Η διεκδίκηση κοινωνικής δικαιοσύνης δεν είναι ούτε «τυφλή οργή», ούτε «διχασμός»

George Vitsaras / SOOC

Το πλήθος του κόσμου που συγκεντρώθηκε το απόγευμα της Τρίτης στην πλατεία της Νέας Σμύρνης φωνάζοντας ένα δυναμικό  «όχι» στην αστυνομική βία και την αστυνομοκρατία στις γειτονιές ήρθε ως άμεση απάντηση όχι μόνο στα  περιστατικά της Κυριακής αλλά και στην οργανωμένη προσπάθεια συγκάλυψης και δικαιολόγησης της αστυνομικής βίας από μερίδα ΜΜΕ και κυβέρνησης.

Η πορεία που ακολούθησε μετά τη συγκέντρωση της Τρίτης στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, ο τρόπος που επέλεξαν κεντρικά ΜΜΕ να διαχειριστούν τα γεγονότα εστιάζοντας στον τραυματισμό του αστυνομικού, το διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη περί δήθεν εγγύησης της ενότητας και διχασμού της κοινωνίας αλλά και το κρεσέντο αστυνομικής βίας που ακολούθησε αργά το βράδυ στους δρόμους της Νέας Σμύρνης έρχονται να επιβεβαιώσουν απλώς αυτό που τους τελευταίους μήνες γίνεται κάθε μέρα και πιο φανερό σε όλο και μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας.

Το κράτος είναι παντού οπλισμένο και αποφασισμένο να ελέγχει με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο την παραμικρή πτυχή της ζωής μας. Βρίσκεται στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες, μπαίνει στα σπίτια, τραμπουκίζει, βασανίζει και πλέον δεν μπορεί να κρατήσει ούτε τα προσχήματα. Το κράτος είναι εδώ και η κοινωνία απέναντί του δίνει τη δική της απάντηση.

Κάποιοι «επιχειρούν να σπείρουν το μίσος και το διχασμό στην κοινωνία…» ανέφερε στο διάγγελμά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρώντας πως η κοινωνία χειραγωγείται, άγεται και φέρεται. Το μίσος στην κοινωνία υπάρχει και το έφερε η κρατική διαχείριση της πανδημίας, η αστυνομοκρατία και η οικονομική εξαθλίωση. Το μίσος στην κοινωνία υπάρχει και στρέφεται ακριβώς σε αυτούς που τους αναλογεί, σε αυτούς που εχθρεύονται τη ζωή, την ελευθερία, την ίδια την κοινωνία.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ενότητα, ούτε την ασφάλεια και σίγουρα όχι την «ευημερία όλων των Ελλήνων». Το κράτος μέσω των κατασταλτικών αλλά και προπαγανδιστικών του μηχανισμών, το μόνο που επιδιώκει είναι να διασφαλίσει την ύπαρξη του, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, φέρνοντας νομοτελειακά την κοινωνία απέναντί του. Και όταν η κοινωνία παλεύει για δικαιοσύνη τα προσωπεία των δημοκρατικών κυβερνήσεων πέφτουν και αποκαλύπτεται το πραγματικό, απολυταρχικό τους πρόσωπο.