οι απάχηδες των προκηρύξεων

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

η αίθουσα κατάμεστη. όπου κι αν κοιτάξεις, νέα παιδιά. επιστήμονες. μεταπτυχιακά, διδακτορικά, πανεπιστήμια του εσωτερικού και του εξωτερικού ίπτανται στον αέρα γύρω μας. άκουσα ότι φέτος θα δυσκολέψει το πράγμα, θα βάλουνε δύσκολα θέματα γιατί η ζήτηση έχει ανέβει τραγικά. πόσοι να ‘μαστε; προσπαθώ να μας καταμετρήσω για να περάσει η ώρα, για να καταλαγιάσει η αγωνία, για να εξατμιστεί ο πανικός. πανικός, ναι βέβαια. όχι φυσικά για τις επερχόμενες εξετάσεις – αλίμονο, να ‘τανε και οι πρώτες ή οι τελευταίες μου – μα πανικός για το τι μέλλει γενέσθαι από αύριο, από μεθαύριο, του χρόνου και σε πέντε χρόνια από τώρα. πόσων χρόνων είμαι; μαθηματικά για να εξασκείται το μυαλό. έχουμε και λέμε, πότε γεννήθηκα, πότε πήγα σχολείο, αλήθεια καλά που ‘τανε στο σχολείο, έννοιες μηδέν, τέλος πάντων, τα μαθηματικά που ποτέ δεν βγαίνουνε λάθος τα άτιμα με βγάζουνε να έχω ήδη πατήσει τα τριάντα.

ξανακοιτάζω γύρω μου. κρυφακούω διαλόγους. την είδες την προκήρυξη που βγήκε τον προηγούμενο μήνα για τους πληροφορικάριους; έκανα τα χαρτιά μου κι εγώ κι ας έχω πτυχίο βιολογίας, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, πες ότι δεν καλύπτονται οι θέσεις, ας στείλω εγώ την αίτηση και βλέπουμε. ε δεν με πήραν φυσικά. εσείς ρε παιδιά τι ξέρετε για τους διαγωνισμούς με μόρια; είναι αξιοκρατικοί ή βοηθάει κι αν έχεις και κανέναν θείο στην κορώνη; δεν ξέρω, εγώ άκουσα ότι στις περυσινές εξετάσεις ανιψιά υπουργού δεν ήρθε καν να δώσει και πέρασε. αυτή τη στιγμή είναι στέλεχος της δημόσιας διοίκησης αν θέλετε να ξέρετε.

ξαναρίχνω μια ματιά στο χώρο. γνωστές φυσιογνωμίες. σίγουρα κάπου μας έχω ξαναδεί όλους εμάς. μα φυσικά. είμαστε οι γνωστοί άγνωστοι με τις περγαμηνές στο σακίδιό μας που περιφερόμαστε από εξετάσεις σε προκηρύξεις του δημοσίου και τούμπαλιν. είμαστε εμείς, το επιστημονικό προλεταριάτο με φουλ έξτρα πακέτο γνώσεων που εργάζεται με μπλοκάκι ξεπουλώντας καθημερινά το πτυχίο του σπιθαμή προς σπιθαμή. είμαστε το γνωστό μπουλούκι που δεν ανήκουμε ούτε στους εργαζόμενους ούτε στους άνεργους. είμαστε εμείς που περάσαμε τον κάβο των τριάντα και δεν βλέπουμε ακόμα το λιμάνι. πλέουμε μεσοπέλαγα πάνω σε ερειπωμένες μνημονιακές σανίδες βέβαιου πνιγμού. ετοιμάζουμε τα χαρτιά μας για ό,τι διαγωνισμό προκηρυχθεί και τις νύχτες κρυφά κοιτάζουμε το εργασιακό status quo της γερμανίας και της βρετανίας. είμαστε εμείς που ζούμε ακόμα με τους γονείς μας ή διαβιούμε δια της βίας σε ένα δυάρι κάπου στην επικράτεια. είμαστε εμείς που δεν έχουμε φύγει ακόμα από αυτή τη χώρα. αυτή τη χώρα που μας ξέχασε για πάντα.

λοιπόν εντάξει, το σημερινό αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ σίγουρο. ήρθα για την εμπειρία. βασικά, ήρθα για άλλη μια εμπειρία. στα απομνημονεύματά μου θα αφιερώσω ειδικό κεφάλαιο σε τούτες τις εμπειρίες. όμως, τι κάνουμε από αύριο; πώς να ξεκινήσω να χτίσω μια ζωή όταν το εισόδημα δεν φτάνει παρά μόνο για να αγοράσω μια αξίνα; και μη νομίζετε, τα αλλοτινά μου όνειρα δεν ήτανε ποτέ ιδιαιτέρως μεγάλα. μόνο να, μια ζωή για να τη ζήσω. γι’ αυτό άλλωστε και οπλίστηκα με πυρομαχικά μη εις χρήμα αποτιμητά. άκλεφτα.

στα χρόνια της εφηβείας μας θυμάμαι, ο αδερφός μου βρήκε μια φράση του αριστοτέλη και την καρφίτσωσε στο γραφείο του. η μόρφωση είναι στολίδι στην ευτυχία και καταφύγιο στη δυστυχία. πολύ μου άρεσε αυτή η μικρή φρασούλα και την αποθήκευσα κάπου μέσα μου, ακολουθώντας την πιστά. μόνο που, να, κουρνιάσαμε στα καταφύγια τόσα χρόνια και ξεχάσαμε πώς δείχνουν οι αλύγιστοι λαιμοί, τα βροντερά γέλια, τα ατσαλένια χαμόγελα. βέβαια θα μου πεις, έτσι είναι ο πόλεμος. σκληρός. πονηρός. θανατηφόρος. αν είναι όμως να πέσουμε στον πόλεμο, νομίζω πως θα ‘τανε καλύτερα να πέφταμε επιτιθέμενοι και ουχί ιτιές κλαιόμενες. για σκέψου άλλωστε, πως μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί οι άνθρωποι ερωτεύονταν, γένναγαν παιδιά, ζούσαν. η ζωή άλλωστε τραβάει την ανηφόρα. είτε το θέλουμε, είτε όχι. ας το θελήσουμε λοιπόν.

σε σας λοιπόν, απάχηδες των προκηρύξεων, αφιερωμένο τούτο το ασήμαντο κειμενάκι. και σε σας, τυχόν αναγνώστες του, μια δήλωση αμετανοίας. μια δήλωση βουλήσεως απευθυντέα προς αυτιά κλειστά και ανοιχτά, μια απόφαση ειλημμένη στα χρόνια της τραπεζικής χολέρας. θα ζήσουμε.

εμείς θα ζήσουμε, ρε.

sine lege