tetartopress

«Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας» του Ρ. Χαμαγκούτσι – Από την περιγραφή στη διείσδυση ως τη μαγεία


«Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας» (Gûzen to Sôzô  / Wheel of fortune and fantasy)
Σκηνοθεσία: Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
Πρωταγωνιστούν: Κοτόνε Φουρουκάουα, Κιγιοχίκο Σιμπουκάουα, Κατσούκι Μόρι
Ιαπωνία, 2021


Advertisement

Η Ναό στέκεται μπροστά στην πόρτα του γραφείου του καθηγητή Σεγκάουα, έχοντάς την κλείσει πρώτα, και διαβάζει ένα απόσπασμα από το βραβευμένο βιβλίο του όπου περιγράφεται γλαφυρά ένας πεοθηλασμός. Η Ναό, έχοντας εγκαταλείψει πρόωρα τις σπουδές της λόγω γάμου και φροντίδας του μικρού παιδιού της, καθοδηγείται σαν υπνωτισμένη από τη λαγνεία για τον νεότερο σε ηλικία εραστή της που θέλει να εκδικηθεί τον καθηγητή χρησιμοποιώντας σαν παγίδα τη σαγήνη της, ενώ ο Σεγκάουα είναι ένας ανέκφραστος άντρας που δεν αντιλαμβανόμαστε αν διεγείρεται, αν νιώθει αμήχανα ή δυσφορεί ακούγοντας από μια γυναίκα τα λόγια που έχει γράψει. Που, άραγε, είναι πιο αληθινός, στη συναισθηματικά παγωμένη καθημερινότητά του ή στη συγγραφική του ζωή όπου αντέχει να εκφράζει ένα ανομολόγητο πάθος μέσα από μια προκλητικά ποιητική γραφή- ή κατασκευάζει την εικόνα του μέσα από μια καλλιτεχνική πορνογραφία; Κι όταν η Ναό τού αποκαλύπτει το σκοπό της, την έχει αγγίξει η αχνή ένδειξη μιας βουβής ανταπόκρισής του, έχει ερεθιστεί από την ψυχολογική θωράκισή του ή άλλαξε τη στρατηγική της επιδεικνύοντας μια πλαστή ειλικρίνεια μετά τη ματαίωση που δοκίμασε όταν ο Σεγκάουα, βαδίζοντας προς αυτήν, έσκυψε ως το ύψος του αιδοίου της μόνο και μόνο για ν’ ανοίξει ξανά την πόρτα; Θέλει πια να τον κερδίσει για τον εαυτό της ή στοχεύει ακόμα στην ολοκλήρωση του σχεδίου της; Και εκείνος, έχοντας την επιθυμία, ή την ανάγκη, να παραμένει ανοιχτή η πόρτα του γραφείου του, θαρρείς θέλοντας να δηλώσει ότι δεν έχει να κρύψει τίποτα από κανέναν (παρά μόνο από τον ίδιο), διαισθάνεται έναν κίνδυνο από την γυναίκα ή από τον εαυτό του;

Δύο άνθρωποι αδιαφανείς ο ένας για τον άλλο που όσο εξελίσσεται η συζήτησή τους, όχι μόνο δεν έχουν επίγνωση των κινήτρων του άλλου αλλά ούτε του εαυτού τους. Που αδιόρατα ανασυγκροτούνται, περιχαρακώνονται ενάντια στην αλληλεπίδραση με τον άλλον και αναπαράγουν τον γνωστό εαυτό αμέσως μετά από μια αντίδραση ή ένα βλέμμα που η σκέψη δεν πρόλαβε να κρίνει και να καταστείλει. Είμαστε πιο αληθινοί μ’αυτά που κάνουμε ή θα είμασταν πιο αληθινοί μ’αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά φοβηθήκαμε, ζυγιάζοντάς τα ότι δεν ήταν κατάλληλα εκείνη τη στιγμή; Λέμε ψέματα ή δεν λέμε όλη την αλήθεια; Παίζουμε διαρκώς ρόλους, υποδυόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, την ιδέα που έχουμε για εμάς, τις φαντασιώσεις μας για το πως θα θέλαμε να είμασταν, σαν η ζωή να είναι μια θεατρική παράσταση;


Advertisement


Σ’ αυτήν την ιστορία με τίτλο «Ορθάνοιχτη πόρτα», τοποθετημένη στο διάστημα ανάμεσα στην αμφιβολία για τις βεβαιότητες και το γάντζωμα πάνω σ’ αυτές, τη δεύτερη από τις τρεις ιστορίες «συμπτώσεων και φαντασίας» που συνθέτουν τις «Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας», ο Σεγκάουα και η Ναό ζουν θαρρείς μετά τον έρωτα- σε αντίθεση με την Μέικο από την πρώτη ιστορία, που φλέγεται από έρωτα για τον παλιό της σύντροφο, δύο χρόνια μετά το χωρισμό τους και παρά τις πικρές αναμνήσεις της σχέσης τους. Καθώς κινδυνεύει να χάσει οριστικά τον παλιό της εραστή (ο τίτλος εδώ είναι: «Μαγεία ή κάτι λιγότερο πειστικό»), μέσα στην Μέικο ζωντανεύει η ανάμνηση μιας μαγείας που περιμένει τη δικαίωσή της ή είναι ο φόβος της επιβεβαίωσης της απώλειάς του που τροφοδοτεί μια απελπισμένη ορμή, μια τελευταία εξιδανίκευση; Είναι γιατί θέλουμε να εμποδίσουμε το χρόνο να γίνει παρελθόν ή ορισμένες καταστάσεις είναι βαθιές κι αληθινές που δεν μπορεί παρά ν’ αναβιώνουν; Κι αν ο άλλος δεν συμφωνεί μαζί μας, αν έχει αλλάξει πια ή δεν ήταν αυτός που πιστεύαμε, αγαπώντας μια εικόνα του, τότε ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ψεύδεται, ποιος λέει πικρές αλήθειες και ποιος κακίες, ποιος βλέπει καθαρά και ποιος αυταπατάται, ποιος απελευθερώνεται και ποιος παραμένει εγκλωβισμένος;

Η Μέικο ζει στο παρόν, η Μόκα, όμως, στο παρελθόν αναζητώντας μια αγαπημένη συμμαθήτρια στο σχολικό reunion μετά από χρόνια, θέλοντας να αναβιώσει «Άλλη μια φορά» (τίτλος της τρίτης ιστορίας) εκείνη τη σχέση και να την ολοκληρώσει. Είναι στ’ αλήθεια αυτή που τυχαία διασταυρώνονται στις κυλιόμενες σκάλες καθώς κοιτάζονται κι αναγνωρίζονται με όλο και μεγαλύτερη βεβαιότητα ή η επιμονή του κοιτάγματος ενισχύει την εντύπωση ότι είναι αυτή που γυρεύει, θυμίζοντας επιπλέον το αγαπημένο πρόσωπο; Κι αν δεν είναι, πόση σημασία τελικά μπορεί να έχει στο σήμερα; Μπορεί η ανάμνηση της οικειότητας με ένα πρόσωπο που θυμίζει ένα άλλο αγαπημένο, να τροφοδοτήσει την ανάγκη για μοίρασμα μαζί του, την αναπαράσταση του απόντος προσώπου, όπως στη «συστημική» ψυχοθεραπεία, συμβάλλοντας στη λύτρωση; Μπορεί η σύμπτωση της διασταύρωσης στις σκάλες να συμπληρωθεί από τη φαντασία και να γίνει ζωή; Εδώ, η ιστορία είναι τοποθετημένη στο διάστημα ανάμεσα στη επίγνωση του χαμένου χρόνου με το βάρος από τις συναισθηματικές προδοσίες, και την επιθυμία της ανάκλησής του για μια δεύτερη ευκαιρία- ή, έστω, την ψευδαίσθησή της. «Ο χρόνος με σκοτώνει αργά, δεν έχω πια πάθος για τίποτα», εκμυστηρεύεται η Νάνα στην Μόκα: σε αντίθεση με την Ναό, αυτές οι δύο γυναίκες έχουν επίγνωση των κινήτρων τους, θέλουν να γίνουν διαφανείς η μία στην άλλη.


Τρεις ιστορίες σαν ταινίες μικρού μήκους, γραμμένες από τον σκηνοθέτη, που συνδέονται υπόγεια μεταξύ τους, σαν να προάγουν μια βασική ιστορία παραλλαγμένη στο πέρασμα του χρόνου. Από ιστορία σε ιστορία, μεγαλώνει η ηλικία των γυναικείων χαρακτήρων, και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο τα πάθη ξεθυμαίνουν- και τόσο βαθύτερα απωθείται ο πόνος. Οι γυναικείοι χαρακτήρες όλο και συνειδητοποιούν την ανάγκη για συμφιλίωση με το παρελθόν κι ας μην τα καταφέρνουν ακόμα ενώ οι αντρικοί χαρακτήρες μεγαλώνουν κι αυτοί, έως την εξαφάνισή τους στην τελευταία ιστορία!- θαρρείς διευκολύνοντας το πλησίασμα των γυναικών με την απουσία τους- αποφεύγοντας πάντα τον έρωτα. Είναι λεπτή, στοχαστική η παρατήρηση του Χαμαγκούτσι πάνω στη ρευστότητα των καταστάσεων και των συναισθημάτων, στην άγνοια των τόσων αχαρτογράφητων περιοχών μέσα μας, βλέποντας τόσες πολλές πλευρές του εαυτού μας μέσα στους χαρακτήρες του που λειτουργούν σαν σύμβολα της καθημερινής μας ζωής. Και όσο οι ιστορίες ξεδιπλώνονται σε όλο το χρόνο που χρειάζεται για να συντονιστούμε με τους ήρωες του, νιώθουμε όλο και μεγαλύτερη ψυχική ανάταση, από την πρώτη ιστορία που περισσότερο περιγράφονται οι καταστάσεις, στη δεύτερη που διεισδύει μέσα μας, έως την τελευταία όπου μας μεταδίδεται μια μαγική αίσθηση, σαν να αιωρούμαστε πάνω από το έδαφος για μια στιγμή  ανάμεσα στα βήματά μας.


Advertisement


Advertisement

 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 

Advertisement

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
Yasunari Kawabata «Η Χώρα του χιονιού»

Yasunari Kawabata «Η Χώρα του χιονιού»

Η Χώρα του χιονιού είναι μια ιστορία έρωτα ανάμεσα σε έναν αργόσχολο διανοούμενο αστό του Τόκυο και μια γκέισα των ...
Betty Smith «Το αύριο θα είναι καλύτερο»

Betty Smith «Το αύριο θα είναι καλύτερο»

Ένα ξεχασμένο λογοτεχνικό διαμάντι της σπουδαίας Betty Smith. Μια ωδή στη νεανική αγάπη, τον γάμο, την οικογένεια, την ελπίδα. Μπρούκλιν, ...
Χατζηφραγκέτα

Χατζηφραγκέτα the band ζωντανά στην Πάτρα

Οι Χατζηγφραγκέτα σε fullband σύνθεση έρχονται το Σάββατο 2 Μαρτίου στο Royal στην Πάτρα. Οι Χατζηφραγκέτα είναι: Πάνος Φραγκιαδάκης – ...
Πάτρα: Πάρτι για τα 4 χρόνια Πίξελbooks

Πάτρα: Πάρτι για τα 4 χρόνια Πίξελbooks

Πάρτι για τα 4 χρόνια Πίξελbooks (Κανακάρη 185, Πάτρα) την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου στις 20:00 θα διαβάσουν αποσπάσματα από τα ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 199 Άρθρα

Εκείνες τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες των φοιτητικών χρόνων στην δεκαετία του '80, η ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας προσωπικής ταυτότητας, να ξέρεις τουλάχιστον ποιος δεν είσαι, βρήκε καταφύγιο στην κινηματογραφοφιλία, στα διαβάσματα των κριτικών για ταινίες και στις συζητήσεις γύρω απ' αυτές. Με τα χρόνια, μετά από ναρκισσισμούς κι επιδείξεις, αυτό που μένει στο τέλος είναι το να είσαι επιτέλους ανοιχτός στο να μαθαίνεις διαρκώς τι σ' αρέσει, τι δεν σ' αρέσει, τι παύει να σ' αρέσει και τι αρχίζει να σ' αρέσει. Έτσι, ταυτόχρονα, είναι δυνατό επιτέλους, να μπορείς να δεχθείς τι αρέσει και τι δεν αρέσει και στον άλλον. Ο κινηματογράφος είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι που μπορεί να χωράει όλο και πιο πολλούς. | [email protected]

RELATED ARTICLES

Back to Top