Γεια σου κουτί μου

Γεια σου κουτί μου, επιμελώς πειθαρχημένα πειθήνιο. Μόνιμα θεατής στο δικό σου δράμα. Καθήμενο στις κερκίδες και σε πρωταγωνιστικό ρόλο οι προσταγές των εκάστοτε. Άφωνο σε κάθε σπατάλη της ζωής σου. Αυτής που διαβρώνουν τα φανάρια, οι οθόνες και οι ταχυπαλμίες σου. Ταγμένο στο δόγμα των αέναων ουρών της σαθρής σου καθημερινότητας. Εντυπωσιακά απαθές στην άλωση κάθε φάσματός σου, χρόνου, κόπου, μέλλοντος και συνείδησης. Έννοιας που ηχεί αιρετικά στον τετράγωνο σου πυρήνα.

Κούφιο μου κουτί. Στολισμένο με κάθε λογής περίβλημα. Κόσμος σου το κάλος, θρησκεία το «φαίνεσθαι». Μοναδική πηγή άντλησης της δύναμής σου. Κινητήριας δύναμης άυλων θεμελίων. Βαφτίζεις την αίσθηση «χαρά», με άγνωστη λέξη το συναίσθημα. Επόμενο, αφού την ελευθερία σου μαζί με το «νιώθω» τη θυσιάζεις στο βωμό του ανούσιου. Το μόνο που αντανακλά μέσα σου είναι το απύθμενο κενό. Τόσο φαντασμαγορικά άδειο.

Κουτί μου. Σε δυο γραμμές ιχνογραφημένη η ζωή σου. Μια απλοϊκή καταγραφή του φαύλου μονοπατιού σου. Κοφτερές οι αλήθειες και άθραυστα τα δεσμά. Κι όμως στέκεις αγέρωχα τόσο τυφλό απέναντί της.