δεν έχει ακόμα επιβληθεί. Γιατί ο Έλληνας θεωρεί δικαίωμά του να καπνίζει όπου θέλει, ακόμα και στο αεροπλάνο! Γιατί η Ελλάδα είναι κάτι σαν τσιφλίκι του.

Τελικά, εμείς πότε μπήκαμε στην Ευρώπη για να φοβόμαστε μην βγούμε;