Και η κανονική σου δουλειά ποια είναι;

Σε μία κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της, το παρελθόν και το παρόν της, σε μία κοινωνία που ενδιαφέρεται για το μέλλον της, ο πολιτισμός, σε όλες του τις εκφάνσεις, θα έπρεπε να θεωρείται βασική ανάγκη, όπως η τροφή, η υγεία, μια κατοικία, το νερό, το ρεύμα και πλέον το ίντερνετ. Και οι βασικές ανάγκες θα έπρεπε να καλύπτονται δωρεάν προς όλους.

Όπως ξέρουμε βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια, αυτά που μνημονεύονται ως μνημονιακά, πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κατέληξαν στο δρόμο, ή χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό και φυσικά χωρίς ίντερνετ.

Μοιάζει λοιπόν αστείο, σε μία χώρα που δεν καλύπτει ούτε τις πιο βασικές ανάγκες των πολιτών της, σε αυτές τις γραμμές να ζητάμε να αντιμετωπιστεί ο πολιτισμός ως βασική ανάγκη. Αλλά σκεφτείτε πώς θα ήταν η καραντίνα μας, χωρίς βιβλία, χωρίς μουσική, χωρίς ταινίες. Άραγε θα τα καταφέρναμε να την περάσουμε τόσο εύκολα; Και ίσως σκεφτούμε και τη ζωή μας χωρίς αυτά. Πώς θα αντέχαμε τον καθημερινό μόχθο, τοποθετημένοι σαν σαρδέλες στα λεωφορεία, αν δεν είχαμε ένα τραγούδι, ένα ποίημα να μας δίνει κουράγιο; Πώς θα γιορτάζαμε φερειπείν, το Πάσχα, τον γάμο του παιδιού μας, η μία αποφοίτηση, αν δεν υπήρχε η τέχνη; Τι θα μας παρηγορούσε και θα μας έδινε απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, αν δεν υπήρχε η τέχνη; Πώς θα περνούσαμε έναν θάνατο ή έναν χωρισμό χωρίς αυτήν; Πώς θα σηκωνόμασταν κάθε μέρα από το κρεβάτι;

Οι καλλιτέχνες που μας προσφέρουν την τέχνη τους, είναι άνθρωποι. Και ως άνθρωποι έχουν ανάγκες. Και αν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ο πολιτισμός ως βασική ανάγκη, τουλάχιστον ας ζητήσουμε όλοι μαζί, οι καλλιτέχνες να αποζημιωθούν για όλον τον καιρό που δεν δούλεψαν, για όσο καιρό δεν θα δουλέψουν. Για να μπορούν να συνεχίσουν να δημιουργούν και να προσφέρουν σε όλους μας τις δημιουργίες τους, όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.

Οι καλλιτέχνες αυτή τη στιγμή, περισσότερο από κάθε άλλη, είναι μία ευπαθής ομάδα. Και όπως και σε κάθε ευπαθή ομάδα, η κοινωνία υποχρεούται να εξασφαλίσει την επιβίωση της. Ειδάλλως μας έρχονται στο μυαλό εικόνες από εποχές, που έκαιγαν βιβλία και πού φυλάκιζαν ή εξόριζαν τους καλλιτέχνες.

Ας συμβάλλουμε ώστε να αποφευχθεί αυτή η φυσική εξόντωση των καλλιτεχνών.

Υ.Γ: Μεταφέρω έναν προ δεκαετίας διάλογο στον οποίο ήμουν μάρτυρας και ο οποίος εν μέρει δείχνει πώς αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι του πολιτισμού:

– Γεια, είμαι ο Ν.
– Χάρηκα, είμαι η Μ.
….
– Και τι δουλειά κάνεις Ν. ;
– Είμαι εκδότης και συγγραφέας.
– Α, και η κανονική σου δουλειά ποια είναι;