Καταγραφή

Απόψε μου μιλάς για τέχνη και κουραφέξαλα.

Σκαλίζεις τα πεταμένα μου σκουπίδια στο τραπεζάκι του σαλονιού σου.

Ποια ποίηση, μωρό μου, και ποια πρόζα;

Ποίηση είναι να πίνεις μπύρα βερεσέ στο καφενείο περιμένοντας το επόμενο μεροκάματο.

Να ιδρώνεις στην ουρά του σούπερ μάρκετ μήπως δεν υπολόγισες σωστά.

Ποίηση είναι να ξυπνάς απ’ τις τέσσερις και το βράδυ να μην μπορείς να βρεις που σου κλέψανε και αυτή τη μέρα.

Να περιμένεις επισκεπτήριο χωρίς κορδόνια και κουβέρτα.

Να τις τρως απ’ το μαλάκα για να μη σε λέει ζωντοχήρα το σόι.

Πρόζα είναι να λες την ιστορία σου στο διπλανό στο λεωφορείο που σε πάει στην ίδια κωλοδουλειά τριάντα χρόνια.

Να πιάνεις κουβέντα στα παγκάκια παίζοντας το κομπολόι στο αριστερό.

Εκεί είναι όλα μάτια μου.

Εμείς είμαστε απλά ντοκιμαντερίστες.

Ερασιτέχνες καταγραφείς, κατάλαβες;

Και δεν υπάρχει ρε διάβολε, τίποτα πιο αρρωστημένα ανεπαρκές από δαύτο.