Η «Υβόννη» μιλάει μέσα από το πάθος της σιωπής

Όταν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας πολλές φορές γινόμαστε υπερόπτες. Μια στιγμή υπεροψίας αρκεί, για να αφαιρέσουμε την πανοπλία της σιγουριάς που μας περιβάλλει και τότε βρίσκει πρόσφορο έδαφος να μπει μέσα μας η αμφιβολία, το διαφορετικό. Να μπει στο κάδρο μας κάτι άλλο, κάτι που δεν είμαστε εμείς.

Η παράσταση «Υβόννη» που παρουσιάζεται στο Μπάγκειον από τη θεατρική ομάδα «Γέφυρα» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γιγιντή, είναι βασισμένη στο έργο «Υβόννη, πριγκίπισσα της Βουργουνδίας» του Πολωνού Βίτολντ Γκομπρόβιτς, που γράφτηκε το 1935 και μας μιλάει για την ιστορία του πρίγκηπα της Βουργουνδίας Φιλίππου, ο οποίος ζει μέσα στην απόλυτη ευωχία και έχει κορεστεί από την καθημερινότητα. Ξαφνικά, εμφανίζεται η Υβόννη, ένα άτομο λιγομίλητο χωρίς παρελθόν και διαφορετικό για τα ήθη της αυλής της Βουργουνδίας. Αυτό το «πλάσμα», ο Φίλιππος, αντίθετα στη θέληση όλων, αποφασίζει να το παντρευτεί. Μέχρι που αυτή γίνεται ο εαυτός του.

Το έργο, αποδίδεται εξαιρετικά στη σκηνή -κινούμενο στα όρια του θεάτρου του παραλόγου- όπου μέσα από μια υποβλητική ατμόσφαιρα παλατιού, ο σκηνοθέτης «εκβιάζει» μια εικόνα ενός κατεστημένου που ζει, απολαμβάνει και τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει την ηρεμία του. Μέχρι που εμφανίζεται από το πουθενά, χωρίς εξήγηση (στοιχείο παραλόγου) η Υβόννη (Nalyssa Green). Στην αμίλητη Υβόννη, ο καθένας βλέπει ένα είδωλο του εαυτού του.

Όταν ο πρίγκηπας Φίλιππος (Γιάννης Καπελέρης) διατυμπανίζει πως θέλει να παντρευτεί την Υβόννη, ουσιαστικά διατυμπανίζει πως, μέσω μιας διαβατήριας τελετουργίας όπως είναι ο γάμος, θέλει να μεταλλαχτεί να γίνει κάποιος άλλος· κάποιος τόσο διαφορετικός όσο η Υβόννη, η οποία σιωπά και αφήνει τους άλλους να μιλούν, νομίζοντάς την σαν μια μαριονέτα που θα την περιπαίξουν. Καταλαβαίνουν όμως αργά, πως οι ίδιοι είναι μαριονέτες δέσμιοι της ατελούς λογικής τους και η κοροϊδία απέναντι σε αυτήν που αποκαλούν «πλάσμα», δεν είναι παρά η εξωτερίκευση της εσωτερικής τους έλλειψης προσωπικότητας.

Ο τρόπος που στέκεται αμίλητη κάνει τον περίγυρο της αυλής να λειτουργεί «ασυμφωνικά» ως προς την ιδιότητά του ο καθένας. Η έλλειψη επικοινωνίας, αποσυντονίζει το βασιλικό ζεύγος και μας αποκαλύπτει μια διαστρεβλωτική παρωδία οικογενειακού δράματος καθώς στην Υβόννη ο καθένας τους ατενίζει μια σιωπηλή – θαμμένη παλιά «αμαρτία» που αποκαλύπτεται μέσα από τον σιωπηλό καθρέπτισμα, που ακούει στο όνομα Υβόννη. Καταστώντας την έτσι ένα πλάσμα μισητό που πρέπει να εξοντωθεί όπως ο παλιός τους εαυτός.

Υποκριτικά, οι ηθοποιοί επιτελούν τους ρόλους τους σε υψηλό επίπεδο με την απαιτούμενη ένταση και ενέργεια καθώς και κίνηση σε όλους τους χώρους. Πιο συγκεκριμένα ο Νίκος Αναστασόπουλος στο ρόλο του βασιλιά, λειτουργεί με ακρίβεια στην περιγραφική κίνησιολογία ενός βασιλιά και μαζί με την εξαιρετική Ελένη Δαφνή στο ρόλο της βασίλισσας, συναποτελούν έναν -εκ προοιμίου – χαρακτήρα με αρκετές σημασιολογικές ομοιότητες. Ο Γιάννης Καπελέρης σαν Φίλιππος, αποδίδει εξαιρετικά την κυριαρχία του υπαρξιακού του ρόλου, λειτουργώντας αντιστικτικά στις ονειροφαντασίες του εξωτερικού κόσμου που τον περιβάλλει. Ο Γιάννης Μπισμπικόπουλος επιτελεί πολύ καλά τον ρόλο του Φιλίππου, έναν ρόλο που πρέπει να κινείται σαν κατευθυντήρια φωνή της διαμορφωμένης πραγματικότητας του Φιλίππου. Η Ιουλία Γεωργίου χειρίζεται εξαιρετικά το ρόλο της αυλικής ακολούθου της βασίλισσας, με σωστές παύσεις και κίνηση που αρμόζει στις περιστάσεις· ενώ σαν ερωμένη του Φιλίππου αποδίδει εξαιρετικά τον συναισθηματισμό της στιγμής.

Η Αντέλα Μέρμηγκα αν και παίζει λίγο, έχει βασικό ρόλο στην εκθεματική σκηνή της Υβόννης και τον επιτελεί άριστα, ενώ ο Νίκος Χαλδεάκης συχνά σπάει την πριμοδότηση της ευθείας εξέλιξης, με κωμικές εισόδους και επιτελεί αρκετά καλά πολλαπλούς βοηθητικούς ρόλους. Ο Μάνθος Καλαντζής εμφανίζεται σαν τη φωνή της λογικής, τόσο απέναντι στο βασιλιά, όσο και στον Φίλιππο, άλλα ποτέ δεν εισακούγεται. Ένας ρόλος που αποδίδει καλά με έμφαση στη λειτουργικότητά του και ατάκες σε σωστούς χρόνους.

Τέλος η εξαιρετική Nalyssa Green επιτελεί ένα ρόλο που χρειάζεται να αποδώσει νοήματα μέσα από την σιωπή. Κινούμενη εξαιρετικά σε αυτό το μονοπάτι του ρόλου, αποδίδει το απρόσωπο στοιχείο με την γλωσσική απώλεια να ελλοχεύει στη σιωπή της. Μια σιωπή που δηλώνει την απώλεια επικοινωνίας επί της ουσίας, με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Αξίζει να σημειώσουμε πως τα κοστούμια -που όλα συνδέονταν με την υποβλητική ατμόσφαιρα- ήταν εξαιρετικά σχεδιασμένα από την Γεωργίνα Γερμανού· θυμίζοντας βασιλικά ενδύματα, ενώ και η μουσική βοηθούσε στις συνυποδηλώσεις του έργου.

Μέσα από την παράσταση «Υβόννη», μπορούμε να διακρίνουμε την έλλειψη νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης και τη στερεοτυπική αποτύπωση της κρίσης μας για τους ανθρώπους, μέσω της εικόνας τους. Το πιο σημαντικό όμως, είναι πως μπορούμε να ανακαλύψουμε παλιές αλήθειες μας που έχουν χάσει την ιερότητά τους. Η σιωπή πολλές φορές φωνάζει δυνατά και αντανακλά τον παλιό μας εαυτό.

Ταυτότητα παράστασης «Υβόννη»

Συγγραφέας: Βίτολντ Γκομπρόβιτς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Γιγιντής
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Πρωτότυπη μουσική/ Live performance: Nalyssa Green
Κινησιολογική επιμέλεια:Κατερίνα Λιόντου
Φωτογραφίες: Karol Jarek
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιουλία Γεωργίου
Υπεύθυνοι Επικοινωνίας: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Παραγωγή: Θεατρική Ομάδα «Γέφυρα»

Ηθοποιοί: Αναστασόπουλος Νίκος, Γεωργίου Ιουλία, Nalyssa Green, Δαφνή Ελένη, Καλαντζής Μάνθος, Καπελέρης Γιάννης, Μέρμηγκα Αντέλα, Μπισμπικόπουλος Γιάννης, Χαλδεάκης Νίκος

Επόμενες παραστάσεις στο Θέατρο Μπάγκειον (Ξενοδοχείο Μπάγκειον, Πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα) κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 ως 12/01/2020.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.