Καρναβαλικές «λευκές νύχτες» και εξοντωμένοι εργαζόμενοι

Update 12 Ιανουαρίου 2019 | Μετά από σύσκεψη του εμπορικού συλλόγου αποφασίστηκε τελικά να μην πραγματοποιηθεί «λευκή νύχτα» στην τελετή έναρξης του καρναβαλιού. Οι λόγοι για την ακύρωση της λευκής νύχτας, όπως αναφέρονται και στην ανακοίνωση του εμπορικού συλλόγου, δεν έχουν να κάνουν προφανώς με κάποια ευαισθητοποίηση πάνω στα θέματα που αφορούν τους εργαζόμενους.

Όπως και να χει, οι λόγοι για να εναντιωνόμαστε στις «λευκές νύχτες», στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές και τις αργίες και στα απελευθερωμένα ωράρια παραμένουν οι ίδιοι. Έτσι, ακόμα και αν σε μελλοντικό χρόνο αποφασιστεί «λευκή νύχτα», εμείς οφείλουμε να παλέψουμε ώστε να μην πραγματοποιηθεί.

Κατά τη διάρκεια της ημερίδας που διοργάνωνε ο Σύλλογος Καταστηματαρχών Εστίασης και Αναψυχής Αχαΐας (ΣΚΕΑΝΑ) σχετικά με το καρναβάλι στην Πάτρα, ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Γ. Ρώρος πρότεινε «Λευκή νύχτα» στην τελετή έναρξης του καρναβαλιού. Έπειτα από αυτή την πρόταση και την αντίστοιχη εισήγηση του Αντιπεριφερειάρχη Αχαΐας Γ. Αλεξόπουλου, το Περιφερειακό Συμβούλιο αποφάσισε την παράταση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων της Πάτρας μέχρι τις 11 τη νύχτα το Σάββατο 19 Ιανουαρίου, ημέρα έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού. Να σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να πραγματοποιηθεί «λευκή νύχτα» στην πόλη της Πάτρας. Οι προηγούμενες προσπάθειες όμως δεν βρήκαν απήχηση καθώς είχαν απέναντι τους αντιδράσεις από κομμάτια της κοινωνίας και εργαζόμενους οι οποίοι αντιτίθενται τα τελευταία χρόνια και στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές.

Οι «λευκές νύχτες» αποτελούν ακόμη μια φιέστα των αφεντικών με στόχο το μεγαλύτερο κέρδος για τις επιχειρήσεις τους. Ένα κέρδος που φυσικά χτίζεται πάνω στον ιδρώτα των εργαζομένων που θα εξαναγκαστούν να δουλεύουν όλη μέρα με απλήρωτες υπερωρίες και χωρίς ασφάλιση. Οι «λευκές νύχτες» περνάνε μέσα από την εξόντωση των εργαζομένων, για να τους ξεζουμίσουν τα αφεντικά ακόμα πιο πολύ, έτσι ώστε να πλουτίσουν περισσότερο. Η συγκεκριμένη «λευκή νύχτα» θα πραγματοποιηθεί μόλις λίγες μέρες μετά τις γιορτές, όπου οι εργαζόμενοι δούλευαν κάθε μέρα, χωρίς ρεπό, με εξοντωτικά ωράρια κάτω από πιεστικές συνθήκες εργασίας. Άλλωστε, οι «λευκές νύχτες» πάνε μαζί με τις «μαύρες παρασκευές» που αποτελούν ακόμα ένα καταναλωτικό πανηγύρι που πραγματοποιείται στις πλάτες των εργαζομένων. Πάνε μαζί με την απελευθέρωση των ωραρίων και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

Όσο και αν τα παραπάνω εμφανίζονται ως γιορτές και εξαιρέσεις, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον κανόνα της εργασιακής ζούγκλας και του εργασιακού μεσαίωνα που επιχειρούν το κράτος και τα αφεντικά να εγκαθιδρύσουν με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια. Έτσι και αλλιώς, αποτελεί ευσεβή πόθο των αφεντικών να έχουν στη διάθεση τους  εργαζόμενους με ελαστικά ωράρια ή και χωρίς ωράρια, χωρίς κανένα δικαίωμα παρά μόνο αυτό του να δουλεύουν αδιάκοπα. Ανθρώπους δηλαδή που δεν θα αντιμετωπίζονται ως άξιοι να βιώσουν μια αξιοπρεπή ζωή, ως άνθρωποι με ευρύτερες ανάγκες για ελεύθερο χρόνο, ξεκούραση, αλληλεπίδραση αλλά ως εργαλεία για την αύξηση του κέρδους της εκάστοτε επιχείρησης.

Οι φιέστες των αφεντικών αποτελούν κομμάτι της λυσσαλέας επίθεσης από πλευράς κράτους, κυβερνήσεων και αφεντικών πάνω στην ήδη πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Τα όλο και πιο συχνά εργατικά «ατυχήματα», η εργασία σε απάνθρωπες συνθήκες (πρόσφατα είδαμε ντελιβεράδες να δουλεύουν μέσα στον πάγο και στο χιόνι), τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, ο διαρκής εκβιασμός της ανεργίας με στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων που ζουν σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, οι απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα χαμηλά μεροκάματα και οι μισθοί πείνας, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και τα εξοντωτικά ωράρια είναι παράγοντες που συνθέτουν τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συμπληρώνεται από την απροκάλυπτη καταπάτηση οποιουδήποτε εργατικού και κοινωνικού κεκτημένου. Η μανιώδης επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης και συνδικαλιστικής δράσης συμβάλει προς σ’ αυτή την κατεύθυνση, με πρόσφατα παραδείγματα αυτά του νέου νόμου για τις απεργίες, τις συλλήψεις και διώξεις εργαζομένων που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, τις διώξεις μελών του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, την απόλυση εργαζομένου στα Vicko γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του και τη στοχοποίηση εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τη δράση τους.

Φυσικά, οι φιέστες των αφεντικών πάνε παρέα με την «ανάπτυξη», την «επιστροφή στις αγορές και την κανονικότητα» και την «έξοδο από τα μνημόνια» που τόσο πολύ ευαγγελίζονται τον τελευταίο καιρό οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Αυτό που ξεχνάνε όμως να πουν είναι στις πλάτες ποιανού θα έρθει αυτή η «πολυπόθητη ανάπτυξη». Ξεχνάνε να πουν ότι η «ανάπτυξη» ουσιαστικά σημαίνει έναν νέο γύρο αντικοινωνικής επίθεσης από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. Ξεχνάνε να πουν ότι τα μνημονιακά μέτρα των προηγούμενων ετών και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, αποτελούν πάγιους και διαρκείς νόμους του κράτους. Ξεχνάνε να μας μιλήσουν για τη νέα μασκαρεμένη επίθεση που προμηνύει το πέρασμα στη νέα επικαιροποιημένη φάση λεηλασίας και αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου και της  ολοένα και πιο βίαιης φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης. Ξεχνάνε να πουν ότι «ανάπτυξη» στην γλώσσα των εργαζομένων σημαίνει υπερενταντικοποιημένη εργασία, ελαστικά ωράρια, δουλειά χωρίς κανένα δικαίωμα και πολλές φορές «ατυχήματα» και θάνατο.

Μπορεί οι «λευκές νύχτες» να παρουσιάζονται ως γιορτές όπου τα εργατικά κεκτημένα να αναστέλλονται «προσωρινά», «παροδικά», «έκτακτα» αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά πως οποιαδήποτε προσωρινή καταπάτηση αποτελεί την βάση για την καθολική τους κατάργηση. Γνωρίζουμε όμως οποιοδήποτε δικαίωμα δεν χαρίστηκε ποτέ από καμία εξουσία αλλά κερδήθηκε με τους αγώνες που έδωσαν οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Με αγώνες οφείλουμε να υπερασπιστούμε ότι κατακτήθηκε με αγώνες. Η απάντηση κυοφορείται μέσα σε αυτούς που βιώνουν την επίθεση και αυτοί είναι οι πιο αρμόδιοι να την δώσουν. Ειδικοί και σωτήρες δεν υπάρχουν. Για να μη συνηθίσουμε το θάνατο, την επισφάλεια, την εξαθλίωση και την ανέχεια στην καθημερινότητα μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε και να βασιστούμε στη συλλογική μας δύναμη, στη μόνη δύναμη που μπορεί να μας βγάλει από την ατραπό που έχουμε εισέλθει. Μπορεί αυτή η επιλογή μέσα στις σημερινές συνθήκες να φαντάζει δύσκολη και ακατόρθωτη, αλλά παρά τις ήττες, τις απογοητεύσεις, τις προδοσίες, την ηττοπάθεια, τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία που μας περιβάλλει, υπάρχει εναλλακτική. Η εναλλακτική της οργάνωσης, του αγώνα, της συλλογικής αντίστασης, διεκδίκησης και της απειθαρχίας στους εκβιασμούς των αφεντικών. Αυτή η εναλλακτική είναι που κρατάει ακόμα ανοιχτό το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια κοινωνία όπου οι λίγοι δε θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί. Όπως γράφτηκε πρόσφατα σε ένα στίχο να γίνουμε «η δύναμη που δεν υπολογίζανε».