Η επαναφορά της θανατικής ποινής ως σύγχρονο μέσο «σωφρονισμού»

Από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων:

Μετά τις εκλογές του 2019, η μεταφορά των Καταστημάτων Κράτησης από το υπουργείο Δικαιοσύνης (και πρώην Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δηλ. στο Δημόσιας Τάξης, αποκάλυψε την πρόθεση της κυβέρνησης για φυλακές χωρίς δικαιώματα, δικαιοσύνη, νομιμότητα.

Στη σημερινή συγκυρία αμφισβητείται πλέον συνειδητά και αυτό το δικαίωμα των κρατουμένων στη ζωή.

Από τη σύλληψη της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», έως τη δίκη και τη στέρηση της ελευθερίας των μελών της υπήρξαν ποικίλες αποκλίσεις από τις νόμιμες διαδικασίες. Στο πλαίσιο της κράτησης, ο Δημήτρης Κουφοντίνας υποχρεώθηκε να κάνει μια σειρά από απεργίες πείνας για τα αυτονόητα, π.χ. 2004 για το ειδικό καθεστώς κράτησης, το 2015 για τις φυλακές τύπου Γ΄ κ.ά., και τα τελευταία χρόνια για τη στέρηση του δικαιώματος στην άδεια.

Όπως και τότε έτσι και σήμερα, το αίτημά του δεν είναι η διαφορετική μεταχείριση κατά παράβαση του νόμου, αλλά αντίθετα η εφαρμογή του (αν και φωτογραφικός) και η αποτροπή της αυθαιρεσίας εκ μέρους των κυβερνώντων.

Επί σχεδόν 20 χρόνια η «υπόθεση Κουφοντίνα» έρχεται και ξαναέρχεται στην επικαιρότητα με κάθε ευκαιρία, ενώ σε όλη αυτή τη διαδρομή ο  διαβρωτικός ρόλος των ΜΜΕ που εξυπηρετούν  συγκεκριμένα  πολιτικά συμφέροντα,  και τα οποία είτε αποσιωπούν είτε παρουσιάζουν αντεστραμμένους τους όρους της πραγματικότητας, κατασυκοφαντώντας, λοιδορώντας, διαβάλλοντας τον κρατούμενο, είναι καθοριστικός για τη διαμόρφωση μιας στρεβλής εικόνας στην κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα ο κρατούμενος να δικάζεται και να καταδικάζεται -και  μάλιστα ως «τρομοκράτης» μολονότι δεν δικάστηκε με τον τρομονόμο!- για πράξεις για τις οποίες έχουν αποφανθεί αμετάκλητα τα δικαστήρια.

Αυτή τη στιγμή, αν και  η ζωή του απεργού πείνας και δίψας κρέμεται από μια κλωστή, η  κυβέρνηση προχωρά ένα βήμα παραπέρα, σε μια τελετουργική εκτέλεση κρατούμενου υπό όρους δημοσιότητας απλώς για λόγους οικογενειακής εκδίκησης αλλά και επιβολής του περίφημου δόγματος «νόμος και τάξη», χωρίς να λαμβάνει ουδόλως υπόψη της αφενός ότι η επαναφορά της θανατικής ποινής δεν περιποιεί τιμή και αφετέρου τις επιπτώσεις από έναν ενδεχόμενο θάνατο για το σύνολο της κοινωνίας, εντός και εκτός των φυλακών,  και επίσης αδιαφορώντας πλήρως τόσο για το στίγμα και την ντροπή που χρεώνεται η χώρα ως συνοδοιπόρος της Τουρκίας, όσο και τον διεθνή αντίκτυπο που θα προκληθεί.

Η Γενική Γραμματέας, ο Υπουργός Προ.Πο καθώς και  η ηγεσία της κυβέρνησης θα πρέπει έστω την ύστατη αυτή στιγμή να σταματήσουν τα νομικίστικα τρικ και τα επικοινωνιακά παιχνίδια με τη ζωή ενός κρατούμενου, να αναθεωρήσουν την αδιάλλακτη στάση τους, να σταματήσουν τις κορώνες περί πάταξης δήθεν της ανομίας, και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, να ικανοποιήσουν άμεσα το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας και δίψας, δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, να εφαρμόσουν τον εκτρωματικό «νόμο» που οι ίδιοι ψήφισαν πριν από 3 μήνες.