Με αφορμή μία ταινία: Ο τρελός Πιερό

Μια ταινία που θέλει να ζήσει σαν ταινία. Δύο άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν σαν πρωταγωνιστές. Μία ζωή που τους κάνει τη χάρη. Τα όνειρα, η τέχνη, ο έρωτας θρυμματίζονται γλυκά μέσα σε δύο ώρες παρά πέντε λεπτά.

Με αφορμή την ταινία «Ο τρελός Πιερό» (1965), σε σκηνοθεσία Jean-Luc Godard.

Ναι, εντάξει, κατά γενική ομολογία είμαστε γεμάτοι σάρκα, τρίχες, κόκαλα και λοιπά ευαίσθητα υλικά. Έχουμε ένα μυαλό που μας οδηγεί και μια καρδιά που μας τρέχει, και αίμα που κυλάει στις φλέβες μας πηχτό και κόκκινο.

Πρόσφατες έρευνες όμως, που διεξήγαγα εγώ η ίδια ένα βράδυ βουτηγμένο στο κρασί και την αϋπνία, έδειξαν πως αυτό που μας κρατάει όρθιους τελικά είναι το υλικό των ονείρων.

Αν δεν φοβόμουν μη λερώσω τον τόπο όλο με τα όνειρά μου ίσως και να έσκιζα τόσο δα την άκρη του δαχτύλου μου για να επιβεβαιωθώ. Μα δε χρειάζεται.

Τα όνειρα τα φαντάζομαι να κυλάνε στις φλέβες μου σαν υγρό οπάλιο, ιριδίζοντα και αστραφτερά, να παίρνουν χίλια χρώματα καθώς ρέουν απ’ άκρη σ’ άκρη εντός μου.

Έτσι κυκλοφορούν τα όνειρα μέσα μου. Και μέσα σου.

Τις στιγμές που γινόμαστε μεγάλοι και τις στιγμές που γινόμαστε μικροί τα όνειρα μας, εκείνα που κάνουμε με μάτια ανοιχτά, τροφοδοτούν τις κινήσεις μας λαμποκοπόντας αδιάκοπα.

Τρέχουν με ορμή φουσκώνοντας τις φλέβες μας και μας κρατάνε ζωντανούς τα όνειρα όταν θυμόμαστε ότι είναι εδώ για εμάς, ότι εμείς τα χτίσαμε, επιτρέψαμε στον εαυτό μας να πάρει τα πολυτιμότερα υλικά από κάθε μας σκέψη, κάθε εμπειρία, κάθε αποτυχία, κάθε βιβλίο και κάθε ταινία, κάθε κουβέντα που φώλιασε στην ψυχή μας, και με αυτά φτιάξαμε τα όνειρά μας. Και αυτά έπλασαν εμάς.

Είμαστε πλασμένοι από όνειρα, κι αλήθεια, ίσως να μπορούσαμε να ζήσουμε λίγο πιο άνετα μέσα στα ταλαιπωρημένα σώματά μας αν αποδεχόμασταν ότι τα όνειρα δεν είναι απλώς χρυσόσκονη στο δέρμα μας που δεν ταιριάζει στους σκοτεινούς αυτούς καιρούς αλλά μια πηγή ενέργειας καθόλου εναλλακτική. Ποιος άλλωστε νοιάζεται για τις εναλλακτικές; Δε μου το βγάζετε απ’ το μυαλό, είμαστε πλασμένοι από όνειρα.