Η σκέψη και το συναίσθημα κρησφύγετο της ελευθερίας

Ελευθερία, μία έννοια που έχει απασχολήσει όσο λίγες τον άνθρωπο. Στο όνομά της αγώνες, ιδέες, κινήματα. Τόνοι μελάνι χύθηκαν υμνώντας ή προσπαθώντας να την ορίσουν. Με όρια που οι κατά καιρούς συνθήκες μεταβάλουν σαν άλλο πρίσμα. Αυτοσκοπός και πρώτη θυσία στο πολυπόθητο όνομα της δύναμης. Τροφή σαν καμία άλλη, η στέρησή της στο θηρίο της εξουσίας. Κι έρχεται νομοτελειακά η απορία. Στο αποστειρωμένο και φιμωμένο σήμερα, που κρύβεται; Απέμεινε κάποιο ψήγμα να δώσει ελπίδα σε νέους αγώνες;

Κρησφύγετό της, άπιαστο στο μάτι των σφετεριστών, το συναίσθημα. Εφαλτήριο έναυσμα και τροφή στη φωτιά του, κάθε τι που υφίσταται. Με ξεκίνημα τόσο αυθόρμητο σαν μια ανάσα και πορεία ανεμοστρόβιλου, το συναίσθημα ταξιδεύει τον άνθρωπο βιωματικά σε όλο το μεγαλείο της ζωής. Ένα καθημερινό θαύμα αδάμαστο, ορμητικό συνάμα αέρινο. Με ισχύ ζωηφόρο. Απείθαρχο σε επιβολή κάθε φύσης, εξωτερικής αλλά και του ίδιου του εαυτού. Κάθε περιορισμός αυταπάτη με φαύλη εξέλιξη. Με πυρήνα λοιπόν ανυπάκουο, αν μη τι άλλο το συναίσθημα αντικατοπτρίζει ολοκάθαρα την έννοια της ελευθερίας στην υφή του.

Η ελευθερία όμως δεν περιορίζεται στον απόηχο του «νιώθω» αλλά κατακτά ολοσχερώς και το βασίλειο της σκέψης. Αυτή η αιρετική διαδικασία δύναται να δομήσει και να κατακεραυνώσει υπαρκτά και ανύπαρκτα σε στιγμές. Η ικανότητα αποδόμησης εννοιών, το πρώτο σκαλοπάτι στην κατανόησή τους. Αμφισβήτηση των ορατών που υψώνει το ανάχωμα στην κριτική σκέψη καθιστώντας την ανέγγιχτη από κάθε φίμωση και πλάνη. Αγγίζει αβίαστα όσα το αδύναμο μάτι δε χωρά με όχημα τη φαντασία. Το μυαλό τόσο μικρό ορατά μα ένας ατελείωτος λαβύρινθος θαυμάτων. Μια παλέτα άπειρων δυνατοτήτων μακριά από κάθε έλεγχο αφού η μόνη υποταγή που αναγνωρίζει η σκέψη, είναι η εκούσια. Τι άλλο θα  μπορούσε λοιπόν να περιέχει αν όχι μια μεγάλη δόση ελευθερίας ως χαρακτηριστικό της;

Το σώμα ως ύλη φέρει την αδυναμία του ανελεύθερου. Μπορείς να το φυλακίσεις να το τραυματίσεις και να το μεταλλάξεις, όμως παρά τις προσπάθειες δε θα αγγίξεις το φως των θησαυρών που κρύβει. Η γλώσσα όσα και να δηλώσει, ανέγγιχτα μπορεί να αφήσουν συναίσθημα και νου. Οι πράξεις δίχως τη μαγεία της ουσίας  που τους δίνουμε μεταμορφώνονται σε μηχανικό καθήκον. Επομένως σε κάθε προσπάθεια ελέγχου, σθεναρά θα αντιστέκεται το απείθαρχο πνεύμα που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

Η ελπίδα της ελευθερίας συναντάται και εκεί. Σε καλά κρυμμένες θυρίδες που προσπερνάμε το μεγαλείο τους. Τη θρέφουν και δίνουν τη σπίθα που χρειάζεται για να ανάψει η φλόγα της συνείδησης και της υπεύθυνης δράσης. Εκεί φωλιάζει η ελευθερία, σε δυο νότες που κατεδαφίζουν και αναγεννούν το συναίσθημα, σε ένα αδύνατο που ξύπνησε το θηρίο της σκέψης. Κι εκεί συνορεύει με την ελπίδα που θα αναζωπυρώσει κάθε αγώνα όσο σκοτεινοί κι αν είναι οι καιροί.