Καρκίνος είναι το όνομα του

Υπήρξαν πολλά χρόνια στα οποία η ανθρωπότητα μουδιασμένη μπροστά στην επιθετικότητα του καρκίνου, δεν πρόφερε το όνομά του προσπαθώντας να «ξορκίσει» με ημιμάθεια το κακό. Έτσι, ο καρκίνος ήταν παλιαρρώστια, κακή αρρώστια κτλ αλλά δεν είχε όνομα. Μας πήρε πολλά χρόνια να μπορέσουμε να προφέρουμε το όνομά του, να τον κοιτάξουμε στα μάτια, να δώσουμε βάρος στην πρόληψη και ακόμα – ακόμα να τον αντιμετωπίσουμε, σε μια άνιση μάχη, αλλά όχι πάντα με άδοξο τέλος.

Οι φίλες μου παίζουν, είπαν, ένα παιχνίδι κατά του καρκίνου του μαστού.

Ένα παιχνίδι μόνο για γυναίκες, με αναρτήσεις στο facebook στις οποίες δεν αναφέρεται η λέξη καρκίνος. Το ίδιο παιχνίδι, είπαν, έπαιξαν πέρυσι και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που για πολλές μέρες οι άντρες ήταν εντελώς μπερδεμένοι και το έδειξε μέχρι και η τηλεόραση!

Θα προτιμούσα βέβαια σ’ ένα «παιχνίδι» εναντίον του καρκίνου να καταφέρναμε να κερδίσουμε τον ίδιο τον καρκίνο, αλλά μέχρι αυτό να μπορέσει να καταστεί εφικτό, αντιλαμβάνομαι απόλυτα και αυτή μόνο την έννοια της πρόληψης και της ευαισθητοποίησης.

Είναι όμως ακατανόητο γιατί αυτή η -για μια ακόμα φορά χωρίς όνομα- πάθηση, να έχει συγκεκριμένη απεύθυνση ως προς το φύλο. Στην ασθένεια, κάθε άνθρωπος θέλει συμπαραστάτη του, το σύντροφό του, το γονιό του, το φίλο του. Και η συμπαράσταση που αποζητά δεν αποκλείει κατά περίπτωση τον άντρα ή τη γυναίκα. Αν μια γυναίκα νοσήσει από καρκίνο του μαστού θα θέλει τη στήριξη, τη φροντίδα, την αγάπη του πιο οικείου προσώπου της και αυτό δε θα το επιλέξει βάση φύλου. Αν λοιπόν στα δύσκολα δεν αποκλείουμε τους άντρες, γιατί θα πρέπει άραγε να τους αποκλείουμε με πανηγυρισμούς από τις όποιες μάχες ή «παιχνίδια» παίζουμε κατά του καρκίνου; Δε θεωρούμε τους άντρες ικανούς να συμμετέχουν στην πρόληψη και την ευαισθητοποίηση;

Υπάρχει τέλος δυστυχώς, κάτι πολύ πιο σοβαρό από το όποιο παιδιάστικο χαζομάρκετινγκ μπορεί τάχα να ιντριγκάρει. Παρόλο που ο καρκίνος του μαστού θεωρείται «γυναικεία» πάθηση, ωστόσο εμφανίζεται και στους άντρες σε ποσοστό 1-2 άντρες ανά 200 γυναίκες. Δυστυχώς όμως επειδή υπάρχει άγνοια ως προς την εμφάνιση του, η έκβασή του στους άντρες, στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει χειρότερη πρόγνωση εξαιτίας κυρίως της καθυστέρησης να το αντιληφθούν και να διαγνωστούν.

Αν είναι λοιπόν να «παίξουμε» παιχνίδια ευαισθητοποίησης για οποιαδήποτε αρρώστια, γιατί αυτά είναι τα όπλα που μας αναλογούν ως μη επιστήμονες, ας τα «παίξουμε» με όλες μας τις δυνάμεις και χωρίς αποκλεισμούς. Ας πούμε ξανά τον καρκίνο με το όνομά του, και ας προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε τους φίλους μας ανεξαρτήτως οποιουδήποτε φύλου.

Και αν υπάρχει μέσο, είτε τηλεόραση, είτε facebook, είτε άλλο, που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ας το κάνουμε σωστά. Ας υπενθυμίζουμε όσο πιο συχνά γίνεται τις μεθόδους πρόληψης με το όνομά τους, και όχι επετειακά μια φορά το χρόνο. Γιατί δεν είναι αρκετό.