Είδαμε τους Firewind στην Πάτρα

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος ο Gus G. σε πρόσφατη συνέντευξη του, το να παίζεις heavy/power metal το ’17 δεν είναι και το πιο cool πράγμα. Η αλήθεια είναι πως πριν μερικά χρόνια οι Firewind ειδικά με το «Premonition» του 2008 και το «Days of defiance» του 2010, είχαν καταφέρει να κάνουν ένα μεγάλο breakthrough τόσο ανά τον κόσμο όσο φυσικά και στην Ελλάδα όπου απολάμβαναν πολύ μεγάλης αγάπης και αποδοχής. Στη συνέχεια οι υποχρεώσεις του Gus με τον Ozzy, η ενασχόληση με το προσωπικό του σχήμα και η φυγή του προηγούμενου τραγουδιστή Apollo Papathanasio από τη μπάντα πάγωσαν τις δραστηριότητες τους με αποτέλεσμα κάπως να τους χάσουμε.

Με το ολόφρεσκο «Immortals» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, τα power metal στοιχεία να μπαίνουν ξανά για τα καλά στο συνθετικό παιχνίδι και ο καινούριος frontman Henning Basse να δείχνει πως κουμπώνει αρμονικά με τους υπόλοιπους, οι Firewind έβαλαν ξανά μπροστά τις μηχανές τους και μέσα στο πρόγραμμα των εμφανίσεων τους μπήκε για πρώτη φορά και η Πάτρα, στη μεγαλύτερη διοργάνωση της GG Events σε αυτό το είδος μουσικής.

Ο κόσμος γέμισε το Ghetto, έδειξε δίψα για την εμφάνιση των Firewind και η μπάντα τους αντάμειψε με τον καλύτερο τρόπο. Παρά το γεγονός πως είχα χρόνια να τους ακούσω, αλλά και να τους δω, θεωρώ πως απέδειξαν με ένα απόλυτα επαγγελματικό και παθιασμένο performance πως διαθέτουν στόφα μεγάλης μπάντας. Η μικρή για τα δεδομένα τους σκηνή δεν τους εμπόδισε να είναι ιδιαίτερα κινητικοί, ο Gus με την προσοχή του περισσότερου κόσμου να είναι στραμμένη πάνω του, έκανε και το απαραίτητο show off ενώ ο χαρισματικός Basse στη φωνή, έδειξε εξαιρετικά στοιχεία και πολύ καλή επαφή με το κοινό.

Όπως ήταν φυσικό έπαιξαν αρκετά κομμάτια από το «Immortals» αλλά φυσικά δεν έλειψαν και παλιότερα κομμάτια της δισκογραφίας τους την οποία τίμησαν στο σύνολο της. Στα «Head up high», «Tyranny», « World on fire» & «Mercenary Man» η αδρεναλίνη του κόσμου χτύπησε κόκκινο, το «Fire and the fury» αποτέλεσε ίσως το καλύτερο σημείο της βραδιάς ενώ όπως ήταν αναμενόμενο μας αποχαιρέτησαν με το Falling to pieces εν μέσω αποθέωσης.

Μοναδικό μελανό σημείο το γεγονός πως τόσο η κιθάρα όσο κυρίως τα πλήκτρα του Bob Katsionis ακούστηκαν ελάχιστα, στο σημείο τουλάχιστον που καθόμουν εγώ.

Όσο για τις support μπάντες οι οποίες ζέσταναν τον πολύ κόσμο που βρέθηκε από νωρίς στο μαγαζί, οι Shadowgrin κινούμενοι σε power/heavy φόρμες έχοντας πολλά φιλαράκια από κάτω έδειξαν να ευχαριστιούνται κάθε λεπτό της εμφάνισης τους. Οι Celene από την άλλη με έναν ιδιαίτερο συνδυασμό black metal με συμφωνικά/gothic στοιχεία έδωσαν μια διαφορετική νότα και προσωπικά επικροτώ περιπτώσεις όπου οι support μπάντες δεν είναι απαραίτητα στο ίδιο ύφος με τον headliner.