Kόσμοι, απόκοσμοι

Πολιτείες και τοπία είχε γνωρίσει και ζήσει πολλά.Ταξίδευε. Ναι, έτσι κατανάλωσε τις πολύτιμες χιλιάδες ώρες της ζωής του. Έτσι αποφάσισε να επενδύσει σε εμπειρίες ζωής.

Και κάθε φορά που ολοκλήρωνε ένα ταξίδι, συνήθιζε να λέει:
-Το πραγματικό ταξίδι είναι μονάχα ένα και θα ολοκληρωθεί άπαξ.

Τώρα πια βρισκόταν σε μια, θα έλεγε κάποιος, προχωρημένη ηλικία. Αυτός παρόλα αυτά δεν ένιωθε να έχει βαρύνει από τις δεκαετίες ζωής που είχε φορτωθεί, που του είχαν νομοτελειακά φορτωθεί.
– Τα χρόνια όσο πιο πολλά μαζεύονται, τόσο πιο πολύ με βοηθούν να απελευθερωθώ από τις εμμονές μου, τις ακατάληπτες πεποιθήσεις μου, τον φόβο του θανάτου, συμπλήρωνε.

Ναι, προχωρούσε, περπατούσε στη ζωή του με την δύναμη, την ικανότητα του ανθρώπου εκείνου που γνωρίζει ότι πάντα ο ήλιος θα δύει, αλλά και θα ανατέλλει. Για τον λόγο αυτό ο θυμός ήταν το συναίσθημα εκείνο που πια δεν επέλεγε για να αντιμετωπίσει τα συμβάντα της ζωής του.

Ναι, είχε γνωρίσει πολιτείες θυμού. Σε μια από αυτές -μια βαθιά εμφυλιακή χώρα- οι κάτοικοι της, οι ιθαγενείς τέλος πάντων, είχαν επιλέξει να αντιμετωπίζουν τα συμβάντα της καθημερινότητας τους με το κυρίαρχο, ισοπεδωτικό, όπως εκ του αποτελέσματος απεδείχθη, συναίσθημα του θυμού.
– Οι πολιτείες του θυμού, είναι βίαιες γιατί ανάμεσα και σε άλλες πρακτικές, οι κάτοικοί της ακολουθούν και τη λύση της αυτοδικίας.

Και ακόμη και όταν αυτή η ίδια η επικράτηση της δικαιοσύνης επιτευχθεί με πραγματικά δίκαια κριτήρια, ακόμη και τότε διακατέχεται από μια βαθιά, συντηρητικά βίαιη, επιβολή των ποινών πάνω σε όλους αυτούς τους θυμωμένους ανθρώπους. Η επιβολή δηλαδή του μεγαλύτερου θυμού πάνω στον κατάτι μικρότερο!

Στις πολιτείες του θυμού, όσοι από τους ιθαγενείς δεν επιλέγουν σαν αρχική αντίδραση τον θυμό, βρίσκονται αναγκαστικά σε άμυντική θέση σε σχέση με όσους και όσες τον επιλέγουν και έτσι σιγά-σιγά η θλίψη τους μετατρέπεται σε υπέρ-θλίψη, συχνά δε και σε κατά-θλίψη, αφού τους καταλαμβάνει πλέον ολοκληρωτικά.

– Οι πολιτείες του θυμού, είναι τόποι με ιθαγενείς που όταν αποφασίσουν να αφουγκραστούν τι πίσω από το θυμό τους κρύβουν, τότε θα έχει έρθει η ώρα να ανατείλει ο ήλιος και στην χώρα τους, είπε κάποια στιγμή ο ταξιδευτής.

Και συμπλήρωσε:
– Όταν τα μικρά παιδιά θυμώνουν, είναι γιατί νιώθουν να καταλαμβάνεται όλος ο χώρος τους από ένα τεράστιο μπαλόνι αδικίας. Το μπαλόνι αυτό θα αρχίσει να ξεφουσκώνει μονάχα όταν αρχίσουν να μιλούν για αυτήν την μοναξιά που βιώνουν χαμένοι σε αυτό το αέναο κύκλο του θυμού και της έκφρασής του που σαφώς και δεν μπορεί να μην οδηγήσει σε πράξεις βίας και εγκλημάτων.
– Και ώ του θαύματος, ολοκλήρωσε ο ταξιδευτής πίσω από όλες αυτές τις πολιτείες του θυμού, κρύβεται τόσο πόνος! Και ναι, αυτός ο πόνος πιθανόν να οδηγήσει και στην λύτρωση.

Σε ένα από τα πολλά ταξίδια του και στην Ισλανδία, γνώρισε τον μουσικό Olafur Arnalds. To παρακάτω μουσικό βίντεο, αφιερωμένο σε όλους αυτούς και αυτές που οραματίζονται τις ειρηνικές πολιτείες και τους όμορφους τόπους με τους ευτυχισμένους ιθαγενείς.