Η «πολιτισμένη» Χρυσή Αυγή της Πάτρας

Μπορεί ο πολιτισμός και ο φασισμός να έχουν κάποιο σημείο επαφής; Είναι δυνατό να συμμετέχει ο φασισμός στην προαγωγή της τέχνης με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πέραν του πολιτιστικού επιμελητηρίου του Ράιχ, του ναζιστικού Reichskulturkammer; Αν η τέχνη είναι το αποτέλεσμα μιας ανθρώπινης εσωτερικής διεργασίας είναι δυνατό, ακόμα και στο όνομα του απολίτικου, να μπορέσει να επιτελεσθεί σε κάποιο επίπεδο που να μην εφάπτεται με την παιδεία και την ηθική;

Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως στην παρουσίαση του προγράμματος του «36ου Φεστιβάλ Πάτρας 2017 – Θεσμός Αρχαίου Δράματος», που διοργανώνει ο Οργανισμός Καλλιτεχνικών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, παρευρέθηκε ως μέλος του Δ.Σ ο Βασίλης Κόκκαλης, ένα από τα επιφανή μέλη της Χρυσής Αυγής στην Πάτρα.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και ανοίγουν υποχρεωτικά την κουβέντα.

Το αρχαίο δράμα ουδέποτε εμφανίστηκε ξεκομμένο από την πολιτική και δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά, πως η «Αντιγόνη» ή η «Ειρήνη» δεν έχουν εξόχως πολιτικό λόγο. Πώς μπορεί άραγε, με την πρόφαση του διαχωρισμού της πολιτικής και της τέχνης, να συμπορεύονται εν αρμονία χρυσαυγίτες και καλλιτέχνες;

Είναι γνωστό στις παραγωγές, που συμμετέχουν στο φεστιβάλ, πως ο ίδιος άνθρωπος που τις παρουσίασε στην Πάτρα, υπήρξε μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του δημάρχου Κώστα Πελετίδη μετά από μήνυση της Χρυσής Αυγής; Άραγε αυτή η σιωπηρή έγκριση, πόσο απέχει από τη γενναιόδωρη προσφορά προς το φασισμό ενός μανδύα κανονικότητας και αποδοχής;

Αν οι άνθρωποι του πολιτισμού παρέχουν απροβλημάτιστα βήμα και πεδίο δραστηριοποίησης σε αυτούς τους ανθρώπους μέσω της τέχνης, πόσο αυτό διαφέρει από τη παροχή του προσωπείου που θα μπορούσε να αποκρύψει τεχνηέντως το αποκρουστικό πρόσωπο της βίας και του ρατσιστικού μίσους της οργάνωσης;

Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι καλλιεργημένοι, οι άνθρωποι που προάγουν την τέχνη και τον πολιτισμό «τυγχάνει» να είναι και χρυσαυγίτες, και τότε όλα οδηγούνται προς μια φυσιολογικότητα, γίνονται πιο προσηνή, πιο θελκτικά. Αν αυτός είναι ο στόχος της διείσδυσης των χρυσαυγιτών στους χώρους του πολιτισμού, οι άνθρωποι του πολιτισμού απλά τους ανοίγουν τις πόρτες και τα μικρόφωνα;

Από την παρουσίαση του προγράμματος του «36ου Φεστιβάλ Πάτρας 2017 – Θεσμός Αρχαίου Δράματος»

Θα μπορούσε η παρουσίαση των παραστάσεων της «Ειρήνης» και της «Λυσιστράτης» του Αριστοφάνη ή άλλων σπουδαίων έργων από χρυσαυγίτες να θεωρηθεί «ύβρις»; Το Εθνικό Θέατρο, η Εθνική Λυρική Σκηνή, οι υπόλοιπες παραγωγές και οι καλλιτέχνες αυτών που συμμετέχουν στο φεστιβάλ, αλλά και η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας υπό την αιγίδα της οποίας πραγματοποιείται αυτή η διοργάνωση, γνωρίζουν για το γεγονός; Θα υπάρξει επίσημη τοποθέτηση ή θα βολευτούν στη σιωπή; Και μήπως τότε αφήνεται η τέχνη να χρησιμοποιείται ώστε να παρέχει τους βολικούς προβολείς για να ξαναβγούν αυτοί οι άνθρωποι στο φως;

«Θα επιστρέψουμε και η γη θα τρέμει» ήταν η υποθήκη του Γκέμπελς και ο επίσημος λόγος της χρυσής αυγής. Αν η γη τρέμει, οι καλλιτέχνες δεν τρέμουν; Δεν έχουν λόγο να φοβούνται αυτή την επιστροφή;

Καταλήγοντας, οι άνθρωποι του πολιτισμού που εμπλέκονται και συμμετέχουν στο «Θεσμό αρχαίου δράματος» αν κληθούν να πάρουν θέση για τη νεοελληνική τραγωδία που λέγεται «δολοφονία Παύλου Φύσσα», την πολιτική ευθύνη της οποίας ανέλαβε για τη Χρυσή Αυγή ο αρχηγός της, ποια πλευρά αυτού του δράματος θα διαλέξουν;