Η αθωότητα ενός ενήλικα

Όσο ο χρόνος πλησιάζει στο τέλος κι έρχονται οι γιορτές, οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν απολογισμούς, όνειρα και ευχές για την επόμενη χρονιά. Σκέφτονται τι κέρδισαν και τι έχασαν και όλα αυτά που προσδοκούν ότι θα έρθουν με την αλλαγή του χρόνου. Στις μεγάλες πόλεις, σχεδόν πάντα, ακόμα και τις γιορτές, οι άνθρωποι περπατούν βιαστικοί λες και θέλουν να δικαιολογήσουν τη ματαιοδοξία τους. Αρκεί λίγη από δαύτη για να ζουν σαν άτρωτοι πολεμιστές, χωρίς συμπόνοια, χωρίς χαμόγελα, χωρίς στόχους ζωής. Κι εννοώ τους πραγματικούς στόχους. Αυτούς που εύχονται κάθε γιορτές τα μικρά παιδιά, τις πιο αληθινές ευχές που άκουσες ποτέ και αφορούν την παγκόσμια ειρήνη, την αγάπη, την ευτυχία εκφρασμένα με άπειρη αθωότητα, όπως κανένα παιδάκι στον κόσμο να μην υποφέρει, η οικογένειά μας να έχει υγεία και ένα αυτοκινητάκι για παιχνίδι ή ακόμα ένα πεντανόστιμο κέικ σοκολάτα της μαμάς.

Στο βαθμό της εξέλιξης, τα όνειρα μετατράπηκαν σε αριθμούς και οι σχέσεις σε δυνάμεις αντοχής. Στο πλαίσιο της ανεξαρτησίας, οι άνθρωποι φάνηκαν άπληστοι. Ανίκανοι να κατανοήσουν ότι η ανεξαρτησία είναι μια εσωτερική κατάκτηση που βοηθάει να παραχωρείς χώρο και χρόνο στις καταστάσεις και που δε συνδέεται με κανένα τρόπο με τις προσωπικές ανάγκες για πολυτέλεια και γκλαμουριά. Έννοιες που έβαλαν τον εαυτό τους σε έναν εγωπαθή θρόνο ξεχνώντας τι καταγωγή έχουν τα όνειρά τους. Τι πραγματικά ευχήθηκαν όταν τα εργαλεία τους ήταν το χώμα και το χρώμα.

Αλλά ο κόσμος δεν είναι νηπιαγωγείο ούτε είναι φτιαγμένος από πηλό και δε χρειάζονται πια χρώματα. Αυτός ο κόσμος κάθε μέρα και κάθε Χριστούγεννα δεν πλάθεται και δεν αναγεννάτε από μόνος του. Τώρα πια χρειάζεται μόνο χώμα για να σκονίσει τις πραγματικές του ανάγκες, πασπαλισμένες με την επίσημη ενδυμασία του ρεβεγιόν. Γι’ αυτό σου λέω, πρόσεχε τι εύχεσαι τις γιορτές.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους, αυτούς που προσπερνούν οι σκυφτοί βιαστικοί πετυχημένοι. Οι ίδιοι δυστυχισμένοι άνθρωποι που επιστρέφουν στο διαμέρισμά τους μόνοι τους αλλά πετυχημένοι στο πλάνο της ζωής τους. Κι αν τα όνειρα είναι προσωπική υπόθεση για την απλή ή τη μεγάλη ζωή, υπάρχει ο κίνδυνος να επιστρέφουμε κάθε τέλος κάθε έτους στο ερώτημα για το πραγματικό νόημα της ζωής και στις παιδικές ευχές για ειρήνη, αγάπη και ευτυχία, στην πραγματική τους διάσταση. Γιατί στο τέλος κάθε χρόνου γινόμαστε όλοι άνθρωποι.