Η κρατική απογύμνωση μία ακόμα σελίδα στη συλλογική μας μνήμη

Φωτογραφία: Μπάμπης Καββαδίας

Φέτος ο χρόνος άλλαξε πριν το καθιερωμένο τέλος του Δεκέμβρη. Φέτος δεν θα κλείσουμε κανέναν διακόπτη γιατί δεν ξέρουμε από πού μπορεί να εμφανιστεί η έννομη βία. Φέτος τα βεγγαλικά -που άλλοτε σηματοδοτούσαν τη χαρά της αλλαγής- θα ξεπηδούν από τις κάνες που έχουνε τα όργανα των οργάνων της τάξεως. Φέτος η πυκνή αυθαιρεσία της κρατικής βίας παρουσιάζεται πιο άλογη και πιο κτητική από ποτέ. Φέτος στολίζουμε την καταστολή με γιρλάντες «αποκατάστασης της τάξης», για φωτάκια έχουμε τις κρότου λάμψης και τοποθετούμε στην κορυφή του το αστέρι της «επιστροφής στην κανονικότητα».

Φέτος μας ξεγυμνώνουν μες στο κρύο, με την αριθμητική υπεροχή του έξι προς έναν, να δουν που κρύβουμε εκείνες τις περίεργες ιδέες περί ελευθερίας. Με το αδηφάγο πλεονέκτημα της έδρας δε σταματούν στιγμή να απολαμβάνουν τη δημιουργία σημαδιών και τη σφραγίδα της αστυνομικής επιβολής στα κορμιά μας. Το αιμοβόρο πρόσωπο της εξουσίας ποδοπατάει μετά μανίας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια χωρίς αιδώ, χωρίς κανένα σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς κανένα ηθικό χαλινάρι, χωρίς καμία διάθεση για συμβιβασμό, χωρίς καμία συναίσθηση του τέρατος που τους ξεγέλασε κι έχει καταλάβει τα κορμιά τους. Λες και το μόνο πράγμα που έχει μάθει σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να σκοτώνει κυνικά κάθε συναισθηματισμό που κάποτε του επέτρεπε να νιώθει. Φέτος τα τυφλά περιστατικά βίας από τους θεσμοθετημένους διατρανωτές του νόμου αποδεικνύουν και καταδεικνύουν την αποτυχία της προμελετημένης κοινωνικής σύμβασης που μάθαμε στο προαύλιο του σχολείου: οι Αστυνόμοι δεν είναι άμεμπτοι και οι Κλέφτες παλεύουν με πιο τίμια μέσα για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Ο «Κλέφτης» πλάστηκε γιατί κάπως έπρεπε να δηλωθεί το αντίπαλον δέος του «Αστυνόμου». Και προσοχή! Ο Κλέφτης είναι εκείνος που συνθλίβεται από τη βία της εξουσίας, εξεγείρεται εναντίον της κρατικού δεσποτισμού και προσπαθεί με κάθε μέσο να συσπειρωθεί εναντίον της αστυνομικής απολυταρχίας.

‌Οι περιπτώσεις αστυνομικής βίας δεν σταματούν ακόμα κι όταν βαδίζουμε έτος 2019. Η εξουσία βγαίνει στο σεργιάνι και στο κυνήγι πολιτών για να εισπράξει την πλήρη υποταγή και χάνει τον έλεγχο της. Χειροδικεί, χυδαιολογεί, καθυβρίζει, ξεβρακώνει όποιον τολμάει να νιώθει ελεύθερος στην ασυμβίβαστη τοποθεσία Εξάρχεια, ανατρέποντας διθυραμβικά όλη την σεμνή κοινωνική θεωρία που εξυπηρετούσε εκείνο το παιχνίδι του Αστυνόμου και του Κλέφτη. Έτσι, κάπως, φτάνουμε στο ενήλικο καταστάλαγμα του τωρινού μας βίου: η κανονικοποίηση της βίας δεν ήρθε από τα video games, ούτε απ’ τους Κλέφτες, ούτε από τους αναρχικούς, ούτε από αυτούς που διαδηλώνουν υπέρ των ομοφυλόφιλων, των μεταναστών και των εθνικών μειονοτήτων. Η κανονικοποίηση της βίας επήλθε από τους γνήσιους ασκητές της εξουσίας. Οι υπεύθυνοι εκφραστές της διψάνε για αίμα και σάρκα, επιτελικό κράτος και τιμωρία. Τα κατασταλτικά αντανακλαστικά του κράτους μπορούν ελεύθερα να ξεγυμνώνουν διαδηλωτές που αντιδρούν στην επικυριαρχία των αλλά εκείνο που θα μείνει στην ιστορία είναι ο εκκωφαντικός διασυρμός της δικής τους, πραγματικής γύμνιας.

Η φωτογραφία του νεαρού με το γυμνό και απροστάτευτο κορμί την ώρα που ξυλοκοπείται άγρια από τους «φρονούντες» γράφει την σύγχρονη ιστορία της πολιτικής κατάστασης στη χώρα και εγγράφεται στις μελαν(ι)ές σελίδες της συλλογικής μας μνήμης. Το γυμνό και μελανιασμένο κορμί είναι το λευκό περιθώριο σελίδων πάνω στις οποίες χαράσσεται ένα καινούργιο κομμάτι ιστορίας κάθε 6 Δεκέμβρη, αποτυπώνοντας πιο πετυχημένα και από τις ίδιες τις λέξεις την ασυγκράτητη θρασύτητα του συστήματος και τις δεσποτικές πρακτικές που εφαρμόζονται όταν κάποιος τολμήσει να διαφέρει. Η ήττα του συστήματος είναι γεγονός. Μόνο που κάθε φορά πρέπει να θυσιάζεται ένας δικό μας. Γι’ αυτό σου λέω, φέτος τον Δεκέμβρη θα ευχηθούμε απόλυτα φυσικά «να ζήσουμε».