Οι αναρίθμητες αλήθειες της ζωής

Ξεκίνησα να διαβάζω «Τα Λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου» μια μέρα καθόλου τυχαία. Η φήμη που συνόδευε το βιβλίο αυτό ήταν εκείνη του νουάρ μυθιστορήματος, γι’ αυτό, βαθιά παρασυρμένη από τα κινηματογραφικά βιώματά μου επέλεξα να το πιάσω στα χέρια μου μια μέρα που είχαν ανοίξει οι ουρανοί και το τοπίο είχε κάτι από μονοχρωματικό πλάνο. Τελικά, διάλεξα λάθος μέρα. Το βιβλίο του Vicente Alfonso, ένα ακόμη εξαιρετικό δείγμα της Λατινοαμερικάνικης σχολής, ήταν πολλά παραπάνω από ένα απλό ντετεκτιβικό μυθιστόρημα που σου κρατάει παρέα τις γκρίζες μέρες. «Τα Λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου» είναι κάτι αρκετά διαφορετικό. Άλλωστε, «Η πραγματικότητα είναι μια. Οι αναγνώσεις της άπειρες», όπως λέει και το βιβλίο.

Μια από τις πολλαπλές πραγματικότητες είναι αυτή του ψυχολόγου Αλμπέρτο Αλμπόρες, ο οποίος δέχεται να υπερασπιστεί τον ασθενή του Ρώμο Αγιάλα απέναντι στις κατηγορίες για φόνο. Με αφήγηση φρέσκια και δυναμική, το μυθιστόρημα του Alfonso ανασυνθέτει ένα κεντρικό γεγονός μέσα από διαφορετικές πηγές, με τους χαρακτήρες να παίρνουν θέση στην ενοχή και τις ανατροπές.

Προσπαθώντας να απαντήσει στα ερωτήματά του, ο Αλμπόρες θα μπλεχτεί μέσα στις πολλαπλές εκδοχές της ιστορίας, όπως αυτή διαγράφεται από τον αδερφό του Ρώμου, τον πατέρα τους, το αγνοούμενο κορίτσι, τον μάγο και τον δημοσιογράφο. Και θα θέσει στον αναγνώστη το πιο βασανιστικό ερώτημα όλων. Ποια αλήθεια είναι πιο αληθινή; Γιατί το μυστήριο που διερευνά στην ουσία ο συγγραφέας είναι αυτό της ταυτότητας και της κατασκευής της προσωπικότητας.

Οι απεριόριστες ερμηνείες που εμφανίζονται σε κάθε συνεδρία εντείνουν το παιχνίδι μεταξύ κυνηγού και κυνηγημένου και δημιουργούν ένα νουάρ ανάγνωσμα προσεκτικά δομημένο που μας παρασέρνει σε έναν ψυχολογικό λαβύρινθο περιπετειώδη και φιλοσοφικό. Όλα αυτά μέσα σε μια ατμόσφαιρα μεξικάνικη και πνιγηρή, που ο ιδρώτας, το χώμα και το αλκοόλ ποτίζουν τις σελίδες και διαπερνούν τις αισθήσεις του αναγνώστη μεταφέροντας τον με μαεστρία στον τόπο του εγκλήματος. Ή καλύτερα, των εγκλημάτων. Γιατί, η αλήθεια, ακόμα κι αν έχει οδηγήσει σε ένα τετελεσμένο γεγονός, δεν είναι ποτέ μια. Είναι τόσες όσα και τα μάτια που την είδανε.