Μία καθαρή ζωή

[wc_divider style=”solid” line=”single” margin_top=”” margin_bottom=””]
Την ώρα που πλένω τα πιάτα, λίγο πριν πέσω να κοιμηθώ, γεμίζω τα χέρια μου με σαπουνάδες, λάδια, αποφάγια, σάλτσες, κρασιά. Πόση βρωμιά περνάει κάθε μέρα από πάνω μου αναρωτιέμαι, και πόσο βρώμικη είναι εν τέλει αυτή η ζωή;
Γεμάτη σκουπίδια, γεμάτη άχρηστα πράγματα που πρέπει να φροντίσεις, γεμάτη πράγματα που θα προτιμούσες να μην υπάρχουν δίπλα σου, γεμάτη πράγματα πράγματα πράγματα. Τα έφερες εσύ ο ίδιος στο σπίτι σου, και τώρα κάθεστε παρέα για τον πρώτο καφέ της μέρας στον πάγκο της κουζίνας και παρέα κάθε βράδυ στον καναπέ με την αναβοσβήνουσα οθόνη.
Και όσο πλένω και πλένω κι η στοίβα μικραίνει, έχω το χαμόγελό σου κολλημένο σαν ποστ ιτ στο πίσω μέρος των ματιών.
Και πλένω μηχανικά πια, το νερό τρέχει και ξεπλένει τα βρώμικα χέρια μου, χαμογελάω κι εγώ, κλείνω τη βρύση και βάζω μουσική με αργές κινήσεις για να μην φύγει το πρόσωπό σου από μέσα μου. Χορεύοντας γδύνομαι και χορεύοντας πέφτω στο κρεβάτι, οι σαπουνάδες έχουν φύγει δια παντός από την ταπετσαρία που ντύνει τα μάτια μου και έχει μείνει πια μόνο το πρόσωπό σου. Κοιμάμαι καθαρή.
Και παραμένω καθαρή, μέρα νύχτα, παρά την βρωμιά που με περιτριγυρίζει. Γιατί έχω ζωές μες στη ζωή μου και όχι πράγματα. Ανθρώπους που τα χαμόγελά τους μυρίζουν αγάπη. Εγώ κι αυτοί φοράμε γαλότσες και τσαλαβουτάμε στο βούρκο και βγαίνουμε από αυτόν πιασμένοι χέρι χέρι και μένουμε ξυπόλητοι στο γρασίδι.
Στην καθημερινότητα αυτή που δεν παίρνει πάντα την έγκρισή μας για να χτιστεί, μόνο τα χαμόγελα καθαρίζουν τις σκονισμένες μας γωνιές.