Γιάννης Χαρούλης, αυτός ο μάγος…

Αυτό το κείμενο θα ξεκινήσει ανάποδα, απ’ το συμπέρασμα. Καταλήγω λοιπόν και λέω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτή τη ζωή. Η δηθενιά, τα τρικ εντυπωσιασμού, οι φανφάρες και τα έντονα φώτα χωρίς νόημα, ανήκουν σε μια άλλη εποχή η οποία σιγά-σιγά μας αποχαιρετά. Να πω την αλήθεια μου «στο καλό να πάει». Άλλος πλέον είναι ο νικητής, η επιτυχία έχει άλλα συστατικά, χειροπιαστά και τίμια. Όσο ρομαντικό και ν’ ακούγεται η αναγνώριση οφείλεται στην αύρα κι όχι σ’ όλα τα υπόλοιπα. Μπορεί μια υπέροχη φωνή και μια αλάνθαστη μπάντα, να χαθεί στα τάρταρα της μουσικής λόγω αχρωμίας και επιτηδευμένου κάτι.

Εδώ λοιπόν ξεχνάμε την τελειότητα σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο και πάμε σ’ ένα άλλο επίπεδο που λέγεται μαγεία. Ο “κύριος sold out” Γιάννης Χαρούλης δεν ανήκει στην κατηγορία των κοινών θνητών, αλλά των μάγων. Καταφέρνει μ’ ένα νεύμα να  εκστασιάσει τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς να κάνει τίποτα εξεζητημένο. Χωρίς κόμπλεξ, ξετυλίγει μπροστά στον κόσμο ένα τεράστιο κουβάρι μουσικής που αγγίζει κάθε ηλικία. Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Μάλαμας, Μοσχολιού, Σαββόπουλος, Παπάζογλου, Περίδης, ΧαΪνηδες, Πασχαλίδης, πέρασαν όλοι το χθεσινό βράδυ μπροστά μας με τη φωνή του, σεβόμενος μέχρι και την τελευταία λέξη του τραγουδιού που ερμήνευε.

Ο μάγος αυτός λοιπόν βρέθηκε στη σκηνή για κάτι παραπάνω από δυόμιση ώρες, έπαιξε παραγγελιές, μίλησε όσο έπρεπε, όπως έπρεπε κι έκανε το κοινό να νοιώθει πως είναι σ΄ ένα πεζούλι στην Αντίπαρο με την μπύρα στο χέρι και τον ακούει μες την παρέα του. Ούτε φωτογράφοι, ούτε πόζες, ούτε διαχωριστικά κάγκελα ανάμεσα σ’ εκείνον και την λαοθάλασσα, ούτε τίποτα. Μια παρέα όπως λέει κι ο ίδιος. Αυθεντικότητα και αμεσότητα.

Δεν μιλώ ως μουσικός γιατί δεν είμαι, μιλώ σαν ακροατής και θεατής που πέρασε ένα υπέροχο βράδυ στο Κατράκειο της Νίκαιας. Καλή αντάμωση.