Ησυχία Παρακαλώ

Κάτω από στοίβες προσεκτικά πλυμένης συνείδησης
κρύβω ένα τέρας που κοιμάται.

Το ξεδιπλώνω σιγά σιγά τα πρωινά
του φοράω το ατσαλάκωτο κουστούμι ενός ηλίθιου στίχου κάθε φορά
και στο στέλνω για μετάνοιες στο κοντινότερο βενζινάδικο
μπας και γεμίσει ξένη θλίψη.

Κάθε που μου ‘ρχεται
το ντύνω γιορτινά να ξεκαυλώνει επανάσταση από ψηλά μπαλκόνια
κι ας συνωστίζονται τόσα αυτοκτονημένα όνειρα από κάτω.

Ξαπλώνει μαζί μου στον καναπέ
και απλώνει τη γλώσσα στην τηλεόραση
για λίγα φτηνά ηρεμιστικά
και λίγο ακριβό τρόμο.

Και μεγαλώνουμε μαζί,
και θα πεθάνουμε μαζί
και τίποτα δεν θα χει αλλάξει.

Ησυχία παρακαλώ,
ησυχία μην ξυπνήσει,
η επανάσταση είναι ένα τέρας που κοιμάται.

Ησυχία Παρακαλώ