κάτι προγόνων ξύδι και χολή

νεκροί. υπάρχουν νεκροί. όλοι το ξέραμε ότι θα υπήρχαν νεκροί. ότι θα πέθαιναν άνθρωποι. όλοι το ξέρουμε ότι πρόκειται για ανθρωποκτονίες. με πρόσημο κρατικό και άρση του αξιόποινου λόγω που έτσι προστάζει η γηραιά πολιτισμένη ήπειρος.

νεκροί. υπάρχουν νεκροί. χιλιάδες κόσμου στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της νέας χιλιετίας. εκεί που χωράνε δέκα στοιβάζονται πεντακόσιοι. για να μάθουν αυτοί. να πάρουν το μάθημά τους και να σταματήσουν να ‘ρχονται. πάθημά τους να γίνει ο θάνατος και να κοπούν τα πολλά πολλά σούρτα φέρτα. μη νομίζεις, έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν τη λογαριάζουν τη ζωή όπως εμείς. είναι απολίτιστοι, ισλαμιστές, μαυριδεροί, άπλυτοι, τρομαγμένοι και τρομακτικοί, διακινδυνεύουν τις ζωές τους για να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και να ‘ρθουν εδώ να καταλάβουν τη γη τη δική μας. τι εννοείς από πού κι ως πού είναι δική μας; τόσα χρόνια τη δηλώνω στα κτηματολόγια, στις εφορίες, την τάζω προίκα στους γαμπρούς, τη σκάβω και την περιφράσσω για να μην μπαίνουν οι κότες του γείτονα, την κιγκλιδώνω και γράφω απ’ έξω το ονοματεπώνυμό μου με μεγάλα γράμματα μπας και μπερδευτεί ο ταχυδρόμος και δεν ξέρει πού ν’ αφήσει το γράμμα του παιδιού που έφυγε στο εξωτερικό.

νεκροί. υπάρχουν νεκροί. απανθρακωμένες λεχώνες μέσα στα κοντέινερ και βρέφη που κάηκαν πριν να ζήσουν. μωρά που τους έλαχε να γεννηθούν κάπου εμπόλεμα και φτωχά και τα φυγάδευσαν άρον άρον μήπως και τα σώσουν. παιδιά που έφτασαν ως εδώ για να τα πατήσει ένα φορτηγό γιατί ξέμειναν σ’ ένα χαρτόκουτο σαν εμπορεύματα που δεν αποφέρουν κέρδος.

δεν ακούς. νεκροί. υπάρχουν δολοφονημένοι άνθρωποι. δεν με νοιάζει από πού ήρθαν και πού πήγαιναν. έχω αίμα στα χέρια μου. κοίτα και τα δικά σου τα χέρια. τα χέρια που ρίχνουν ψηφοδέλτια σε κάλπες, τα χέρια που αγκαλιάζουν μόνο τα παιδιά τα δικά, τα χέρια που κόπιαζουν να τα φέρουν βόλτα, τα χέρια που ανοίγουν βιβλία και υπογράφουν υπεύθυνες δηλώσεις ελληνικής ελληνικότητας προκειμένου να γράψουν τα παιδιά στα σχολεία. όλων μας τα χέρια έχουν αίμα.

να προστατέψουμε τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής λέει. να μην επιτρέψουμε την εισβολή. την ισλαμοποίηση. την κατάρρευση του ευρωπαϊσμού. τι κουβέντες είναι αυτές; πού τις βρήκαν τούτες τις αιμάτινες εκφράσεις οι σοφοί και διαβασμένοι γραβατάκηδες; ποιος ο λόγος ύπαρξής μας αν όχι για σώζουμε τον άνθρωπο δίπλα μας; πολλά τα ερωτηματικά. κι ακόμα πιο πολλά τα αποσιωπητικά. όλα εκείνα που αποσιωπούνται προκειμένου να γίνουν πράξη τα συμφέροντα τα μεγάλα. να κινηθούν οι βιομηχανίες του πολέμου. τα μαγαζάκια γωνία που πουλάνε συρματόπλεγμα με τίμημα ζωές. οι οδηγίες σαφείς. πουλήστε πολιτισμό από τα μικρόφωνα. χαρίστε μίσος απλόχερα. μην σκοτώνετε με το χέρι, αλλά συναινέστε με το μυαλό. η ευρώπη μας δεν αντέχει άλλους ξένους. ξεχνάτε όμως διαβασμένοι μου σοφοί, προπάτορες αμαρτημάτων που γράφονται αυτές τις ώρες με πόνο, ερχόμενοι από την ήπειρο του πολιτισμού και από τις χώρες της ανάπτυξης, πως όποιος σιωπά συναινεί. qui tacet consentit. κι αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, οι χτίστες του δικαιϊκού σας συστήματος, οι λατίνοι.

υπάρχουν νεκροί τώρα πια. μ’ ακούς; και πλάι στα απανθρακωμένα τους σώματα υπάρχουν κι άλλοι που ζουν δίπλα μας, που φωνάζουν με κεφαλαία μέσα από τα πληκτρολόγια τους πως ναι, έτσι τους πρέπει, να καούν, κάψτε τους όλους να τελειώνουμε. τούτα τα τέρατα μας καλημερίζουν το πρωί, αγκαλιάζουν τα παιδιά τους το μεσημέρι, κάνουν έρωτα τις νύχτες. κοιμούνται το βράδυ, σκεπασμένοι με κουβέρτα και με ασύρματο διαδίκτυο, πάνε για δουλειά και τρώνε φαγητό μαγειρευτό. και θέλουν άλλοι άνθρωποι να πεθάνουν για να μην τους διαταράσσεται η ζωή και η ανασφάλεια. αυτά τα τέρατα πρέπει βαθιά μέσα στη ρωγμή του χρόνου να χωθούν και γι’ αυτά πια να μην ξανακούσουμε. μέχρι που να μάθουν τι ζωή, τι θάνατος και τι αγάπη.

και οι άλλοι; οι αλλόθρησκοι; οι εισβολείς; οι ξένοι; οι αλλοτριωτές της ελληνικής ελληνικότητας και της ευρωπαϊκής ευρωπαϊκότητας; τι θα γίνει με δαύτους; θα τους αφήσουμε να ζήσουν;

αλήθεια, ποιος σας έβαλε τοποτηρητές της ανθρώπινης ζωής και εισαγγελείς που αποφασίζουν ποια ζωή αξίζει και ποια όχι; όσο αξίζετε εσείς να ζείτε τόσο αξίζουν κι εκείνοι. αμέτρητη. αστάθμητη. απαράβατη. αυτή είναι η ζωή. για όλους μας. και όσοι θέλουμε να λεγόμαστε ακόμα άνθρωποι, δεν θα σας επιτρέψουμε να ορίζετε τι θα γραφτεί στην ιστορία, και μάλιστα στις μαύρες της σελίδες.

γιατί η ιστορία είμαστε οι άνθρωποι.

και οι  άνθρωποι θα νικήσουν.

* ο τίτλος του κειμένου είναι στίχος του μανώλη ρασούλη