Η Οδύσσεια του Τηλέμαχου, ενός Α. Α.

Όχι, ο Τηλέμαχος δεν είχε καμιά σχέση με το αλκοόλ. Ούτε βεβαίως και το αλκοόλ μαζί του. Ο Τηλέμαχος είναι ένας από τους πολλούς, πάρα πολλούς Ανώνυμους Αθλητές, με την μόνη διαφορά ότι για την χρησιμότητα του παρακάτω σημειώματος, αυτός επιλέχτηκε με όνομα.

Όλη του η ζωή ένας αγώνας. Από μικρό παιδί θυμάται να πηγαίνει στα ”θελήματα” των γονιών του μόνον και πάντα τρέχοντας. Και όταν τέλειωνε με αυτά, θυμάται να παίζει ατελείωτες ώρες ποδόσφαιρο. Να παίζει με πέτρες, με πλαστικά μπουκάλια, με χαρτονένιες μπάλες ποδόσφαιρο στα διαλείμματα στο σχολείο του και τις υπόλοιπες ώρες στην πλατεία ή στην αλάνα της γειτονιάς του. Α ναι, έπαιζε και στο σπίτι του, τις λίγες ώρες που βρισκόταν, με μια αυτοσχέδια μπάλα στον διάδρομο μεταξύ των δωματίων.Έπαιζε και μπάσκετ με μπασκέτα την πόρτα του υπνοδωματίου του. Σιγά-σιγά άρχισε και να ”καρφώνει” την μικρή σκασμένη πλαστική μπάλα, πίσω και πάνω από την πόρτα.Αρκετές φορές την είχε γκρεμίσει, την είχε στην κυριολεξία ”κατεβάσει κάτω”.

Πολλές φορές, ο αδιόρθωτα παθιασμένος, είχε περάσει μέσα από τα ομολογουμένως λεπτά τζάμια των ξύλινων κουφωμάτων στο μπαλκόνι του διαμερίσματος στην γωνία Κορίνθου και Αγίου Νικολάου, στο κέντρο της πόλης των Πατρών, που έμενε. Τις πιο πολλές φορές, ο αδιόρθωτα άφοβος, πότιζε, επούλωνε τα μικρά κοψίματα από τα τζάμια εναποθέτοντας ο πατέρας του, φρέσκο ελληνικό καφέ για να σταματά έτσι την αιμορραγία.

Τα καλοκαίρια πάλι, στον Καστελόκαμπο, μόνον την ώρα που κοιμόταν δεν καθόταν πάνω στο σπαστό, Angela, ποδήλατό του. Α, ναι και τις ώρες που κολυμπούσε στη θάλασσα και έπαιζε πόλο με τα φιλαράκια του στην προβλήτα του ξενοδοχείου του Achaia Beach. Kαι τις ώρες που έπαιζε ποδόσφαιρο στο συνοικιακό γηπεδάκι του Παναγόπουλου και του Ψαλίδα με τα αυτοσχέδια, από δοκαράκια και τάβλες, γκολπόστ.

Τα εφηβικά του καλοκαίρια τα πέρασε πάνω στο ποδήλατό του με το οποίο έκανε αγώνες ταχύτητας, πήδησε ατελείωτα τούμπια, ανέβηκε και κατέβηκε χιλιάδες πεζοδρόμια και μάτωσε δεκάδες φορές γόνατα, παλάμες, αγκώνες και κεφάλι. Χρησιμοποιήθηκε στο εφηβικό του σώμα τουλάχιστον δυο με τρία μέτρα χειρουργική κλωστή για να συρραφούν οι ανοιχτές, βαθιές πληγές του.

Ο Τηλέμαχος στην όψιμη εφηβεία του ξεκίνησε να κάνει στίβο. Εκατό και διακόσια μέτρα ήταν τα αγωνίσματά του. Θυμάται σχολείο, προπόνηση, διάβασμα, φαγητό και ύπνο. Τρία χρόνια το ίδιο αγαπημένο μοτίβο. Εκεί στην β Λυκείου ξεκίνησε να παίζει και Χάντμπολ. Ένα άθλημα που αγάπησε και που τον συνόδευσε μέχρι το πέρας των πανεπιστημιακών σπουδών του. Μαζί με τις προπονήσεις, του άρεσε να παίζει και στα συνοικιακά ανοικτά γηπεδάκια της Αθήνας, στην Κυψέλη, στου Γκύζη μπασκετάκι. Έπαιξε ατελείωτες ώρες μονά παιχνίδια με αντιπάλους όλων των ηλικιών.

Εκεί προς το τέλος των σπουδών του άρχισε εντελώς ξαφνικά και η ενασχόληση του με το τζόκινγκ. Μια ενασχόληση που πέρασε και από τα στάδια της αγάπης, της λατρείας, του πάθους και τελικά της σχεδόν καθημερινής πειθαρχίας.

Ο Τηλέμαχος από μικρό παιδί θυμάται να ζει, να συγκατοικεί με το υπαρξιακό του άγχος, την αγωνία του παράδοξου της ζωής. Για αυτό και ποτέ δεν σταμάτησε να τρέχει με οποιαδήποτε μορφή αθλητισμού και να έκανε. Όπως αργότερα, ω πολύ αργότερα, κατάλαβε ότι έτρεχε για να ξεφεύγει από το θάνατο, να αποφεύγει τη λήθη, γιατί επίσης τότε κατανόησε ότι ο φόβος που μερικές φορές τον καταλάμβανε δεν ήταν φόβος για τον θάνατο, αλλά φόβος για την ζωή.

Για αυτό πήρε την απόφαση να ζήσει τη ζωή του, χωρίς φόβο. Ξεκίνησε να πετά με αλεξίπτωτο πλαγιάς και έτσι άρχισε το περπάτημα στο βουνό και την αναρρίχηση. Η ζωή του ολόκληρη όπως αργότερα κατανόησε ήταν ίδια με αναρρίχηση σε δύσβατα εσωτερικά μονοπάτια που οδηγούσαν σε άγνωστους αλλά και λιγότερους γνωστούς προορισμούς, μέσα όμως από υπέροχα πράσινα τοπία και πρωτόγνωρα όμορφους, γαλαζοπράσινους ωκεανούς.

Ο Τηλέμαχος καβατζάρισε ήδη τον μισό αιώνα και συνεχίζει τρέχοντας να συμπληρώνει ασταμάτητα και με το ίδιο πάθος, στο σωματικό του κοντέρ δεκάδες ακόμη χιλιόμετρα. Χιλιόμετρα τόσα, που σίγουρα με το σύνολό τους θα μπορούσε να είχε διανύσει με τα πόδια του πάνω από μια φορά τον γύρο της γης.

Γνωρίζει ότι ο υπερμαραθώνιος της ζωής του είναι το υπέρτατο αλλά και το ύστατο αγώνισμα. Σε αυτό είναι αφιερωμένος με όραμα και πειθαρχία. Γνωρίζει επίσης πια πολύ καλά ότι ο τερματισμός του θα είναι στην Ιθάκη του. Παρόλα αυτά προτιμά τον αγώνα από τον τερματισμό.

Ο Τηλέμαχος θυμάται τότε που πρωτοπερπάτησε. Τότε που για περπατούρα ο πατέρας του τον στήριζε σε μια καρέκλα της κουζίνας. Και αυτός από τότε, από εκείνη την κουζίνα της βρεφικής του ηλικίας, σε ένα διαμέρισμα της οδού Σεβαστουπόλεως στην Αθήνα, κατάφερε να σεργιανίσει τρέχοντας τον κόσμο όλο, σχεδόν ήδη τρεις φορές. Και έχει ακόμη πολλά μπροστά του να διανύσει. Πολλά τοπία εξωτερικά και εσωτερικά ακόμη να απολαύσει.

Ο Τηλέμαχος ζει κάπου ανάμεσά μας, πιθανόν να ζει και μέσα μας. Η Τηλεμάχου Οδύσσεια είναι ο υπέρτατος και ύστατος υπερμαραθώνιος του καθένα μας, της καθεμίας ψυχής που αγωνίζεται αρχικά για την επιβίωσή της και δευτερευόντως για τα οράματά της.

Σε κάποια στροφή της ζωής μου τον συνάντησα να κρέμεται πάνω από μια χαράδρα της ψυχής μου και να προσπαθεί να την κατέβει μέχρι την βαθιά ρεματιά που έτρεχε το νερό του ποταμού των ονείρων μου. Εκεί μέσα κολύμπησε και βγήκε στο δέλτα του, στον βαθύ μπλε απέραντο ωκεανό. Βούτηξε βαθιά στο βυθό του και απόλαυσε με μια ανάσα τα κατακόκκινα κοράλλια και τα πράσινα νερά. Βγήκε στην ακτή και άρχισε να τρέχει. Εκεί για να μην τον χάσω τον φωτεινό Τηλέμαχο άρχισα να τον ακολουθώ, κάνοντας τα ίδια με αυτόν. Και τότε ξαναθυμήθηκα τη χαρά της παιδικής μου ηλικίας που σαν έτρεχα ένιωθα ατρόμητος, άφοβος και τελικά αθάνατος.

———-

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται κατ αρχάς σε όσους και όσες δεν έχουν σταματήσει να τρέχουν τον υπερμαραθωνιο τους, αλλά και σε όσους και όσες, παρότι έχουν κάνει μια μικρή παύση, σύντομα ξαναξεκινούν. Το αφιερώνω στον φίλο και συναθλητή, από την παιδική μου ηλικία, παρότι αυτός είναι ηλικιακά μικρότερος μου, στον γυμναστή Γιάννη Δαγκόγλου, αλλά και σε όλους τους μέχρι τώρα συναθλητές μου και αθλητικούς μου αντιπάλους. Το αφιερώνω βέβαια και στις μεγάλες μορφές του παγκόσμιου αθλητισμού ατομικών αλλά και ομαδικών αθλημάτων που με το παράδειγμά τους μου τονώνουν την πίστη μου στην σίγουρη επιτυχία των οραμάτων μου. Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, εραστές επώνυμοι και ανώνυμοι, αυτού του υπερμαραθωνίου των ζωών μας, είμαστε εν δυνάμει πρωταθλητές των οραμάτων μας. Ας είναι αυτή και η τελευταία ευχή μου.