Η Βαρβάρα θυμάται τους βαρβάρους

Κανένα δάκρυ. Τόσο υγρά τα μάτια της όσο χρειάζεται.
Ώστε να μην ξεραθούν.
Παρόλα αυτά δεν ξεχνά.
Όλα αυτά που έχασε.
Τον άντρα που τόσο αγάπησε.
Και την αγάπησε.
Και δεν υπάρχει πια.
Δεν ζει.
Αυτός!

-Ω Μπάρπαρα, τι βλακεία ο πόλεμος!
Και η Μπάρμπαρα, δεν μπορεί να ξεχάσει τους μπαρμπάριανς.
Όλους αυτούς που έγιναν,
τους έκαναν πιόνια στο ”παιχνίδι” του πολέμου.
Μιας, από αρχαιοτάτων χρόνων, ανθρώπινης αυτοκαταστροφικής εφεύρεσης,
στην προσπάθεια τους
να επιβάλουν εξουσία με τη χρήση τυφλής, ωμής
-γεμάτης από αίμα και κομμένα ανθρώπινα μέλη
-βίας.
Αυτοί!

Και από τότε και μέχρι τώρα
– αυτήν δα την στιγμή,
τη στιγμούλα που μόλις τώρα ζούμε και περνά και χάνεται
χωρίς καν να τη θυμόμαστε
-η εξουσία επιβάλλεται
στο τέλος μονάχα με τη βία.
Αυτή!

Ο πόλεμος, καλή μου Βαρβάρα, βοηθά μονάχα σε ένα πράγμα τους ανθρώπους.
Να προσπαθούν πάντα να μην ξεχνούν τους νεκρούς τους.
-Ω Μπάρμπαρα, τι βλακεία ο πόλεμος!
Ναι, ο πόλεμος, αδάκριστη μου Μπάρμπαρα, βοηθά μονάχα σε ένα πράγμα τους ανθρώπους.
Να μην τον ξεχνούν.
Να τον θυμούνται.
Και να τον επαναλαμβάνουν.
Αυτόν!

Το αντίθετο τελικά του πολέμου, δεν είναι απαραίτητα η ειρήνη,
αλλά η ευεργετικά και επώδυνα αποτελεσματική -στη διαμόρφωση των μελλοντικών μας αποφάσεων- δύναμη της θύμησης.
– Ω Μπάρμπαρα, τι βλακεία ο πόλεμος!

* Το παραπάνω κειμενάκι είναι εμπνευσμένο από το το πρώτο μουσικό κομμάτι απ’ το άλμπουμ «Αναχώρηση», σε ποίηση του Jacques Prévert και μουσική Μιχάλη Καλογεράκη. Το τραγούδι ”Μπάρμπαρα”, ερμηνεύει με ευαισθησία φωνής ο Απόστολος Κίτσος. Στο μουσικό βίντεο πρωταγωνιστεί η Εύη Σαουλίδου και συγκινεί. Επισυνάπτω το λινκ αυτής της υπέροχα ευαίσθητης καλλιτεχνικής συνεργασίας όλων αυτών των ταλαντούχων ανθρώπων με την γεμάτη δάκρυα ψυχής ελπίδα μου να μην ξεχνάμε. Αλλά να θυμόμαστε. Την κάθε στιγμούλα ειρήνης. Και να αγωνιστούμε. Να μην επαναληφθεί ακόμη ένας πόλεμος. Που πάντα και από πάντα καραδοκεί προ των πυλών.