Κάλεσμα σε πανελλαδική ημέρα δράσεων αλληλεγγύης στους αναρχικούς Β. Σταθόπουλο & Δ. Χατζηβασιλειάδη

Το Σάββατο 26 Νοέμβρη, η Πρωτοβουλία αλληλέγγυων, η Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό Βαγγέλη Σταθόπουλο, και Αλληλέγγυοι/ες καλούν σε πανελλαδική ημέρα δράσεων αλληλεγγύης στους αναρχικούς Βαγγέλη Σταθόπουλο & Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη, εν όψει της απόφασης του δικαστηρίου. Αθήνα: συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Σύνταγμα, 14.00.

Αναλυτικά το κάλεσμα:

Οι δίκες να γίνουν του κράτους καταδίκες

Από τη 30ή Μαΐου διεξάγεται σε δεύτερο βαθμό η δίκη των συντρόφων Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλου που κατηγορούνται για συμμετοχή στην Οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα, μετά τον αυτοτραυματισμό του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη στη διάρκεια απαλλοτρίωσης σε μίνι κρατικό καζίνο του ΟΠΑΠ στον Χολαργό τον Οκτώβρη του ’19 και κατόπιν, την παροχή πρώτων βοηθειών από την πλευρά του Βαγγέλη Σταθόπουλου στον τραυματισμένο σύντροφο, που σηματοδότησαν την έναρξη επιχείρησης της αντιτρομοκρατικής με παρακολουθήσεις κι απαγωγές συντρόφων, άτυπες ανακρίσεις κι εισβολές σε σπίτια, διαπόμπευση στα ΜΜΕ και μαγείρεμα τρομο-αφηγημάτων.

Οι σύντροφοι καταδικάστηκαν πρωτόδικα τον Απρίλη του ’21, σε 16 και 19 χρόνια αντίστοιχα: ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης (που δικάστηκε πρωτόδικα ερήμην, όντας τότε φυγάς), αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη συμμετοχή στην επαναστατική πάλη μέσα από την πολιτική διεργασία της Επαναστατικής Αυτοάμυνας (ανάληψη της ευθύνης οπλισμού με σκοπό τη συνέχιση της επαναστατικής δράσης), κι ο Βαγγέλης Σταθόπουλος, υπερασπιζόμενος την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Το αντάρτικο στη μητροπολιτική αρένα, μέσα στους πολιτικούς κόλπους της κρατικής πολιτισμικής φάμπρικας, συνιστά την εκ προθέσεως ανάγκη ενός «αόρατου» πολέμου μεταξύ της εξουσίας και της πορείας των υποκειμένων που δε δέχονται να ζήσουν σε μια συνθήκη δίχως συνείδηση πράξης σκοπών και μέσων. Το αντιεξουσιαστικό επαναστατικό πρόταγμα έρχεται να ξεσκεπάσει τη θηριωδία κράτους και κεφαλαίου αλλά και τη συντριβή του συστημικού πλέγματος, το οποίο φέρει όρους που υποσκελίζουν τον αγώνα κι εργαλεία υπεροπλίας που καθιστούν την αντίσταση άνιση.

Κατεξοχήν εργαλείο του κρατικού μονοπωλίου της βίας είναι η δίωξη της συντροφικότητας και των κοινωνικών σχέσεων με την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, της οποίας η πολιτική στοχοποίηση επιχειρεί να τρομοκρατήσει όσες κι όσους πράττουν το αυτονόητο και να εξοντώσει πολιτικά, φυσικά και δικαστικά τους/τις κοινωνικούς/ές αγωνίστ(ρι)ες.

Η εκκλησία των δικαστών

Το δικαστήριο των αναρχικών Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλου στηρίζεται σε δύο κυκλώματα ελέγχου της κρίσης: στο κύκλωμα της αντιτρομοκρατικής και το κύκλωμα που κωδικοποιεί τον μηχανισμό αστικού δικαίου και νόρμας στον πίνακα νομοθετικών διατάξεων και δη, του τρομονόμου 187Α. Τα δύο αυτά κυκλώματα στη βάση τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σύστημα εξυπηρέτησης και προστασίας πολιτικών συμφερόντων που έχουν να κάνουν με την ωμή βία της εξουσίας και την κερδοσκοπία.

Η σαθρότητα της κρατικής μεθοδολογίας θυμίζει με τον τρόπο που στήνεται, ένα κακογραμμένο σενάριο με σκοπό την εδραίωση όλο και βαρύτερων ποινών. Τα γρανάζια της βιομηχανίας συλλήψεων και (προ)φυλακίσεων στηρίζονται πάνω σε ανώνυμα τηλεφωνήματα, στο πλαίσιο της προσπάθειας νομιμοποίησης του ρουφιάνου-φάντασμα από τους μηχανισμούς, προκειμένου να αντλήσει η δικαστική διαδικασία κάποιο πειστήριο. Έτσι και με την εύρεση-κατασκευή στοιχείων dna (μείγματος σε κινητά αντικείμενα), ως μιας κατά βάση αντιεπιστημονικής πρακτικής, ο ίδιος μηχανισμός δημιουργεί ένα εξίσου τεχνητό τεκμήριο με αυτοτέλεια ενοχής. Φυσικά, οι τακτικές αυτές ενοχοποίησης αγωνιστ(ρι)ών εμπεριέχονται μέσα στη διαχρονική πολεμική του κράτους, με στόχο την ομηρία κι εξόντωση των πολιτικών-ταξικών εχθρών του.

Το καθεστωτικό «δίκαιο» με ακροβασίες, απλώς, σφραγίζει τα αφηγήματα των σωμάτων ασφαλείας και της (αντι)τρομοκρατικής υπηρεσίας: με συνοπτικές διαδικασίες και παντελή έλλειψη δικαίου, διαστρεβλώνει την αλήθεια και καθιστά ποινικά κολάσιμες την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Η εκδικητικότητα των κρατικών μηχανισμών στα πρόσωπα των αγωνιστών επέφερε βαρύτατες κατηγορίες κι εξοντωτικές ποινές, διατηρώντας σε ισχύ το καθεστώς εξαίρεσης για τους/τις πολιτικούς/ές κρατουμένους/ες. Η πρωτόδικη απόφαση αποκαλύπτει την (τρομο)κρατική τακτική εξουδετέρωσης κι επιτελεί διττό ρόλο: από τη μία κυνηγά, καταστέλλει κι επιχειρεί να εξαφανίσει την επαναστατική πάλη των καταπιεσμένων κι από την άλλη φυλακίζει και ποινικοποιεί την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα.

Ο αγώνας των συντρόφων Βαγγέλη Σταθόπουλου και Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη συνεχίζεται και μέσα στις δικαστικές αίθουσες που επίσης οριοθετούν τη συνοριακή γραμμή της φυλακής. Το εχθρικό πεδίο ενός ακόμη στρατοδικείου του 187Α, συνιστά αφορμή για κοινωνικό διάλογο επί του ταξικού και πολιτικού δικαίου από την πλευρά του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη, μέσα από την πολιτική επίθεση στον νόμο τους, ως όπλο κι εργαλείο της αστικής τάξης. Πρόθεση του συντρόφου είναι η ανάδειξη «της ικανότητας της επαναστατικής πάλης να αποκαλύπτει την υποκρισία και τη σαθρότητα των κατ’ όνομα κοινωνικών ερεισμάτων του κράτους» (με τα λόγια του ιδίου). Μέσα, λοιπόν, από την απόδειξη της αντισυνταγματικότητας και της πολιτικά σκοπούμενης σαφούς αοριστίας του 187Α, ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης επιδιώκει να καταδειχθεί το αστήρικτο της διωκτικής αυτής υπόθεσης με αμιγώς πολιτική σκοπιμότητα, όπως άλλωστε είθισται στο σύνολο σχετικών αντεπαναστατικών πολιτικών δικών.

Το κράτος με το 187Α ουσιαστικά προβάλλει διαστρεβλωτικά τη δική του τρομοκρατική δράση (των κομματικών ενορχηστρωτών της εξαθλίωσης των καταπιεσμένων, και των ένοπλων δολοφόνων φρουρών τους) με ανεστραμμένες κατηγορίες προς τον προσδιορισμένο πολιτικό-ταξικό του αντίπαλο, υπονομεύοντας έτσι ηθικά, ιδεολογικά και δικαιϊκά την επαναστατική πάλη. Η εκδίκαση των υποθέσεων με τον συγκεκριμένο νόμο, αποδεικνύει τη συμπαράταξη της δικαστικής εξουσίας με τα κόμματα και την ολιγαρχία της κεφαλαιοκρατίας, για την εδραίωση ενός κανόνα πολεμικού κριτηρίου έκτακτης ανάγκης στην άσκηση της «δικαιοσύνης» από πολιτικούς και δικαστές.

Όπως οι υποθέσεις που σχετίζονται με την επαναστατική πάλη, εκδικάζονται χωρίς ενόρκους, με σκοπό την αποβολή του κοινωνικού παράγοντα από τη δικαστική διαδικασία, έτσι και στο σύνολο της υπόθεσης των συντρόφων (από τη διωκτική επιχείρηση και την πρωτόδικη φάση, μέχρι και το τρέχον εφετείο), η ποινικοποίηση της έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης αναδεικνύει τη (βαθειά αντικοινωνική) ολομέτωπη επίθεση από το καθεστώς προς την κοινωνία, κατά τα τελευταία χρόνια. Το κράτος, με την επίθεση στην κοινωνική αλληλεγγύη που συνιστά το υπόστρωμα του απελευθερωτικού αγώνα, αποσκοπεί στην εμπέδωση της απομόνωσης του αντάρτικου.

Πρωταρχικό μέλημα για τον Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη, όπως αυτό κατατέθηκε, είναι ακριβώς ο περιορισμός του πλήγματος των διωκόμενων για την αλληλέγγυα περίθαλψη που του παρείχαν και προπαντός, η απελευθέρωση του συντρόφου Βαγγέλη Σταθόπουλου που κρατείται ήδη κοντά τρία χρόνια, για την «αλληλέγγυα στάση ζωής και συνείδησης, έμπρακτης κριτικής ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό» και τον ολοκληρωτισμό «της δημοκρατίας του κράτους και της εξουσίας» (με τα λόγια του συντρόφου). Το αντεπαναστατικό αφήγημα χρειαζόταν σύμφωνα με το 187Α, να παρουσιάσει μια ομάδα τριών προσώπων σαν μέλη οργάνωσης και την ίδια (την Οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα) σαν ενεργή (παρότι είχε παύσει τη δράση της από το 2017), στο πλαίσιο ενός συκοφαντικού κατασκευάσματος, με σκοπό την επίθεση στην αλληλεγγύη προς έναν τραυματισμένο σύντροφο, με την ίδια σκληρότητα με την οποία στρέφεται το καθεστώς στα δηλωμένα υποκείμενα του αντάρτικου αγώνα.

Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από ό,τι μπορεί να συνοψίσει ο λόγος μας: το κράτος, οργανωμένα και συστηματικά, μοιράζει τρόμο, φτώχεια, πόλεμο κι εκμετάλλευση, στα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών, στις φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα, ενώ οι δολοφονίες και τα βασανιστήρια, οι επαναπροωθήσεις κι η μακρόχρονη αιχμαλωσία χωρίς δίκη, συμπληρώνουν τις τρομοκρατικές του πρακτικές. Σε μια τέτοια συνθήκη ακραίου αυταρχισμού και βίας, η επαναστατική πάλη στο εδώ και το τώρα, αποτελεί επιτακτικό πρόταγμα προς μια πραγματικά ανεξούσια κι απελεύθερη κοινωνία.

Να σταθούμε μαχητικά αλληλέγγυοι/ες σε όσους/ες υπερασπίζονται στην πράξη την επαναστατική οργάνωση των καταπιεσμένων και σε όσες/ους με βαρύ κόστος, κάνουν πράξη το πραγματικό νόημα της αλληλεγγύης.

Έχουμε κάθε λόγο να στεκόμαστε δίπλα στους συντρόφους μας.

Δεν έχετε κανένα λόγο να κοιμάστε ήσυχοι.

Λευτεριά στους Συντρόφους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

Για την Αλληλεγγύη και την Επανάσταση

Κανένας/καμία όμηρος στα χέρια του κράτους

Η πολιτική κι ηθική στήριξη των συντρόφων μας είναι αναγκαία κι αδιαπραγμάτευτη

Πρωτοβουλία αλληλέγγυων, Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό Βαγγέλη Σταθόπουλο, Αλληλέγγυοι/ες