Οι τόποι μας, οι ρίζες μας, τα χωριά μας

Η ζωή μου, οι θύμησές μου, το καταφύγιό μου.

Αυτά είναι ο τόπος μου και δεν έχει διόλου να κάνει με τη ράτσα μου ή την πόλη που τυχαία γεννήθηκα.

Είναι τα παιδικά μου χρόνια και τα καλοκαίρια μου, η αγκαλιά της γιαγιάς μου και ο πετρόχτιστος φούρνος της, που κάθε πρωί μύριζε αχνιστό ψωμί. Είναι η κούνια που ‘χε σκαρώσει ο παππούς μου στην κληματαριά και η γειτόνισσα που με φίλευε κόκκινα λουκούμια στη ρούγα.

Είναι οι άνθρωποι, η φύση, το απάγκιο μου. Είναι το χωριό μου, που δε γεννήθηκα εκεί, μα που πονάω κάθε δέντρο, κάθε ζωντανό και κάθε λιθαράκι του. Είναι και το χωριό της συμμαθήτριάς μου, που τη «φιλοξενούσε» για να περνάμε μαζί τα καλοκαίρια μας και που τόσο τ’ αγάπησε, ώστε πριν χρόνια να εγκατασταθεί μόνιμα πλέον εκεί. Σ’ έναν τόπο άγριο, παρθένας ομορφιάς, γιατί καθώς λέει, θέλουν χώμα οι ρίζες και στα τσιμέντα δε ριζώνεις.

Η σύνδεση του ανθρώπου με τον τόπο του, είναι πολλαπλάσια στα χωριά απ’ ότι στις πόλεις, είναι αλλιώτικη, βαθιά, σαν ένα αρχέγονο μουρμουρητό της φύσης στο είναι του ανθρώπου. Γι’ αυτό και το ξερίζωμά του είναι πιο επώδυνο, πιο βίαιο.

Δεν έχει να κάνει με τα ντουβάρια, ούτε με την ύλη και τις βολές, έχει να κάνει με τις ρίζες των ανθρώπων και τα βιώματά τους. Γι’ αυτό και ο πόνος του αφανισμού ενός χωριού δεν εκλογικεύεται. Δεν μετριέται με αποζημιώσεις, ούτε με αντικατάσταση. Είτε είναι το χωριό του παππού και της γιαγιάς, είτε ο τόπος φερτών κατοίκων που τ’ αγάπησαν, είτε των πεισματάρηδων μόνιμων κατοίκων που αρνήθηκαν να το εγκαταλείψουν για ν’ αρπάξουν μια ευκαιρία.

Χωριά πληγώθηκαν βαριά στη Λέσβο και η Βρίσα ισοπεδώθηκε από το χτύπημα του σεισμού. Ο οικισμός Ανάργυροι στο Αμύνταιο τίθεται σε αναγκαστική απαλλοτρίωση εξαιτίας κατολίσθησης, που δεν είχε να κάνει με τα στοιχεία της φύσης.

Κι αν με τη φύση δεν μπορεί να τα βάλει κανείς, ο συναγερμός για τα «έργα» που αφανίζουν χωριά, χτυπά από χρόνια. Γιατί οι σχεδιασμοί που αποτιμούν σε κέρδη, δεν υπολογίζουν ανθρώπινο πόνο και κόπια μιας ζωής. Αποτιμούν σε χρήμα τις ρίζες των ανθρώπων είτε αυτό συμβαίνει στις περιοχές της εξόρυξης στη Χαλκιδική, είτε στο φράγμα του Αχελώου, είτε οπουδήποτε αλλού.

Παγώνει το αίμα στη σκέψη του αφανισμού οποιουδήποτε τόπου. Ένας άνθρωπος χάθηκε στη Λέσβο και αυτό είναι, η μη επουλώσιμη πληγή. Για τα υπόλοιπα πρέπει όλοι να φροντίσουμε, όπως μπορεί ο καθένας. Να ξαναφτιάξουμε τα χωριά που χτυπήθηκαν και να τα κάνουμε καλύτερα, μπας και απαλύνουμε λίγο τον πόνο, και να προστατεύσουμε με νύχια και με δόντια τις ρίζες των ανθρώπων σε όσα μέρη απειλούνται. Αυτό είναι που μας αναλογεί.