«Κύριος και Κυρία Λοτ» – Τι και αν η λογική χάνει τη σημασία της;

Δυο άνθρωποι, αναζητούν τον έρωτα. Δεν έχει σημασία αν είναι ζωντανοί ή νεκροί. Αρκεί εκείνος να την αναζητά αιώνια. Να είναι ένας ιππότης και εκείνη, η Λαίδη του ιππότη. Να βρίσκεται παντού δίπλα της και να τη σώζει, όταν εκείνη βρεθεί σε κίνδυνο. Η Σαλότ και ο Λάνσελοτ δυο άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν την αναζήτηση της αιώνιας αγάπης. Δεμένοι ο ένας από τον άλλο για μια ζωή ή και πολλές ζωές.

Στο θέατρο act στην Πάτρα παρακολουθήσαμε από την ομάδα Ντουέντε (διονυσιακό στοιχείο στα ισπανικά) το έργο «Ο κύριος και η κυρία Λοτ» σε κείμενο και σκηνοθεσία Αντιγόνης Σταυροπούλου. Το έργο, το οποίο έχει γραφτεί στα πλαίσια του τρίτου εργαστηρίου συγγραφής του εθνικού θεάτρου, μας μιλάει για ένα ζευγάρι καταδικασμένο να αναζητάει ο ένας τον άλλο αιώνια, σε διάφορες χρονικές στιγμές της ιστορίας, μέσα από τη διαφορετική οπτική των δυο ερωτευμένων νέων. Επίσης ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο ένας την ύπαρξη του άλλου, λειτουργεί καταλύοντας τα επίπεδα της λογικής προσιδιάζοντας στο μεταφυσικό μυθιστόρημα της Λώρεν Κέιτ «Άγγελοι».

Το έργο που είναι ένα συμπίλημα θεάτρου του παραλόγου και θεάτρου επινόησης, ξεκινά με τους δυο νέους να φορούν μια καλειδοσκοπική μεσαιωνική μάσκα. Δείχνοντάς μας την οπτική απάτη για τους κανόνες της συμβατικής ανθρώπινης λογικής, τη στιγμή που γεννιούνται σαν τις νύμφες περιτυλιγμένοι με bubblerap και βγαίνουν από το κουκούλι τους. Μόνο που η γέννηση αυτή είναι γέννηση σε έναν άλλο κόσμο και το κουκούλι που βγαίνουν είναι ο τάφος τους, δείχνοντάς μας έτσι πως κάθε τέλος είναι μια αρχή. Βλέπουμε την κοπέλα να φοράει στη μέση της ταινία που γράφει εύθραυστο αντί για ζώνη αγνότητας, ενώ η συγκεκριμένη ταινία κυριαρχεί στην σκηνή σαν οπτικό μοτίβο δείχνοντάς μας το εύθραυστο της ζωής.

Η παράσταση λειτουργεί αποδομητικά με κατάλυση της χρονικής συνέχειας, χωρίς σημασιολογικούς άξονες και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα «κωμικό δράμα». Η Πιντερική αποδόμηση της γλώσσας «εδώ δεν είναι κανένας, κανένας, καν, ένας καν, ένας… σκέψου, αν· πως θα ήταν αν. Αν εμείς τώρα» χρησιμοποιείται κατασκευάζοντας έναν κόσμο πολλαπλών αληθειών, «πλέοντας ακυβέρνητη μέσα στο νόημα και στο μη- νόημα» τα πρόσωπα κυριαρχούνται από την ίδια αοριστία κρατώντας το όνομά τους όπως οι ήρωες του Ιονέσκο, ανήκουν όμως σε μια κατηγορία ιππότης και λαίδη, ώστε να στερούνται κάθε ατομικότητας.

Το έργο προς το τέλος του γίνεται θέατρο επινόησης (οι ήρωες βγαίνουν έξω από το θέατρο και παίζουν με τους περαστικούς) ενώ η παραληρούσα φαντασία τη στιγμή της επινόησης αραδιάζει κωμικούς παραλογισμούς.

Υποκριτικά και οι δυο ηθοποιοί κινήθηκαν σε εξαιρετικά επίπεδα, με τον Νικόλα Ανδρουλάκη να αποδεικνύει την υποκριτική του ικανότητα, βγάζοντας έναν εαυτό ταυτόχρονα βίαιο, ευγενή και χυδαίο. Ενώ η Αντιγόνη Σταυροπούλου ξεχωρίζει με το ταλέντο στην σκηνική της υπόσταση, κινούμενη σε όλους τους χώρους και αυτοσχεδιάζοντας εξαιρετικά.

Το έργο «Κύριος και η κυρία Λοτ» μας βγάζει από την συνέχεια της λογικής. Λειτουργεί αντιθεατρικά και μας κάνει να αντιληφθούμε, πως η γλώσσα δεν σημαίνει τίποτα παρά μόνο λειτουργεί αυτοαναφορικά· και πως ο χρόνος, είναι κάτι που δεν σταματάει δυο ανθρώπους που αγαπιούνται. Που αγαπιούνται βυθισμένοι στο παρελθόν, και ζουν την χειμαρρώδη αναζήτηση του ενός για τον άλλο μέσα από την αυτοτέλεια του παρόντος και την ψηλάφηση του μέλλοντος.

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενο: Αντιγόνη Σταυροπούλου
Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνoγραφία: Δημήτρης Κωνσταντάρας
Μουσική επιμέλεια: Κάποιοι άλλοι
Κινησιολογία: Έμιλυ Νικόλα
Φωτογραφίες: Manuel Silvestri
Οργάνωση Παραγωγής: Γιάννης Βερβενιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Αξιώτης
Παραγωγή: Ντουέντε

Παίζουν: Νικόλας Ανδρουλάκης, Αντιγόνη Σταυροπούλου