Η πλεύση ενός απόντος πράγματος: Αγγίζοντας το άπιαστο

Φίλοι μου αναγνώστες σίγουρα θα με καταλάβετε. Είναι μεγάλη η χαρά όταν πιάνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο από φρέσκο εκδοτικό οίκο και νιώθεις ότι εδώ έχει γίνει κάτι όμορφο, από το χαρτί και το εικαστικό μέχρι τη γραμματοσειρά και τον σελιδοδείκτη. Και η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν τελικά το βιβλίο το ίδιο αποδεικνύεται εξίσου απολαυστικό. Μιλάω για τις εκδόσεις Ενύπνιο και τη συλλογή διηγημάτων «Η πλεύση ενός απόντος πράγματος» του Γιώργου Γιαλούρη, που ξεκίνησα να διαβάζω με επιφύλαξη την οποία άφησα στην άκρη από την πρώτη κιόλας σελίδα.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με 10 ιστορίες που μεταπηδούν με χάρη από τον ρεαλισμό στον όνειρο και τούμπαλιν. Άνθρωποι ακολουθούν περιστέρια με πορτοκαλί φτερούγες, ένα πανηγύρι στήνεται στη μέση του πουθενά σε δευτερόλεπτα και σκύλοι πιάνουν κουβέντα με τα περιλαίμιά τους. Στο κέντρο όλων αυτών των παράξενων ιστοριών βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος να κρατάει στις χούφτες του τον εσωτερικό του κόσμο, τις σκέψεις και τις ανησυχίες του και να ζωντανεύει μέσα από απροσδόκητες ακόμα και για τον ίδιο αντιδράσεις.

Η καθημερινότητα συναντά την ποίηση σε έναν συνδυασμό που καταφέρνει να κρατήσει τις σωστές ισορροπίες, τόσο ώστε ο αναγνώστης να κοιτάξει έξω από το παράθυρό του και να αναρωτηθεί τι μαγικό κρύβεται και για τον ίδιο εκεί έξω. Γιατί, σύμφωνα με τον Γιαλούρη και τους ήρωές του μαγεία μπορεί να κατρακυλήσει ακόμα και από τα πιο φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Ο συγγραφέας ακολουθεί τους πρωταγωνιστές λες και κρατάει στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή και παραμονεύει για να εστιάσει με τον φακό του στα μικρά πράγματα που μαθαίνουμε να προσπερνάμε. Οι ήχοι της αδιατάρακτης καθημερινής μας ύπαρξης, μια ηλιόλουστη μέρα στη θάλασσα, λίγα λουλούδια, γίνονται η ομορφιά που ξεχνάμε να απολαύσουμε, η απώλεια στη ζωή μας που δεν ξέρουμε πώς δημιουργείται.

Το χιούμορ μπλέκεται με τη σοβαρότητα του αναπόφευκτου και οι παρομοιώσεις του συγγραφέα γίνονται υφαντό για να τυλιχτεί η φαντασία. Στον κόσμο των «απόντων πραγμάτων» τα αρμυρίκια γίνονται «λεπτεπίλεπτες μπαλαρίνες που δοκιμάζουν τις κινήσεις τους λίγο πριν βγουν στη σκηνή» και τα μωβ χείλια «αγριολούλουδα που φυτρώνουν στην καρδιά του Μάρτη».

Μου άρεσε η εσωτερικότητα του Γιαλούρη, μου άρεσε η «αστική φιλοσοφία» στην οποία επιδίδεται, γιατί με έκανε να ταυτιστώ με τους ήρωες και να περπατήσω στα βήματά τους. Και σε αυτούς τους άχρωμους καιρούς που ζούμε, όλοι χρειαζόμαστε φιδωτά μονοπάτια να εξερευνήσουμε. Ακόμα κι αν αυτά είναι χάρτινα.