Με αφορμή μία ταινία: Δεκάλογος 3

Είναι ευθύνη και βάρος και πρόκληση να κάνεις αυτό που «πρέπει». Μα το σύμπαν του Kieślowski με τα κόκκινα και τα μπλε του και τα λευκά του γλυκαίνει κάθε λογική. Όταν όλοι κλείνονται μέσα, το συναίσθημα ακολουθεί την πιο συγκινητική διαδρομή.
Με αφορμή την ταινία «Δεκάλογος 3» (1989), σε σκηνοθεσία Krzysztof Kieślowski.
Έρχεται πάλι ο καιρός. Όχι πως έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια αφού, αν βάλεις κάτω τις εποχές που έζησες από τότε, θα σου φανεί ότι δεν άλλαξαν ποτέ.
Έζησες μια νεκροζώντανη άνοιξη, που πήρε χρώμα μόνο από τα φύλλα που ντύθηκαν σαν παιδιά που περιμένουν το πάρτι της επόμενης εβδομάδας.
Και ένα κρυστάλλινο καλοκαίρι, να λάμπει με όλες του τις θάλασσες και τις αμμουδιές και τα κίτρινα και τα λευκά του και τα μπλε του σαν σπάνιο στολίδι που φοβάσαι να βγάλεις από το σκρίνιο.
Και όταν το μπαλκόνι σου άρχισε να βάφεται με ώχρας πιτσιλιές, τότε κατάλαβες πως κάτι έχεις χάσει.
Και τώρα πάλι οικειοθελώς ετοιμάζεσαι να ανοίξεις τη χούφτα σου για να ξεγλιστρήσουν από τα κενά όλα τα πολύτιμα χρυσαφικά που του φύλαγες του χειμώνα.
Και θα κλείσεις τα παράθυρα με μόνο φυλαχτό τον εαυτό σου, μη μπει το κρύο, μη βγει η ζέστη, εσύ στο σπίτι σου κι εγώ στο δικό μου και θα πιανόμαστε απ’ τα καλώδια σαν κατοικίδια πουλιά.
Και τα δάχτυλά σου θα γεμίσουν σκόνη, κάπου κάποτε το μάτι σου είχε πάρει ένα εγχειρίδιο για ζωή στο κλουβί, θα πρέπει να το βρεις πριν σε καλύψει το πρώτο χιόνι της παγωνιάς.
Και θα ψάχνεις να βρεις το μυστικό.
Άσε με να σε γλιτώσω από τον κόπο.
Είδες ποτέ κουρτίνα σε κλουβί; Είδες ποτέ πουλί που έξω αρνείται να κοιτάξει;
Άφησε τις κουρτίνες ανοιχτές. Κι επέτρεψε στον εαυτό σου να λουστεί με όλα τα χρώματα του ουρανού.
Από το πιο λιγωτικό χρυσό μέχρι το πιο σκανδαλώδες πορφυρό κι από το πιο ηλεκτρικό μπλε μέχρι το πιο άγριο γκρι. Εκεί πετάς, εκεί λερώνεις τα φτερά σου, εκεί ανακαλύπτεις πως η ζωή δεν έχει τέρμα. Ο ουρανός είναι εκεί, πάντα εκεί.
Ψάχνεις να βρεις το μυστικό.
Κι εγώ οδηγίες δεν έχω να σου δώσω.
Μόνο, αν θες, άφησε τις κουρτίνες ανοιχτές.