Για τον Νίκο Τεμπονέρα

Γενάρης 1991: Ένα τραγικό γεγονός, η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα αποτέλεσε την αφορμή για την πρώτη επαφή μου με το μαζικό λαϊκό κίνημα. Παιδί ακόμα, λίγο μετά τα 6. Σε τέτοιες ηλικίες, τα δυνατά γεγονότα μένουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη του ανθρώπου. Έτσι και σε εμένα. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν εκείνες τις μέρες μπροστά μου, στους δρόμους της πόλης, συνέβαλλαν στη διαμόρφωση της κοινωνικοπολιτικής μου άποψης. Αντιλήφθηκα για πρώτη φορά το τι σημαίνει κοινωνική αδικία και λαϊκή οργή. Τι σημαίνει πολιτική δολοφονία, τι σημαίνει παρακράτος. Ποιες οι σχέσεις αστυνομίας και κυβέρνησης.

Στα 6 μου για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει διαδήλωση. Από τα Προσφυγικά της Πάτρας που μέναμε τότε, ο πατέρας μου με πήρε και κατεβήκαμε στο δρόμο για τις κινητοποιήσεις τη μέρα της δολοφονίας του αγωνιστή δασκάλου, σε μια μεγάλη λαϊκή διαδήλωση προς το κέντρο της πόλης. Η κινητοποίηση ήταν τεράστια σε όγκο, κανένα παιδί σε αυτή την ηλικία δεν του είναι γνώριμη μια τέτοια εικόνα. Εκτός όμως από αυτό, ακόμη πιο συναρπαστικό είναι το να βλέπεις τον κόσμο της γειτονιάς να βγαίνει από το σπίτι τους και να ενώνεται με την πορεία. Όσο πρωτόγνωρο και αν ήταν ένα τέτοιο θέαμα, καταλαβαίνοντας τους λόγους, νιώθοντας οργή και αγανάκτηση, το να συμμετέχει κάποιος σε μια τέτοια διαμαρτυρία φαινόταν αυτονόητο. Πολύ περισσότερο όμως, καταλάβαινα ότι ήταν χρέος του κάθε δημοκρατικού πολίτη να κάνει μια τέτοια κίνηση.

Σήμερα, θεωρώ ότι αυτές οι στιγμές, αυτές οι άσβηστες εικόνες, τον Γενάρη του ’91 άρχισαν να παράγουν τη γνώμη και τη συνείδησή μου. Ακόμα ανατριχιάζω έξω από το σχολικό συγκρότημα της πλ. Βουδ.

Ο δάσκαλος, ο συναγωνιστής μας δεν είναι πια δίπλα μας. Έχει πέσει νεκρός από το χέρι Δημοτικού Συμβούλου παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, Γιάννη Καλαμπόκα. Ο λόγος της δολοφονίας είναι πολιτικός: Η κυβέρνηση θέλει με κάθε τρόπο να «τελειώσει» το μαθητικό κίνημα που είχε φουντώσει ενάντια στο νομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τις σημερινές προσπάθειες μεταρρυθμίσεων (στα σχολεία point system συμπεριφοράς – επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας – κατάργηση 15μελών κ.α., και στα πανεπιστήμια κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων – κατάργηση ασύλου κ.α.). Τα σχέδιά τους μπορεί να ματαιώθηκαν τότε, αλλά διαχρονικά η νεολαία αντιμετωπίζει τις ίδιες απειλές. Παράλληλα, αυτές οι ομάδες τραμπούκων έχουν ενσωματωθεί πλήρως στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και υπάρχουν ακόμα στην ακροδεξιά. Οι Ρεϊτζερς και οι Κένταυροι έγιναν τάγματα εφόδου της Χ.Α., έγιναν ΔΙΑΣ, ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ που μακελεύουν φοιτητές και εργαζόμενους που βρίσκονται στους δρόμους, στα Πανεπιστήμια, σε χώρους δουλειάς.

Σε αυτούς τους αγώνες, ο Νίκος Τεμπονέρας είναι οδηγός μας. Ζει στη μνήμη του κάθε δημοκρατικού ανθρώπου της κοινωνίας. Εμείς, από την πλευρά μας, σήμερα έχουμε χρέος να διατηρήσουμε τη συλλογική μνήμη του τόπου, να βαδίζουμε και να αγωνιζόμαστε όπως το ’91: ριζοσπαστικά, μαζικά και ανατρεπτικά.