Η επίσκεψη

Μιλούσε για πράγματα που με πονούσαν. Που μας πλήγωναν. Τα κείμενα του αφορούσαν ανθρώπους που ταξίδευαν σε τόπους γεμάτους από τις εκπλήξεις των γεννήσεων και των θανάτων.

Η μουσική που συνέθετε μετέφερε τους ακροατές της σε πλανήτες άθλων, καλωσορισμάτων, ματαιώσεων, διαφωνιών και απρόσμενων αλλά και αναμενόμενων διαγραφών και θανάτων.

Οι πίνακες της ζωγραφικής του ήταν πολύχρωμοι από έντονες μπλε, τιρκουάζ και μαβιές αποχρώσεις. Μπορούσες να βουτήξεις στους χρωματικούς αυτούς βυθούς του και να κολυμπήσεις σε έναν κόσμο γεμάτο από ψάρια που το σχήμα τους θύμιζε ερπετά και θαλάσσια φυτά που τραγουδούσαν μελωδίες απο την εποχή των Λωτοφάγων και των Σειρήνων. Ο βυθός τούτος κατέληγε σε μια πολιτεία, σε έναν τόπο όπου οι λέξεις, οι νότες, τα χρώματα δεν διαχωρίζονταν αλλά σα μια ενιαία συμπαντική γλώσσα μετέφεραν μηνύματα.

Όταν με πρωτοεπισκέφθηκε, κατάλαβα ότι θα πρεπε να χει ιδιαίτερα υψηλό IQ. Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω, αν το είχε ποτέ μετρήσει. Παρατήρησα μονάχα την ουδετερότητα στη συμπεριφορά του, στην καθημερινότητά του. Αυτό που θαύμασα σε αυτόν ήταν ότι πρώτη φορά στη ζωή μου κατανόησα πόσο πιο εύκολη γινόταν η καθημερινότητά μου όταν συναναστρέφομαι με τέτοιου τύπου και ποιότητας ανθρώπους.

Συνήθιζα να τον ρωτώ, ενώ αυτός απαντούσε και στις πιθανές τρίτες και τέταρτες ερωτήσεις που πιθανόν να προέκυπταν και που χωρίς να πολυσκεφτώ ιδιαίτερα, πιθανόν να του υπέβαλα. Η συζήτηση μαζί του ήταν απόλαυση αφού τα σχόλια του φώτιζαν ένα τεράστιο πλαίσιο των προσωπικών μου αναζητήσεων. Σιγά-σιγά άρχισα να εκπαιδεύομαι κοντά του και οι όποιες απορίες ή αναζητήσεις μου να καλύπτονται από τη μια και μοναδική απάντησή του.

Την τελευταία φορά που με τις λέξεις του ζωγράφισε μια υπέροχη μουσική σύνθεση, καθόμουν δίπλα του -δίπλα της.

– Δεν υπάρχει εντέλει ανθρώπινη δικαιοσύνη, τον (την) ρώτησα ξαφνικά, μα όχι αναίτια.

– Υπάρχει συμπαντική δικαιοσύνη και είναι αυτή που συγκρατεί και διευθύνει τους πλανήτες, το σύμπαν, μου απάντησε άμεσα και ουδέτερα.

Μιλούσε για πράγματα που με πονούσαν. Τα κείμενα του (της), εμπεριείχαν ξεχασμένες συλλογικές και ατομικές μνήμες από κακοποιήσεις, βιασμούς και δολοφονίες. Η ζωγραφική του (της) οδηγούσε σε βάθη τέτοια που η πολυχρωμία της, μετατρεπόταν σε μια λογοτεχνική ζωγραφική ασπρόμαυρη μουσικότητα.

Οι ιδιοφυείς άνθρωποι, όπως και αυτός, μπορεί να ήταν και αυτή (ναι, γυναίκα ήταν εντέλει) έχουν μια απίστευτη αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία που προκύπτει αλλά και εμπεριέχεται στην συμπαντική δικαιοσύνη.

Η ιδιοφυής αυτή γυναίκα με την οποία συναντήθηκα πριν κάποια χιλιάδες χρόνια, ζει ακόμη. Ζει μέσα μου και πάντα όταν με επισκέπτεται, ξυπνά τις ξεχασμένες μνήμες μου. Και κάποιες φορές, όταν είμαι συγκεντρωμένος και της υποβάλω μονάχα μια ερώτηση, τότε η απάντησή της μου φωτίζει ένα βυθό χιλιάδων χρόνων και με οδηγεί στην πολιτεία με την μια και μοναδική γλώσσα.

Αγαπημένη, μην με αρνηθείς και να με επισκέπτεσαι συχνότερα.

Το παρακάτω βίντεο, με την μουσικότητα της ΜΟΝΙΚΑ, μου θύμισε αυτές τις επισκέψεις. Σας το προσφέρω ως αντίδωρο.