«Οι λεηλάτες του μεσημεριού» – Τι μένει πίσω μας όταν βραδιάζει;

Ο καθένας σ’ αυτή τη ζωή επιλέγει πως θα προχωρήσει. Επιλέγει αν θα πορευτεί μπροστά ή πίσω από τους άλλους, στο πλάι τους ή μοναχός του. Η Λένω, πρωταγωνίστρια του συγκινητικού και εξομολογητικού «Οι λεηλάτες του μεσημεριού», είναι από τους ανθρώπους που προτιμούν να ακολουθούν σιωπηλά τα βήματα των αγαπημένων τους, μένοντας στη σκιά τους και υπομένοντας. Ελπίζοντας ότι ο δρόμος που τράβηξαν ήταν ο σωστός. Όποιος κι αν ήταν αυτός.

Από το μυθιστόρημα της Αθηνάς Τσάκαλου περνάνε λογιών λογιών χαρακτήρες. Γονείς που σκύβουν το κεφάλι και σιωπούν για να τους ξεχάσει η ζωή, άντρες που επαναστατούν, ο καθένας με τον τρόπο του, γυναίκες που επιλέγουν το χαμόγελο αντί για τη μιζέρια. Ήρωες όλοι τους το δίχως άλλο, που ακολουθούν μονοπάτια «σκυθρωπά, ή μονοπάτια που σου δίνουν μια αίσθηση σκληρής ελευθερίας». Κανείς όμως δεν είναι τόσο δυνατός όσο η Λένω. Όχι πως αυτή δεν είχε όνειρα, δεν είχε σκέψεις και τη δύναμη να ζήσει μια ζωή αστιγμάτιστη. Αλλά όπως λέει: «Όταν όμως ζεις κοντά σε ανθρώπους παράξενους, που ακόμα και ο αέρας που τους περιβάλλει αποκτά κάτι από τον πυρετό τους, που ο τρόπος που ανοίγουν την πόρτα μοιάζει με μικρός κρότος χειροβομβίδας, που η φωνή τους, το γέλιο τους αφήνουν αντίλαλο στα δωμάτια… τότε πολλά δικά σου γνωρίσματα οπισθοχωρούν, μαγκώνονται, κρύβονται, δεν αντέχουν τη συνύπαρξη».

Διαβάζοντας τους «Λεηλάτες του μεσημεριού», ένιωσα μια ενοχική ευχαρίστηση να μεγαλώνει μέσα μου. Γιατί η Αθηνά Τσάκαλου βάζει στη θέση τους τους τολμηρούς. Δεν τους μειώνει, αλλά δεν επιχειρεί και να τους εξυψώσει. Τους καταλογίζει τις ευθύνες που τους αναλογούν όταν απερίσκεπτα, όπως τους ταιριάζει, οδηγούν ένα όχημα με σπασμένα φρένα, που πίσω του σέρνει ανθρώπους και τύχες. Κι όταν σταματήσει η τρελή αυτή πορεία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι σηκώνονται ιδρωμένοι, τινάζουν το κόκκινο χώμα από τα γόνατά τους και σηκώνουν το όχημα στους ώμους. Και προχωράνε. Σιωπηλοί, σκεπτόμενοι και συναισθηματικοί, αφιερώνουν τη ζωή τους στην εξήγηση του ανεξήγητου.

Τι μένει πίσω λοιπόν, όταν οι προσωπικές μας επαναστάσεις φέρνουν το άγνωστο και το σκοτάδι στις ζωές των γύρω μας;

Η Αθηνά Τσάκαλου, εμφανώς επηρεασμένη από προσωπικές εικόνες και εμπειρίες που τη στιγμάτισαν, γράφει ένα μυθιστόρημα που τη βοηθά να «ξορκίσει» τους δαίμονές της και ταυτόχρονα να εξηγήσει στους δυνατούς εκεί έξω πόση δύναμη θέλει πραγματικά το να μένεις πίσω. Καταπιάνεται με το μολύβι και το χαρτί για να λυτρωθεί, να κατανοήσει και να γίνει κατανοητή.

Ο λόγος της οικείος και παράλληλα λυρικός, οι σκέψεις αχόρταγες, τρέχουν και τα γεγονότα ακολουθούν, η πλοκή συγκινητική και ορμητική. Τον τίτλο του βιβλίου, έναν από τους ωραιότερους που έχω συναντήσει, δεν θα σας αποκαλύψω από που τον εμπνεύστηκε. Θα σας πω μόνο πως εκεί κρύβεται η ουσία όλης της ζωής. Για κάποιους.
[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]
«Οι λεηλάτες του μεσημεριού»

Εκδόσεις των Συναδέλφων

Συγγραφέας: Αθηνά Τσάκαλου
Ημερομηνία έκδοσης: Φεβρουάριος 2018

[/wc_box]