Η κακή συνήθεια της εξιδανίκευσης

Οι ζωές όλων μας, θα ήταν πολύ πιο ήρεμες αν σταματούσαμε το κακό συνήθειο της εξιδανίκευσης. Είμαστε θνητοί, με λάθη, πάθη, αδυναμίες, σκοτεινές πτυχές, πράγματα που σε πρώτη ανάγνωση λόγω ενθουσιασμού μπορεί κάποιος να τα προσπεράσει, αλλά αυτά δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν.

Όταν δίνεις θεωρητικές ιδιότητες σε κάποιον, που απ’ την φύση του δεν μπορεί να κάνει πράξη, αυτομάτως πέφτει στα μάτια σου και ξεκινάει η διαδικασία της «πτώσης απ’ τα σύννεφα» όταν αποδειχτεί «λίγος» σ’ αυτά που νόμιζες. Στα σύννεφα αυτά όμως, ανέβηκες με δική σου σκάλα, αυτός πάντα έτσι ήταν, ίσως εσύ έβλεπες κάτι άλλο, επειδή έτσι ήθελες να είναι.

Επίσης είναι άδικο και για τον απέναντι να τον εξιδανικεύσεις γιατί αυτομάτως τον υποχρεώνεις να αποτύχει. Κανείς δεν πρόκειται να εκπληρώσει τις προσδοκίες που έχεις χτίσει από μόνος σου.

Καλό θα ήταν λοιπόν, όλοι μας να αντιμετωπιζόμαστε ως άνθρωποι, απλοί, κοινοί άνθρωποι. Να κατανοούμε πως όλα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να συμβούν και να δεχόμαστε πως και η εξαπάτηση είναι στο πρόγραμμα απ’ τον οποιοδήποτε.

Η λύση δεν είναι η κυνικότητα και η αποστασιοποίηση απ’ τον συνάνθρωπο, αλλά ένα μικρό φρένο και δύο-τρεις σκέψεις πιο μπροστά απ’ το αρχικό περιτύλιγμα. Έτσι, το να δεις απ’ την αρχή την πραγματικότητα, σου κάνει πιο εύκολη την απόφαση να πεις, πως αυτός που έχω απέναντί μου, μου κάνει, τον θέλω συνοδοιπόρο, γιατί ακόμα και τα στραβά του, είναι ανεκτά για τα δικά μου όρια.