Η ζούγκλα της οδού «Πύθωνος 36»

«Σε αυτή την πάλη με τις προσωπικές μας αλήθειες, σ΄αυτή την προσπάθεια ν΄αποφλοιωθεί η μάσκα της ζωής, το θέατρο, με την πλήρη ουσίας ικανότητα έρευνάς του μου φαινότανε πάντα σαν ένας χώρος πρόκλησης. Έχει την ικανότητα να προκαλεί την ίδια του τη φύση, καθώς και το ακροατήριό του, βιάζοντας παραδεδεγμένα πρότυπα δράσης, αισθήματος και κρίσης, κλονίζοντας πιο πολύ γιατί απεικονίζεται μέσα από την ανάσα το κορμί, κι΄απ΄τις εσωτερικές παρορμήσεις του ανθρώπινου οργανισμού» – Γιέρζυ Γκροτόφσκι

Στο θέατρο Λιθογραφείον, στην Πάτρα, παρακολουθήσαμε ένα σουρεαλιστικό solo σε χορογραφία Βάσως Γιαννακοπούλου. Στην περφόρμανς, είδαμε την Παυλίνα Ανδριοπούλου να είναι στο ρόλο μιας γυναίκας η οποία ψάχνει τον εαυτό της, μέσα στον προσωπικό της χώρο. Με παρέα τη μοναξιά της, ευφάνταστα δίνει αξία σε άψυχα αντικείμενα, που όμως μέσα από τη χρήση τους αποκαλύπτονται μπροστά μας σαν προέκταση του εαυτού της.

Η Παυλίνα Ανδριοπούλου, με τον τρόπο που επιτέλεσε την περφόρμανς, μάς απομακρύνει από την ορθολογιστική οπτική του θεάτρου και μέσα από σουρεαλιστικά νοήματα, εκθέτει την προβολή των πολλών προσωπικοτήτων της γυναίκας που υποδύεται. Μέσα από πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, καλούμαστε να ερμηνεύσουμε τις παρεκκλίσεις από την απτή πραγματικότητα της ηρωίδας ενώ παράλληλα στο πλαίσιο της εξερεύνησης των προσωπικών της ορίων, η πραγματική της αλήθεια εκφράζεται με υπερνοήματα. Για παράδειγμα στη σκηνή υπάρχουν μπότες που δεν χρησιμοποιούνται και έχουν γίνει γλάστρες ή η ίδια τοποθετείται σχεδόν ολόκληρη σε μια βαλίτσα για να προστατευθεί από ένα κεραυνό. Την βλέπουμε να μαθαίνει Ισπανικά (έχοντας τάσης φυγής) αλλά ταυτόχρονα να ακούει Άννα Βίσση (ο «λαϊκός» χαρακτήρας της, την κρατάει δέσμια), επίσης ισχυρή απεικόνιση είναι τα τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο σανδάλια της σαν τσόκαρα ενώ η ίδια διαβάζει περιοδικά, παραπέμποντας σε νοικοκυρά που ασχολείται με μικρά πράγματα.

Το υπερβατικό άτομο που είδαμε να υποδύεται στη σκηνή η Παυλίνα Ανδριοπούλου, αποκαλύπτεται σχεδόν τελετουργικά αντανακλώντας σημεία του εαυτού της σε κάποιο ζώο. Η μοναξιά της, την αναγκάζει να ανοίγει διάλογο με τα σκυλιά στον δρόμο και να μεταμορφώνεται σε κότα αλλά πριν γεννήσει εισέρχεται στην πραγματικότητα, με τον ήχο του τηλεφώνου να μας προσγειώνει στο τώρα από την υπέρβαση (θυμίζοντας κάτι από «Δούλες» του Ζενέ)· ενώ σαν γορίλλας αμύνεται / επιτίθεται απέναντι σε όλους. Το σουρεαλιστικό στοιχείο υπάρχει πάντα εκεί, το φωτιστικό στο πίσω μέρος της σκηνής μας θυμίζει το εσωτερικό μάτι που πρέπει να έχουμε για να κατανοήσουμε την παράσταση, ενώ οι κινήσεις της ηρωίδας, λειτουργούν σαν να βρίσκονται σε ονειροχρόνο και πραγματικότητα μαζί· σηματοδοτώντας πολλές φορές το νόημα μέσα από το μη – νόημα.

Δεν είναι τυχαίο ότι στον ρόλο χρησιμοποιήθηκε μια γυναίκα. Μέσα από την πολιτισμική μήτρα που έχουμε γαλουχηθεί, μια γυναίκα εκφράζεται μέσα στο δικό της χώρο, στο σπίτι, στο νοικοκυριό της, γιατί έξω από κει η κοινωνία είναι πατριαρχική και δεν της επιτρέπει να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να θεωρηθεί «γραφική».

Η περφόρμανς «Πύθωνος 36», είναι μια αναμέτρηση της πραγματικότητας με τον μύθο που δημιουργεί ο καθένας μας για τον εαυτό του. Η αποκάλυψη πως μέσα σε ένα άτομο υπάρχουν πολλά άτομα, που αλληλεπιδρούν και ολοκληρώνονται σε αυτό που λέμε προσωπικότητα είναι μια ανθρώπινη αλήθεια.

Συντελεστές Παράστασης

σύλληψη | χορογραφία: Βάσω Γιαννακοπούλου
ερμηνεία | συν-δημιουργία: Παυλίνα Ανδριοπούλου
μουσική | live electronics: Χρύσανθος Χριστοδούλου
σχεδιασμός φωτισμού: Τάσος Παλαιορούτας
σκηνικά: Δήμητρα Παναγιωτοπούλου
κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
δραματουργία: Στέφανος Δρουσσιώτης
βίντεο: Βαγγέλης Τζαννής
φωτογραφία: Χριστίνα Γεωργιάδου
κατασκευή ειδικού κοστουμιού: Νίκη Αντζουλάτου
γραφιστικά: Γιάννης Μπαριτάκης
επικοινωνία: Ιωάννα Ιακωβίδη
οργάνωση παραγωγής: Delta pi
παραγωγή | εκτέλεση: Shared productions

Επόμενη παράσταση: Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 21:00, Θέατρο Λιθογραφείον, Μαιζώνος 172Β, Πάτρα, τηλ.: 2610 328394