Και αναμεσίς η ποίηση

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

…και κάπου εκεί ανάμεσα η ποίηση

Με ρωτούν η ποίηση τι είναι. Με ρωτούν και απορούν πώς μπορεί κάποιος σήμερα τη στιγμή που «φλέγεται» ο κόσμος από τα έντονα δυσεπίλυτα ή μάλλον άλυτα πια προβλήματα της οικονομικής κρίσης να διαβάζει ποίηση. Δανειζόμενη λοιπόν στίχους του αγαπημένου Δημήτρη Αθηνάκη, «σήμερα αποφάσισα να μη σας πω την αλήθεια. Τι σημασία έχει. Άλλωστε ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τα ίδια σημεία. Εσένα που δεν υπάρχεις και εμένα που δε σε επινόησα σωστά».

Γιατί η ποίηση δεν επινοεί σωστά ούτε ορθολογιστικά ούτε κατά το πρέπον. Η ποίηση δημιουργεί αυτά τα όνειρα που έχουν ξεχαστεί από καιρό. Η ποίηση θυμίζει τα μεταξωτά σεντόνια στα οποία ο Αναγνωστάκης ως ποιητής της ήττας αναζητά καταφύγιο. Η ποίηση παίρνει το Πρέπει του Ελύτη και το γδέρνει από το ι ως το π. Η ποίηση σου ζητά να την αφήσεις να έρθει μαζί σου υπό τη σονάτα του σεληνόφωτος του Ρίτσου. Η ποίηση δίνει φωνή στην επιθυμία τη βαθιά κλειδαμπαρωμένη και ρυθμό στις ξεχαρβαλωμένες κιθάρες της ψυχής μας. Μας οδηγεί στην Ιθάκη μέσα από τους Λαιστρυγόνες και μας δείχνει την ανθισμένη αμυγδαλιά που προσπερνάμε με αδιαφορία και δεν τολμάμε να τινάξουμε. Η ποίηση ενώνει το λαό που θρηνεί το νεκρό αδερφό και σου δίνει τον ξένο στίχο του Σεφέρη στο χέρι για να τον οικειοποιηθείς.

Ο Σεφέρης είδε την ποίηση ως ένα κορμί αλυσοδεμένο επί αιώνες που ξαναζωντανεύει και αναζητά τις φυσικές του κινήσεις. Ο Ελύτης είδε την ποίηση ως το Αιγαιοπελαγίτικο ηλιοβασίλεμα. Κάθε ποιητής είδε την ποίηση ως τη φωνή που δεν είχε και βρήκε για το όραμά του, την ιδέα του, την ανάγκη του να επικοινωνήσει.

Και ο κοινός, καθημερινός αναγνώστης; Ως τι βλέπει την ποίηση; Ως μια θύμηση του ποιητή Φανφάρα που γίνεται περίγελος από τους σοβαρούς και βαθιά υποταγμένους στο σύστημα κρίκους της κοινωνικής αλυσίδας; Ως μια διέξοδο στιγμιαία που θα προσφέρει το μειδίαμα για το πόσο αλλού μπορεί να είναι τελικά κάποιος και κοίτα τώρα με τι ασχολείται; Ως το τραγούδι που μελοποιήθηκε και εξέφρασε μια ολόκληρη φτωχολογιά ή τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης;

Δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία πώς τη βλέπει. Γιατί ο κόσμος περιστρέφεται πάντα γύρω από τα ίδια σημεία. Την ποίηση που δεν υπάρχει και την ποίηση που επινοούμε.

Την ανύπαρκτη ποίηση της γλυκιάς κουβέντας που εις μάτην αναζητούμε, την απούσα ποίηση του βλοσυρού συναδέλφου που με τίποτα δεν μπορεί να σε αντέξει ή να συνεργαστεί μαζί σου, την απούσα ποίηση της αγκαλιάς που θα σε επανατοποθετήσει στον εφηβικό σου Παράδεισο.

και εκείνη την άλλη ποίηση… ποια ποίηση; την ποίηση της καλημέρας που έχει γεύση από δυόσμο, μέντα ή ανθρώπινη ψυχή, την ποίηση του καφέ που σου φτιάχνει πάντα με χαμόγελο η Μιμίκα το πρωί, της φωτό που θα σου στείλει ο Σιμών για εφαρμογή στην επιφάνεια εργασίας σου, της συνήθειας να ακούς τη γκρίνια του Φλωρ που πάλι νυστάζει το πρωί, του μηνύματος που θα σου στείλει ο γιος σου από το σχολείο «Μαμά έχει τόση ζέστη, κάναμε κοπάνα την ώρα της Φυσικής», του ραντεβού με τον ήλιο στα κλεφτά την ώρα που θα πεταχτείς στην πλατεία να πληρώσεις τον πάντα ξεχασμένο λογαριασμό.

Την ποίηση της παρέας από το στίβο που κανονίζει εξ αφορμής των γενεθλίων της Δώρας μετά την προπόνηση της Πέμπτης να της κάνει έκπληξη στο ταβερνάκι της γειτονιάς, την ποίηση στο κούρεμα της Όλυς και στο πόσο γρήγορα θα βάλει σε τάξη το χαμό στο αρχείο, στο τηλεφώνημα της Μυρτώς που σε καλεί στην παιδική της παράσταση εξ αφορμής του πρόσφατου άρθρου σου, της καλημέρας της Εύης που σε σκέφτεται τώρα που ο μικρός σου είχε λαρυγγίτιδα. Την ποίηση της ατάκας του μικρότερου παιδιού σου «είχαμε μια κουραστική μέρα» ή «μου έλειψες μαμά», της ξαδέρφης σου που ακολούθησε το όνειρό της και γυρνά τον κόσμο χορεύοντας, της θείας που από πληροφορικάρια έγινε θεατρολόγος και δίνει νόημα στη ζωή των μαθητών της, των μαθητών μου που φτιάχνουν ακροστοιχίδες με το όνομά τους και μαθαίνουν να εξερευνούν τη μαγεία της γλώσσας, το δυναμικό της ενεργειακό σύμπαν.

Αλήθεια όμως την επινοούμε ή μήπως μας επινοεί; Μήπως είμαστε απλώς οι καθρεφτισμοί της ποίησης σε αυτό που καλούμαστε να σχεδιάσουμε ως ζωή; Γιατί αγαπημένοι μου η ποίηση υπάρχει με ή χωρίς εμάς στο δικό μας, μα και σε καθενός τον μικρόκοσμο. Η ποίηση υπάρχει σε τούτον τον κόσμο τον μικρό, το μέγα και εμείς αν αποφασίσουμε να της γυρίσουμε την πλάτη τότε δεν καθρεφτιζόμαστε στο στραφταλιστό νερό της ζωής. Απλώς γινόμαστε αόρατοι και περνάμε στην ανυπαρξία. Γιατί πώς αλήθεια να σε θεαθείς αν δε σε δεις στην ποίηση του βλέμματος του άλλου;