Με αφορμή μία ταινία: Γυμνοί στον ήλιο
Αν θες, μπορείς να ρουφήξεις τη ζωή σαν το πιο γλυκό φρούτο που βρήκες πεσμένο στο πεζοδρόμιο της λαϊκής. Κι αν δεν σου ανήκει δεν πειράζει, και πάλι γλυκό είναι. Αν θες, μπορείς να κάνεις όσα οι άλλοι δεν τόλμησαν και ίσως ανταμειφτείς για αυτό. Αν θες, μπορείς να κλέψεις την ίδια τη στιγμή και να την κάνεις δική σου. Μέχρι να στην κλέψει κάποιος άλλος. Έτσι παίζεται το παιχνίδι.
Advertisement
Με αφορμή την ταινία «Γυμνοί στον ήλιο» (1960), σε σκηνοθεσία René Clément.
Διανύουμε την περίοδο του θερινού. Θερινός σκέτο, χωρίς το «κινηματογράφος», πάω θερινό λες, και καταλαβαίνουν.
Κάτι υπάρχει στον θερινό, που άθελά του τον διαχωρίζει από τον κλειστό κινηματογράφο. Σαν να απευθύνονται σε δύο τελείως διαφορετικά κοινά, σαν να προσφέρουν δύο τελείως διαφορετικές εμπειρίες.
Στον κινηματογράφο, τον χειμωνιάτικο, τον σκοτεινό, ποτέ δεν κοιτάζω ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Μπορεί κάποιες φορές, αν έχω αγωνία για την ταινία, να ψάξω για κάποια ίχνη εκφραστικότητας στα πρόσωπα των προηγούμενων θεατών, ένα χαμόγελο, ένα σφιγμένο χείλος, μια γραμμή πάνω απ’ τα φρύδια, τίποτα. Αλλά μέχρι εκεί.
Advertisement
Στον θερινό τα πράγματα είναι διαφορετικά, ξυπνάει μέσα μου μια περιέργεια.
Θέλω να δω ποιος είναι αυτός που αντί να στεγνώνει σε κάποια παραλία ένα Κυριακάτικο απόγευμα περιμένει στην ουρά για ένα εισιτήριο που δεν γράφει καν την ταινία που θα δει.
Ποιος είναι αυτός που από επιλογή κάθεται σε μια άβολη πλαστική καρέκλα για 2 ώρες κρατώντας μια ζεσταμένη μπύρα μόνο και μόνο για να δει στη μεγάλη οθόνη μια ταινία που άλλοι θα του πουν «α, αυτή είναι παλιά!».
Advertisement
Ποιος είναι αυτός που βγαίνει από το σπίτι του δροσερός για να ιδρώσει ανάμεσα σε τσιμέντα και κισσούς, ανάμεσα σε μπαλκόνια που αναβοσβήνουν και ήχους που παρανομούν.
Ποιος είναι αυτός που για πρώτο ραντεβού θα δει Godard, αυτός που ανυπομονεί να ζωντανέψει μπροστά του η Audrey Hepborn κι αυτός που θέλει για μια ακόμη χρονιά να καπνίσει φτηνά τσιγάρα.
Θέλω να ξέρω.
Γιατί, ξέρεις, το καλοκαίρι δεν είναι παίξε-γέλασε. Το καλοκαίρι το περιμένεις και έρχεται και τελικά δεν ξέρεις τι να το κάνεις κι αφήνεσαι να σε κάνει. Το καλοκαίρι το κυνηγάς, γίνεσαι κι εσύ κυνηγός και ψάχνεις μανιωδώς την άμμο, το φως, τη στάλα, το τζιτζίκι, την πευκοβελόνα, το νέο, το άγνωστο, το απόλυτο.
Advertisement
Όλοι το ξέρουμε αυτό, το καλοκαίρι ψάχνεις πάντα το καλύτερο.
Και ο θερινός, ιδίως αν βρίσκεσαι στον κυκεώνα των 30 να αναρωτιέσαι που πήγαν τα καλοκαίρια, ο θερινός είναι ο τελευταίος, ο πιο φωτεινός φάρος που σου δείχνει πως, να, τα καλοκαίρια είναι ακόμα εδώ.
Ίσως γι’ αυτό κι εγώ ένα τέτοιο βράδυ αποφάσισα να το περάσω με έναν ιδρωμένο Alain Delon στη μεγάλη οθόνη.
Advertisement
Advertisement